زبان کهمره‌ای: تفاوت میان نسخه‌ها

{{منبع|تاریخ=اکتبر ۲۰۱۳}}

'''گویش دَوانی''' یا '''زبان دَوانی'''، یکی از کهن‌ترین [[زبان‌های ایرانی نو]] و بازماندهٔ [[زبان‌های ایرانی میانه]] و از [[زبان‌های ایرانی جنوب غربی|شاخهٔ جنوب‌غربی]] (زبان فارسی [[دوره ساسانی|دورهٔ ساسانی]]) به‌شمار می‌رود. درصورتی‌که زوایای پنهان آن بیش از آنچه تا امروز مورد بررسی قرار گرفته، شکافته شود، جز همسانیِ ساخت دستوریِ آن با [[زبان فارسی میانه|زبان فارسی میانهٔ ساسانی]]، با توجه به تعدادی آوای ویژه در آن، نشان می‌دهد که این گویش ریشه در یکی از زبان‌های همزمان با [[فارسی باستان]] دارد که جز آثاری پراکنده و در حد حدس که در بعضی از گویش‌های بازمانده از آن دوران در دست مانده، اثری از آن نمانده‌است. زبان یا گویش دوانی به‌احتمال و براساس شواهدی که در دست است، یکی از این گویش‌ها یا زبان‌هاست که نکاتی از زبان باستانیِ موردبحث را در خود نهفته دارد که مهم‌ترینِ آنها عبارتند از:

 

این واژه‌ها، که عبدالنبی سلامی آنها را «غریب‌واژه‌های گویش دوانی» نامیده‌است، واژه‌هایی هستند که باید ریشه‌ای قدیم‌تر از [[فارسی میانه]] داشته‌باشند و باید در میان دیگر زبان‌های دوران باستان به جستجوی اصل آنها همت گماشت. چند مثال: xolik (مُهرهٔ زینتی)، zets (جوجه‌تیغی)، xu:δ (زمین بایر)، kurru (آرنج)، pešek (استخوان)، ge:l (خراب و فاسد)، leher (لوس و نُنُر) و بسیاری دیگر

.

== منابع ==

* ''فرهنگ گویش دوانی''، عبدالنّبی سلامی، تهران: فرهنگستان زبان و ادب فارسی، ۱۳۸۱