رولینگ استون: تفاوت میان نسخه‌ها

[[رولینگ استون]]؛ یکی از مشهورترین مجلات در زمینه موسیقی است؛ که همیشه در ارائه برترین آهنگ‌های سال یا انتخاب برترین ترانه‌های قرن و غیره در صدر اخبار بوده‌است. در سال [[۱۹۶۷]] جن ونر و منتقد موسیقی، رالف جی گلیسون، این مجله را در [[سان فرانسیسکو|سانفرانسیسکو]] تأسیس کردند.

برخلاف سبک و [[سیاق]] نشریات آن زمان و گرایش‌های سیاسی افراطی که وجود داشت، رولینگ استون سعی کرد تا به صورت استانداردهای [[روزنامه‌نگاری]] سنتی فعالیت کند و شاید جالب باشد بدانید؛ که اولین مخاطبان و در حقیقت تبلیغ کنندگان آن [[هیپی‌ها]] بودند.

اولین شماره از این مجله در سال 1976 همراه با تصویر [[جان لنون]] بر روی جلدش منتشر شد. در اولین شماره از مجله،[[مجله]]، ونر در سرمقاله‌اش می‌نویسد: «این مجله تنها در مورد موسیقی نیست بلکه مجله‌ایست؛ دربارهٔ مسائل مرتبط و تأثیرگذار بر روی موسیقی»

مجله رولینگ استون به [[عکاسی]] های برانگیزنده اش، تصاویر روی جلد، موسیقی دانان و خوانندگان همراه با هم، سیاست،[[سیاست]]، [[ورزشکاران]] و [[بازیگران]] معروف است.

هرچند برخلاف این عنوان باید گفت؛ که رولینگ استون مجله‌ای بود؛که بر طبق سیاست روز عمل می‌کرد. اما مهم‌ترین نکته در مورد [[رولینگ استون]] تأثیر عمیقی بود؛که بر روی موسیقی دهه ۷۰ گذاشت و فرهنگ موسیقی [[عامیانه]] و [[پاپ]] را در بین عموم مردم گسترش داد.

بسیاری از نویسندگان سابق آن مانند: P.J.O'Rourke و Kurt Loder در حال حاضر در کانال مشهور [[ام‌تی‌وی|MTV]] مشغول به فعالیت می‌باشند و یکی از نکاتی که این مجله از آن به هیچ عنوان استفاده نمی‌کرد [[موسیقی]] بود! بلکه حواشی مربوط به دنیای موسیقی بود که بیشتر مورد انعکاس قرار می‌گرفت تا خود موسیقی. داستان‌های دنباله‌دار نیز یکی از مواردی بود که موجب مقبولیت بیشتر [[مجله]] از سوی [[عامه مردم]] بود.

شاید دادن عنوان مجله زرد موسیقی برای رولینگ استون عجیب نباشد. در دهه [[۱۹۹۰]] و با آمدن نشریاتی چون FHM و Maxim رولینگ استون شروع به رقابت با آن‌هاکردآن‌ها کرد و در اولین کار یکی از بهترین نویسندگان مجله FHM با نام Ed Needham را [[استخدام]] کردند.

این مجله بیشتر بر روی خوانندگان جوان خود توجه می‌ کرد، مطالب عامیانه در زمینه‌های [[فیلم]] و [[هنرپیشگان]] آن زمان، آن هم با استفاده از جاذبه‌های جنسی بیشتر از موسیقی در [[مجله]] نمود کرد داشت و این به مذاق اهالی واقعی [[موسیقی]] خوش نیامد و انتقادات بسیاری صورت گرفت؛ که در عوض مجله بیشتر به جنبه‌های ظاهری مجله توجه نشان داد که بسیار هم مؤثر واقع شد و فروش آن را به بیش از یک میلیون در هر نسخه رساند و مطالب سیاسی روز و داستان و حواشی موسیقی نیز همانند گذشته به چاپ می‌رسیدند.