| rowspan="2" width="45%" align="right" |بعد از مرگ استالین در ۵ مارس ۱۹۵۳، ''تروییکا''یی متشکل از گئورگی مالنکوف، لاورنتی بریا و ویاچسلاو مولوتف تشکیل شد.{{sfn|Marlowe|2005|p=۱۴۰}} بعد از آنکه بریا را دستگیر کردند و از رهبری کشور کنار گذاشتند، این ''تروییکا'' هم در ۲۶ ژوئن ۱۹۵۳ به پایان رسید.{{sfn|Taubman|2003|p=۲۵۸}} بعد از آن، جدال قدرتی میان مالنکوف و دبیر اول حزب کمونیست نیکیتا خروشچف روی داد که خروشچف در ۱۹۵۵ با اقتدار در آن به پیروزی رسید.
| rowspan="2" width="45%" align="right" |بعد از برکناری خروشچف، ''تروییکا''یی متشکل از برژنف به عنوان دبیر اول، کاسیگین به عنوان نخست‌وزیر و پادگورنی که در ۱۹۶۵ به جای آناستاس میکویان به ریاست شورای عالی رسید، تشکیل شد. بعد از آنکه برژنف قدرت خود را تحکیم کرد، از اهمیت این ''تروییکا'' کاسته شد{{sfn|Bacon|Sandle|2002|pp=۱۳–۱۴}} و زمانی در ۱۹۷۷ که برژنف به جای پادگورنی به ریاست کشور رسید، منحل شد.{{sfn|Brown|2009|p=۴۰۲}}
| rowspan="2" |{{وسط‌چین}}۱۳ فوریه 1984<ref>Service, Robert. ''The End of the Cold War:1985-1991.'', First Edition, Public Affairs, New York, 2015, p.105</ref> ↓
۲۰ دسامبر ۱۹۸۴{{پایان}}
| rowspan="2" width="45%" align="right" |علی‌رغم اینکه چرنینکو جانشین آندروپوف شده بود، به دلیل وضع سلامتی‌اش{{sfn|Kenez|1999|p=۲۴۴}} و محبوبیت کمش میان ''نومنکلاتورا''ها{{sfn|Mitchell|1990|pp=۱۲۱–۱۲۲}} نمی‌توانست قدرت خود را تحکیم کند. نتیجتاً، ''تروییکا''یی تشکیل شد که در آن وزیر دفاع اوستینوف مسائل نظامی و وزیر خارجه گرومیکو سیاست خارجی را در دست داشت.{{sfn|Zubok|2002|p=۲۷۶}} و چرنینکو مسائل داخلی را مدیریت می‌کرد.{{sfn|Bialer|1986|p=۱۰۵}} با مرگ اوستینوف این ''تروییکا'' به پایان رسید.
