'''معلَّقات''' {{به عربی|المُعَلَّقات}} از مشهورترین نوشته‌ها و گفتاره‌های عربِ پیش از اسلام در شعر فصیح است. قصایدی[[قصیده|قصاید]]<nowiki/>ی بسیار زیبا، پربار و پرمعنا که هر یک از آنها معنی ویژه‌ای در بر دارد. گویندگانِ این قصاید به «شعراء المُعَلَّقات السَبع» یعنی اصحاب معلقاتِ سبع معروف هستند؛ و اصحاب معلقاتِ سبع هفت تن از شاعرانِ روزگار جاهلیت [[عرب]] بودند که هر یک قصیده‌ای غرّا سروده‌اند. ماجرای آویختن این اشعار از دیوار کعبه ادعای بی‌دلیلی است، و به دلیل این‌که این مدعا بسیار آهنگین و خیال‌انگیز است به سرعت مشهور شده‌است.<ref>الروائع به قلم فؤاد افرام بستانی چاپ سوم از منشورات الاداب الشرقیه جزء مخصوص به شعر جاهلی 1949 م.</ref> و همین قصاید است که در «السنه»ی اهل علم به سبعه‌ی معلقه و معلقات سبع مشهور است. گویند وجه تسمیه‌ی این قصاید به '''المعلقات''' از آنجاست که مانند گوهری گران‌بها در گوش و ذهن شنونده‌ی آن معلق می‌شده است.
'''المُعَلَقات''' نام «هفت قصیده» از شاعران فصیح و بلیغ عرب است که از روی تفاخر بر دروازه‌ی [[کعبه]] آویخته بودند تا صادر و واردِ هر دیار مشاهده نمایند.
