ویکی‌پدیا

تب دنگی: تفاوت میان نسخه‌ها

نمایش تاریخچه به صورت تعاملی
→ تفاوت قدیمی‌ترتفاوت جدیدتر ←
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
دیداریویکی‌متن
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۱۵:
'''تب دِنگی''' {{انگلیسی|Dengue fever}} نام یک [[بیماری ویروسی]] است. به آن تب دنگ، تب دانگ و تب استخوان‌شکن هم گفته‌اند.
 
این بیماری از طریق [[پشه|پشه‌ای]] به نام آئدس به انسان منتقل می‌شود. این پشه که به ببر آسیایی مشهور شده‌است در [[منطقه گرمسیری|مناطق استوایی]] جهان به‌ویژه [[آسیای جنوب شرقی]] از جمله [[مالزی]] وجود دارد.
این بیماری اخیراً گسترش زیادی یافته‌است و تلفات انسانی زیادی برجای گذاشته‌است. علائم این بیماری سردرد، کمردرد و پشت درد، تب معمولاً شدید و در برخی موارد خارش و جوش در قسمت‌های مختلف بدن است. مرگموارد مرگش ۱ در هزار گزارش شده است.<ref>{{یادکرد وب |url=http://www.123khabar.com/18727/News.aspx |title=یک دو سه خبر |accessdate=۹ آوریل ۲۰۰۹ |archiveurl=https://web.archive.org/web/20081220063229/http://123khabar.com/18727/News.aspx |archivedate=۲۰ دسامبر ۲۰۰۸ |dead-url=yes }}</ref>
 
[[پرونده:Aedes aegypti during blood meal.jpg|بندانگشتی|300px|Aedes aegypti]]
خط ۲۷:
افراد زیادی برای پیدا کردن واکسن و دارویی برای درمان سریع این ویروس در تلاشند. هم چنین برای رهایی از پشه‌ها کارهای متفاوتی انجام می‌دهند.
 
اولین توصیف‌های تب دنگی در سال ۱۷۷۹ نوشته شده‌اند. در اوایل [[سده ۲۰ (میلادی)|قرن بیستم]]، دانشمندان دریافتند که این بیماری توسط ویروس دنگی ایجاد شده و از طریق پشه‌ها منتقل (یا پخش) می‌شود.
 
== علایم و نشانه‌ها ==
نزدیک به %۸۰ از بیماران مبتلا به ویروس دنگی (۸ از ۱۰ نفر) هیچ گونه نشانه‌ای نداشته یا نشانه‌های بسیار خفیفی (مانند تب ملایم) دارند.<ref name="White10">{{cite journal|author=Whitehorn J, Farrar J|title=Dengue|journal=Br. Med. Bull.|volume=۹۵|pages=۱۶۱–۷۳|year=۲۰۱۰|pmid=۲۰۶۱۶۱۰۶|doi=10.1093/bmb/ldq019}}</ref><ref name="WHOp14"/><ref name="Euro10">{{cite journal|author=Reiter P|title=Yellow fever and dengue: a threat to Europe?|journal=Euro Surveil |date=۲۰۱۰-۰۳-۱۱|volume=۱۵|issue=۱۰|page=۱۹۵۰۹|pmid=۲۰۴۰۳۳۱۰|url=http://www.eurosurveillance.org/ViewArticle.aspx?ArticleId=19509}}</ref>
فقط وضعیت %۵ از بیماران (۵ از ۱۰۰ نفر) وخیم می‌شود. برای تعداد بسیار کمی از این افراد بیماری کشنده خواهد بود.<ref name="White10"/><ref name="Euro10"/> نشانه‌ها ۳ تا ۱۴ روز بعد از ابتلا به ویروس دنگی نمایان می‌شوند. بیشتر مواقع نشانه‌ها بین ۴ تا ۷ روز آشکار می‌شوند.<ref name="Gubler379">Gubler (2010), p. 379.</ref> بنابراین اگر شخصی از مکانی که ویروس دنگی در آن شایع است بازگردد و پس از ۱۴ روز نشانه‌ها را در خود مشاهده کند، به ویروس دنگی مبتلا نشده‌است.<ref name="Peads10"/>
معمولاً نشانه‌ها در کودکان مبتلا به ویروس دنگی، مشابه [[سرماخوردگی معمولی]] یا [[گاستروانتریت|گاستروآنتریت]] (آنفلوآنزای معده، برای مثال [[استفراغ]] و [[اسهال]]) است.<ref name="India10">{{cite journal|author=Varatharaj A|title=Encephalitis in the clinical spectrum of dengue infection|journal=Neurol. India|volume=۵۸|issue=۴|pages=۵۸۵–۹۱|year=۲۰۱۰|pmid=۲۰۷۳۹۷۹۷|doi=10.4103/0028-3886.68655|url=http://www.neurologyindia.com/article.asp?issn=0028-3886;year=2010;volume=58;issue=4;spage=585;epage=591;aulast=Varatharaj}}</ref>
با این حال احتمال پدید آمدن مشکلات حاد برای کودکان بسیار بیشتر است.<ref name="Peads10"/>
 
== سیر بالینی ==
نشانه‌های معمول تب دنگی عبارتند از تبی که به‌طور ناگهانی آغاز می‌شود، سردرد (معمولاً پشت چشم‌ها)، حساسیت پوستی و درد ماهیچه‌ها و مفاصل. نام مستعار این بیماری، «تب استخوان‌شکن»، نشان‌دهنده شدت این درد است.<ref name="White10"/><ref name="Chen">{{cite journal|author=Chen LH, Wilson ME|first=|date=|year=۲۰۱۰|title=Dengue and chikungunya infections in travelers|url=|journal=Curr. Opin. Infect. Dis.|volume=۲۳|issue=۵|pages=۴۳۸۴۴|year=۲۰۱۰|month=October|pmid=۲۰۵۸۱۶۶۹|doi=10.1097/QCO.0b013e32833c1d16|pmid=۲۰۵۸۱۶۶۹|via=|month=}}</ref>
تب دنگی در سه مرحله اتفاق می‌افتد: تب، وخامت، بهبودی.<ref name="WHOp25">WHO (2009), pp. 25–27.</ref>
در مرحله تب، شخص دچار تب شدید می‌شود. معمولاً تب بالای ۴۰ درجه [[سلسیوس]] (۱۰۴ درجه [[فارنهایت]]) است. هم چنین ممکن است شخص دردهای عمومی و سردرد داشته باشد. مرحله تب اغلب بین ۲ تا ۷ روز ادامه می‌یابد.<ref name=WHOp25 در این مرحله حدود ۵۰ تا ۸۰ درصد افراد مبتلا، دچار حساسیت پوستی نیز می‌شوند.<ref name="Chen"/><ref name="Fitz2009">{{cite book|author=Wolff K, Johnson RA (eds.)|title=Fitzpatrick's Color Atlas and Synopsis of Clinical Dermatology|year=۲۰۰۹|publisher=McGraw-Hill Medical|location=New York|isbn=۹۷۸۰۰۷۱۵۹۹۷۵۷|chapter=Viral Infections of Skin and Mucosa|edition=6th|pages=۸۱۰–۲}}</ref>
در روزهای اول و دوم بیماری، حساسیت به صورت پوست گلگون (قرمز رنگ) نمایان می‌شود. با پیشرفت بیماری (روزهای ۴ تا ۷) حساسیت مشابه سرخک می‌شود.<ref name="Fitz2009"/><ref name="ER2010">{{cite book|author=Knoop KJ, Stack LB, Storrow A, Thurman RJ (eds.)|title=Atlas of Emergency Medicine|year=۲۰۱۰|publisher=McGraw-Hill Professional|location=New York|isbn=۰۰۷۱۴۹۶۱۸۱|chapter=Tropical Medicine|edition=3rd |pages=۶۵۸–۹}}</ref>
ممکن است دانه‌های کوچک قرمز (پتشی) روی پوست نمایان شوند. این لکه‌ها با فشار موضعی از بین نمی‌روند. این دانه‌های قرمز از پاره شدن [[مویرگ|مویرگ‌ها]] پدید می‌آیند.<ref name="WHOp25"/> ممکن است فرد از [[غشاء مخاطی]] بینی و دهان خون‌ریزی کند.<ref name="Peads10"/><ref name="Chen"/> خود تب نیز ممکن است پایین آمده ولی دوباره برای مدت یک یا دو روز بازگردد. این روند برای هر فرد متفاوت است.<ref name="ER2010"/><ref name="Gould"/>
 
برخی افراد پس از برطرف شدن تب شدید وارد مرحله وضعیت وخیم می‌شوند. وضعیت وخیم بین ۱ تا ۲ روز ادامه می‌یابد.<ref name="WHOp25"/> در این مرحله ممکن است مایعات در ناحیه سینه و [[شکم]] جمع شود. دلیل این پدیده خون‌ریزی رگ‌های کوچک است. مایع تراکم می‌یابد و دیگر در بدن و دستگاه گردش خون جریان نمی‌یابد. به این معنا که اندامهای حیاتی (مهم‌ترین اندامهای بدن) به اندازه معمول خون دریافت نمی‌کنند.<ref name="WHOp25"/> به همین دلیل اندام‌ها به‌طور طبیعی کار نمی‌کنند. هم‌چنین ممکن است شخص به شدت خون‌ریزی کند (معمولاً از [[دستگاه گوارش]]).<ref name="Peads10"/><ref name="WHOp25"/>
خط ۶۵:
 
== سازوکار ==
هنگامی که یک پشه، انسان را نیش می‌زند، بزاق او وارد بدن آن فرد می‌شود. اگر پشه به دنگی مبتلا باشد، ویروس به بزاقش نیز منتقل می‌شود؛ بنابراین هنگامی که پشه انسان را نیش می‌زند، ویروس دنگی به همراه بزاقش به بدن انسان منتقل خواهد شد. ویروس به [[گلبول سفید|گلبول‌های سفید خون]] متصل و وارد آن‌ها می‌شود. (گلبول‌های سفید خون وظیفه دارند با مبارزه با تهدیدهای در برابر بدن؛ مانند عفونت از آن دفاع کنند) همان‌طور که [[گلبول‌های سفید]] در سراسر بدن حرکت می‌کنند، ویروس تکثیر می‌شود (یا تعداد بیشتری از خودش می‌سازد). گلبول‌های سفید در واکنش به این تکثیر [[پروتئین‌هایی]] (یا به اصطلاح سایتوکین) مانند اینترلوکین، اینترفرون و عامل نکروز تومور تولید می‌کند. این پروتئین‌ها باعث وقوع تب، نشانه‌های مشابه سرماخوردگی و دردهای شدید در بیماری دنگی می‌شوند.
 
اگر شخصی عفونت شدید (جدی) داشته باشد، ویروس با سرعت بیشتری در بدنش تکثیر می‌شود. به دلیل این که تعداد ویروس بیشتری به وجود می‌آید، احتمال عفونت اندام‌های بیشتری (از جمله [[کبد]] و مغز [[استخوان]]) نیز به وجود می‌آید. مایعات موجود در جریان خون به بیرون از دیواره‌های رگ‌های کوچک و به داخل حفره‌های بدن ترشح می‌شوند. به همین دلیل خون کمتری در رگ‌های خونی گردش می‌کند (یا در اطراف بدن حرکت می‌کنند). [[فشار خون]] فرد آن قدر پایین می‌آید که قلب نمی‌تواند خون کافی به اندام‌های حیاتی (مهم‌ترین اعضای بدن) بفرستد. [[مغز استخوان]] هم نمی‌تواند پلاکت‌های کافی، که مورد نیاز برای انعقاد صحیح خون، تولید کند. خون‌ریزی اصلی‌ترین عارضه دنگی است (از مهم‌ترین مشکلاتی که یک بیماری ایجاد می‌کند).<ref name="Martina09">{{cite journal|author=Martina BE, Koraka P, Osterhaus AD|title=Dengue Virus Pathogenesis: an Integrated View|journal=Clin. Microbiol. Rev.|volume=۲۲|issue=۴|pages=۵۶۴–۸۱|year=۲۰۰۹|month=October|pmid=۱۹۸۲۲۸۸۹|pmc=2772360|doi=10.1128/CMR.00035-09|url=http://cmr.asm.org/cgi/content/full/22/4/564}}</ref>
خط ۷۳:
معمولاً نشانه‌های هشدار دهنده پیش از شدت گرفتن دنگی نمایان می‌شوند.<ref name="WHOp25"/> هنگامی که امکان انجام تست [[آزمایشگاهی]] وجود ندارد، تست تورنیکه مورد استفاده قرار می‌گیرد. برای انجام این تست، پزشک بازوبند فشار خون را برای ۵ دقیقه به دست بیمار می‌بندد. سپس هر گونه دانه قرمز نمایان شده بر روی پوست را می‌شمارد. هر چه تعداد این دانه‌های قرمز بیشتر باشد، احتمال ابتلا به بیماری دنگی برای آن فرد بیشتر است.<ref name="WHOp25"/>
 
تشخیص تب دنگی از تب چیکونگونیا کار مشکلی است. تب چیکونگونیا نشانه‌هایی شبیه به دنگی داشته و در همان مناطق جغرافیایی مشاهده می‌شود که تب دنگی در آن‌ها شایع است.<ref name="Chen"/> دنگی نیز ممکن است نشانه‌هایی مشابه بیماری‌های دیگر همچون [[مالاریا]]، [[تب شالیزار|لپتوسپیروز]]، [[حصبه|تب حصبه]] و [[مننژیت|بیماری مننگوکوکی]] را داشته باشد. معمولاً پیش از این که پزشک متخصص شخص را برای بیماری دنگی مورد معاینه قرار دهد، از عدم ابتلای فرد به این بیماری‌ها اطمینان حاصل می‌کند.<ref name="Peads10"/>
هنگام ابتلای فرد به دنگی، اولیت تغییری که در آزمایشگاه مشاهده می‌شود تعداد کاهش یافته گلبول‌های سفید خون است. کاهش در پلاکت‌های خون و اسیدوز متابولیک نیز از نشانه‌های دنگی هستند.<ref name="Peads10"/> اگر شدت ابتلا در فردی بیشتر باشد، تغییرات دیگری نیز در بررسی خون او مشاهده خواهد شد. دنگی حاد باعث خروج مایعات از جریان خون می‌شود. این خروج مایعات باعث تغلیظ خون می‌شود (که در آن پلاسمای خون، به عبارتی قسمت مایع خون کمتر و [[گلبول‌های قرمز خون]] بیشتر می‌شوند). هم‌چنین سطح آلبومین خون نیز کاهش می‌یابد.<ref name="Peads10"/>
برخی اوقات دنگی حاد پلورال افیوژن (که در آن مایعات ترشح شده اطراف [[شش]] جمع می‌شود) و آسیت (که در آن مایعات در شکم جمع می‌شود) ایجاد می‌کنند. اگر این ترشحات به اندازه کافی بزرگ باشند، پزشک هنگام معاینه متوجه آن‌ها خواهد شد.<ref name="Peads10"/> اگر پزشک بتواند با استفاده از [[سونوگرافی]] مایعات درون بدن را پیدا کند، امکان تشخیص زودهنگام سندروم شوک دنگی وجود دارد.<ref name="White10"/><ref name="Peads10"/> ولی در بسیاری از مناطقی که دنگی شایع است، بیشتر پزشکان و درمانگاه‌ها به دستگاه سونوگرافی دسترسی ندارند.<ref name="White10"/>
 
== دسته‌بندی ==
[[سازمان جهانی بهداشت|سازمان بهداشت جهانی]] در سال ۲۰۰۹ تب دنگی را به دو گروه دسته‌بندی کرد: معمولی و حاد.<ref name="White10"/><ref name="WHOp10">WHO (2009), pp. 10–11.</ref>
پیش از این در سال ۱۹۹۷ سازمان بهداشت جهانی این بیماری را به سه دسته تب نامتمایز، تب دنگی و تب هموراژیک دنگی تقسیم کرده بود. سپس بیان کردند که لازم است این روش قدیمی دسته‌بندی ساده‌تر شود و این که این روش محدودکننده‌است و شامل همه روش‌های بروز دنگی نیست. با این که روش دسته‌بندی یانگ به‌طور رسمی تغییر یافته‌است، هنوز از دسته‌بندی قدیمی آن استفاده می‌شود.<ref name="Peads10">{{cite journal|author=Ranjit S, Kissoon N|title=Dengue hemorrhagic fever and shock syndromes|journal=Pediatr. Crit. Care Med.|year=۲۰۱۰|month=July|pmid=۲۰۶۳۹۷۹۱|doi=10.1097/PCC.0b013e3181e911a7|volume=۱۲|pages=۹۰–۱۰۰|issue=۱}}</ref><ref name="WHOp10"/><ref name="WHO97"/>
در سیستم قدیمی دسته‌بندی سازمان بهداشت جهانی تب هموراژیک دنگی را به چهار درجه I-IV تقسیم می‌کند:
خط ۹۵:
واکسن تأیید شده‌ای برای پیش‌گیری از ابتلا به ویروس دنگی وجود ندارد.<ref name="White10"/> سازمان بهداشت جهانی پیشنهاد داده‌است که برای جلوگیری از ابتلا جمعیت پشه‌ها تحت نظر قرارگرفته و انسان‌ها از گزیدگی پشه‌ها حفاظت شوند.<ref name="WHOp59">WHO (2009), pp. &nbsp;59–60.</ref><ref name="WHOp137">WHO (2009), p. &nbsp;137.</ref>
سازمان بهداشت جهانی برای پیش‌گیری از دنگی برنامه‌ای (به نام برنامه «کنترل یکپارچه ناقل») ارائه داده‌است که از پنج بخش تشکیل شده‌است:
باید از [[حقوق]]، تجهیزات اجتماعی و [[قوانین]] برای قوی‌سازی جوامع و سازمان‌های [[بهداشت عمومی|بهداشتی عمومی]] استفاده کرد.
همه بخش‌های اجتماع باید همراه با هم عمل کنند. این بخش‌ها شامل [[بخش عمومی]] (مانند دولت)، [[بخش خصوصی]] (مانند موسسات و [[شرکت‌ها]]) و حوزه [[سلامت و بهداشت]] می‌شوند.
تمام روش‌های [[کنترل بیماری]] باید یکپارچه‌سازی شوند (گردآوری شوند) تا [[امکانات]] موجود، بهترین تأثیرگذاری ممکن را داشته باشند.
تصمیم‌گیری‌ها باید طبق مدارک موجود صورت بگیرد تا به این وسیله از سودمندی تمام اقدامات انجام شده برای مقابله با دنگی اطمینان حاصل شود.
باید به مناطقی که دنگی در آن‌ها شایع است کمک کرد تا جایی که بدون کمک دیگران، قادر به مبارزه با این بیماری شوند.<ref name="WHOp59"/>
خط ۱۰۷:
هیچ درمان مشخصی برای تب دنگی وجود ندارد.<ref name="White10"/> افراد مختلف، با توجه به علایمشان، نیاز به درمان‌های متفاوت دارند. برخی افراد صرفاً با نوشیدن مایعات در منزل بهتر می‌شوند، درحالی‌که یک متخصص سلامت به‌دقت آن‌ها را تحت نظر دارد تا مطمئن شود که در حال بهبود هستند. افراد دیگری نیاز به مایعات وریدی و تزریق خون دارند.<ref name="WHOp32">WHO (2009), pp. &nbsp;32–37.</ref> اگر فردی علائم اخطاردهندهٔ حاد داشته باشد، به‌ویژه اگر شرایط بیماری مزمن در او باشد، ممکن است متخصص سلامت تصمیم بگیرد که فرد را در بیمارستان بستری کند.<ref name="Peads10"/>
 
وقتی افراد مبتلا نیاز به مایعات وریدی داشته باشند، معمولاً به‌مدت یک یا دو روز به آن‌ها نیاز دارند.<ref name="WHOp32"/> متخصص سلامت میزان مایع تجویزی را افزایش می‌دهد تا فرد مقدار مشخصی ادرار (۰٫۵–۱ mL/kg/hr) دفع کند. هم‌چنین میزان مایع تا زمانی که هماتوکریت (میزان آهن در خون فرد) فرد و علایم حیاتی او به حالت عادی برگردد، افزایش می‌یابد.<ref name="Peads10"/> به‌دلیل احتمال خون‌ریزی، متخصصین سلامت سعی می‌کنند تا از روش‌های تهاجمی پزشکی مانند لوله‌گذاری دهان و بینی (فرستادن لوله از طریق بینی فرد به داخل معده)، تزریقات درون عضلانی (تزریق دارو به درون عضله)، و سوراخ‌های شریانی (وارد کردن سوزن به یک سرخ‌رگ) پرهیز کنند.<ref name="Peads10"/>[[استامینوفن]] (تایلنول) را می‌توان برای تب و درد تجویز کرد. نوعی از داروی ضدالتهاب به نام اِنسید (مثل ایبوپروفن و آسپرین) نباید استفاده شود چرا که احتمال خون‌ریزی را تشدید می‌کند.<ref name="WHOp32"/> تزریق خون باید بلافاصله آغاز شود اگر علایم حیاتی فرد تغییر کردند یا عادی نباشند، هم‌چنین اگر تعداد گلبول‌های قرمز خون کاهش پیدا کند.<ref name="WHOp40">WHO (2009), pp. &nbsp;40–43.</ref> وقتی تزریق نیاز باشد، باید خون کامل (خونی که به اجزای مختلفش تقسیم نشده‌است) یا [[گلبول قرمز|گلبول‌های قرمز]] بسته‌بندی شده به فرد داده شود. پلاکت‌های خونی (که از خون کامل جدا شده‌اند) و پلاسمای تازهٔ یخ‌زده معمولاً توصیه نمی‌شود.<ref name="WHOp40"/>
 
وقتی فرد در مرحلهٔ درمان تب دنگی قرار دارد، معمولاً مایعات وریدی بیشتری به او داده نمی‌شود تا آن‌که دچار حجم اضافی مایعات نشود.<ref name="Peads10"/> اگر حجم اضافی مایعات اتفاق بیفتد، اما علایم حیاتی فرد ثابت باشد (تغییر نکند)، صرف توقف دادن مایعات بیشتر می‌تواند کافی باشد.<ref name="WHOp40"/> اگر فرد دیگر در مرحلهٔ حساس بیماری نباشد، می‌توان به او یک مدر لوله هنله مانند فوروزماید (لاسیکس) داد. با این کار می‌توان از مایعات اضافی موجود در جریان خون فرد خلاص شد.<ref name="WHOp40"/>
خط ۱۳۲:
مشخص نیست که واژهٔ «دنگی» از کجا آمده‌است. برخی بر این باورند که از عبارت ''Ka-dinga pepo'' در [[زبان سواحلی]] گرفته شده‌است. این عبارت از یک بیماری صحبت می‌کند که روح شیطانی عامل آن است.<ref name="EID06"/> اعتقاد بر این است که واژهٔ ''dinga'' در سواحلی از واژهٔ ''dengue'' در زبان اسپانیایی آمده‌است. این واژه به معنای «مراقب» است. ممکن است از این واژه برای توصیف شخصی استفاده شده باشد که از درد استخوانی در تب دنگی رنج می‌برد؛ این درد موجب خواهد شد تا فرد با مراقبت راه برود.<ref>{{cite web|url=http://www.etymonline.com/index.php?term=dengue|title=Etymology: dengue|year=۲۰۰۱|work=Online Etymology Dictionary|author=Harper D|accessdate=۲۰۰۸-۱۰-۰۵}}</ref> البته ممکن است که واژهٔ اسپانیولی از سواهیلی آمده باشد و نه برعکس.<ref name="EID06">{{cite journal|author=Anonymous|title=Etymologia: dengue|journal=Emerg. Infec. Dis.|year=۲۰۰۶|volume=۱۲|page=۸۹۳|url=http://www.cdc.gov/ncidod/eid/vol12no06/pdfs/etymology.pdf|issue=۶|access-date=۵ اکتبر ۲۰۱۲|archive-url=https://web.archive.org/web/20071128105342/http://www.cdc.gov/ncidod/eid/vol12no06/pdfs/etymology.pdf|archive-date=۲۸ نوامبر ۲۰۰۷|dead-url=yes}}</ref>
 
نام «تب استخوان‌شکن» را اولین مرتبه بنیامین راش، پزشکی از بنیان‌گذاران [[ایالات متحدمتحده آمریکا]] به‌کار برد. راش در سال ۱۷۸۹ نام «تب استخوان‌شکن» را در گزارشی پیرامون شیوع دنگی در سال ۱۷۸۰ در فیلادلفیا به‌کار برد. راش در آن گزارش اغلب از نام رایج‌تر «تب فرستندهٔ صفراوی» استفاده کرد.<ref name="Barrett09"/><ref>{{cite book|author=Rush AB|year=۱۷۸۹|chapter=An account of the bilious remitting fever, as it appeared in Philadelphia in the summer and autumn of the year 1780|title=Medical enquiries and observations|pages=۱۰۴–۱۱۷|publisher=Prichard and Hall|location=Philadelphia}}</ref> واژهٔ «تب دنگی» تا پس از ۱۸۲۸ به‌طور رایج استفاده نمی‌شد.<ref name=Hal08>{{cite book|author=Halstead SB|title=Dengue (Tropical Medicine: Science and Practice)|publisher=Imperial College Press|location=River Edge, N.J|year=2008|pages=1–10|isbn=1-84816-228-6|url=http://books.google.com/books?id=6zLd9mFwxwsC&pg=PA1}}</ref><!-- تکمیل یادکرد توسط ربات از ویکی انگلیسی --> قبل از آن، افراد مختلف از نام‌های گوناگونی برای این بیماری استفاده می‌کردند. مثلاً دنگی را «تب قلب‌شکن» و «la dengue» هم می‌نامیدند.<ref name="Hal08"/> نام‌های دیگری هم برای دنگی وخیم استفاده می‌شد: مثلاً، «پلاکت‌های لکه‌های خونی زیرپوستی عفونی»، «فیلیپینی»، «تایلندی»، و «تب خون‌ریزی‌دهندهٔ سنگاپوری».
 
== پژوهش ==
دانشمندان به پژوهش در مورد راه‌های پیش‌گیری و درمان دنگی ادامه می‌دهند. هم‌چنین پیرامون کنترل پشه‌ها،<ref name="WHOp71">WHO (2009), p. &nbsp;71.</ref> ساخت واکسن، و ساختن داروهای مقابله با این ویروس کارهایی انجام می‌شود.<ref name="WHOp137">WHO (2009) p. 137–146.</ref>
 
کارهای سادهٔ زیادی برای کنترل پشه‌ها انجام شده‌است. برخی از آن‌ها جواب داده‌است. مثلاً می‌توان [[گوپی|ماهی گوپی]] (''Poecilia reticulata'') یا [[پاروپایان]] را در آب‌های راکد رها کرد تا لارو (تخم) پشه را بخورند.<ref name="WHOp71"/>
 
دانشمندان به کار بر روی واکسنی برای محافظت افراد در برابر هر چهار نوع دنگی ادامه می‌دهند.<ref name="WHOp137"/> برخی دانشمندان نگران هستند که واکسن ممکن است از طریق افزایش وابستگی به پادتن (ADE) موجب افزایش خطر بیماری وخیم شود.<ref name="Webster">{{cite journal|author=Webster DP, Farrar J, Rowland-Jones S|title=Progress towards a dengue vaccine|journal=Lancet Infect Dis|volume=۹|issue=۱۱|pages=۶۷۸–۸۷|year=۲۰۰۹|month=November|pmid=۱۹۸۵۰۲۲۶|doi=10.1016/S1473-3099(09)70254-3}}</ref> بهترین واکسن احتمالی، چند ویژگی متفاوت خواهد داشت. اول این‌که ایمن خواهد بود. دوم این‌که پس از یک یا دو تزریق تأثیر خواهد گذاشت. سوم این‌که در برابر تمام انواع ویروس دنگی محافظت خواهد کرد. چهارم این‌که موجب افزایش وابستگی به [[پادتن]] نمی‌شود. پنجم این‌که حمل و نگهداری آن آسان خواهد بود. ششم این‌که کم هزینه و به‌صرفه خواهد بود.<ref name="Webster"/> تا سال ۲۰۰۹ تعدادی واکسن آزمایش شده‌اند.<ref name="Guzman10"/><ref name="Barrett09">{{cite book|author=Barrett AD, Stanberry LR|title=Vaccines for biodefense and emerging and neglected diseases|publisher=Academic|location=San Diego|year=۲۰۰۹|pages=۲۸۷–۳۲۳|isbn=۰-۱۲-۳۶۹۴۰۸-۶|url=http://books.google.co.uk/books?id=6Nu058ZNa1MC&pg=PA289}}</ref><ref name="Webster"/> دانشمندان امیدوارند که اولین واکسن (یا واکسن‌ها) تا سال ۲۰۱۵ برای مصرف عموم آماده شود.<ref name="WHOp137"/> fi
 
هم‌چنین دانشمندان کار بر روی ساخت داروهای ضدویروس را ادامه می‌دهند که برای درمان حملات تب دنگی و محافظت مبتلایان از ابتلا به عوارض وخیم می‌باشد.<ref name="Sampath">{{cite journal|author=Sampath A, Padmanabhan R|title=Molecular targets for flavivirus drug discovery|journal=Antiviral Res.|volume=۸۱|issue=۱|pages=۶–۱۵|year=۲۰۰۹|month=January|pmid=۱۸۷۹۶۳۱۳|pmc=2647018|doi=10.1016/j.antiviral.2008.08.004}}</ref><ref name="Noble">{{cite journal|author=Noble CG, Chen YL, Dong H, ''et al. ''|title=Strategies for development of Dengue virus inhibitors|journal=Antiviral Res.|volume=۸۵|issue=۳|pages=۴۵۰–۶۲|year=۲۰۱۰|month=March|pmid=۲۰۰۶۰۴۲۱|doi=10.1016/j.antiviral.2009.12.011}}</ref> آن‌ها هم‌چنین برای کشف ساختار پروتئینی ویروس کار می‌کنند. این کار ممکن است به ایشان کمک کند تا داروهایی تولید کنند که برای درمان تب دنگی به‌خوبی عمل کند.<ref name="Noble"/>
برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/wiki/تب_دنگی»