علی بن موسی الرضا: تفاوت میان نسخه‌ها

به گفته [[باقر شریف قرشی]]، مورخ شیعه، در توصیف ویژگی‌های ظاهری علی بن موسی الرّضا اختلافاتی وجود دارد؛ این اختلاف در سفیدرو یا سرخ‌رویی و خرمایی‌رنگ بودن پوست صورتش گزارش شده‌است. شمایل وی از لحاظ ظاهری، شبیه به جدَّش [[محمد]] توصیف شده‌است. نویسندگان، قد و قامتش را میانه و پُرهیبت نوشته‌اند.<ref>{{پک|قرشی|۱۳۸۲|ک=پژوهشی از زندگی امام رضا|ص=۴۸|ج=۱}}</ref> در ویژگی‌های اخلاقی‌اش آورده‌اند که با مردم، خوش‌اخلاق و نرم‌خوی بوده و هرگز بدگویی نکرده‌است. در عَفْو و بخشش، سرآمد بوده و به حلم و بردباری دعوت می‌کرده است. فروتن بوده و به اخلاص، کم‌حرفی، راستگویی، امانت‌داری و خوش‌قولی بیش از دیگر صفاتش شهره بوده‌است.<ref>{{پک|قرشی|۱۳۸۲|ک=پژوهشی از زندگی امام رضا|ص=۵۹-۷۳|ج=۱}}</ref> ناجی و باغستانی در [[دانشنامه جهان اسلام]] می گویند که در رعایت برخی آداب، اهتمام داشت؛ غذا را آهسته و اندک می‌خورد و لباسش را از البسهٔ ارزان انتخاب می‌نمود. گزارش کرده‌اند که صدایش را بلند نمی‌کرد و صبح‌ها بعد از اقامهٔ نماز صبح، با مردم به گفتگو می‌نشست. آورده‌اند که هرگز پایش را مقابل کسی دراز نکرده و تکیه نمی‌زده است. مهمان‌نواز بود و از مهمان کار نمی‌کشید. در دیدار مردم لباس فاخر می پوشید اما در غیر آن لباسش خشن و ارزان بود. نظافت را رعایت می کرد، ظاهری آراسته و نظیف داشت، با عود هندى تازه، گلاب و مشك خود را خوشبو می کرد.<ref>{{پک|ناجی|باغستانی|۱۳۹۴|ف=الرضا، امام|ک=دانشنامهٔ جهان اسلام}}</ref> ابراهیم بن عباس از اخلاقیات علی بن موسی نقل می‌کند که: «وی هرگز کلام کسی را قطع نکرد و حاجت هیچ کس را رد ننمود. هرگز پایش را در مقابل کسی دراز نکرده و با تندی با کسی صحبت ننموده‌است. شب‌ها کم می‌خوابید و با خدمت‌کاران خود بر سر یک سفره می‌نشست.»<ref>{{پک|قرشی|۱۳۸۲|ک=پژوهشی از زندگی امام رضا|ص=۵۵–۵۶|ج=۱}}</ref> از کیفیت عبادتش، صدوق، محدث شیعه، گزارش کرده‌است که روزهٔ بسیار می‌گرفت و دائم در ذکر بوده‌است. شب‌ها کمتر می‌خوابیده و بیشتر به عبادت و شب‌زنده‌داری می‌پرداخته‌است. صدقهٔ بسیار می‌داد و تقاضای مردم را سریع اجابت می‌کرد. کیفیتِ انفاقش به‌قدری بود که در [[روز عرفه|روزِ عَرَفه]]، تمام اموالش را میان مردمِ خراسان تقسیم کرد.<ref>{{پک|ناجی|باغستانی|۱۳۹۴|ف=الرضا، امام|ک=دانشنامهٔ جهان اسلام}}</ref>