ویکتور خارا: تفاوت میان نسخه‌ها

ویکتور خارا در روستایی فقیر در شیلی به دنیا آمد. مادرش شعرهای بومی می‌سرود و بدین ترتیب خارا از کودکی با ترانه‌های روستایی آشنا شد. با نقل مکان خانوادهٔ خارا به شهر [[سانتیاگو]]، او با محیطی متفاوت از جامعهٔ روستایی آشنا شد. خارا پس از مرگ مادرش دچار خلاء عاطفی شد و به مدرسه دینی رفت. اما پس از دو سال آن‌جا را ترک کرد و عازم دورهٔ اجباری نظامی شد. پس از پایان دورهٔ سربازی خارا به [[دانشگاه]] رفت و در آن جا به مطالعهٔ [[موسیقی]] بومی شیلی پرداخت.

آخرین ترانهٔ او که حکم وصیت‌نامه‌اش را داشت، بر روی تکه‌ای از روزنامه نوشته شده بود و توسط یکی از افرادی که از استادیوم شیلی جان به در برد، به دست همسرش رسید. <blockquote>پنج هزار نفر این جاییم/ در این بخش کوچک شهر/ چه دشوار است سرودی سرکردن/ آن‌گاه که وحشت را آواز می‌خوانیم/ وحشت آن‌که من زنده‌ام/ وحشت آن‌که می‌میرم من/ خود را در انبوه این همه دیدن/ و در میان این لحظه‌های بی‌شمار ابدیت/ که در آن سکوت و فریاد هست/ لحظه پایان آوازم رقم می‌خورد.</blockquote>

* {{یادکرد|کتاب= استادیوم شیلی|نویسنده = خارا، ویکتور|ترجمه=مورسو روکانتن|ناشر =شرکت انتشارات [http://www.lahze-pub.com/ لحظه]|شهر=[[تهران]]|سال=۱۳۸۵|شابک=964-96883-5-8}}

* فایل‌های صوتی بعضی از اجرهای ویکتور خارا [https://web.archive.org/web/20070710123636/http://www.nuevacancion.net/victor/mp3.html victor jara]<br />