شروان: تفاوت میان نسخه‌ها

زبان رسمی این منطقه بعد از [[اسلام]] زبان [[ترکی آذریفارسی]] بوده‌است؛ و شعرای منطقه، مانند [[خاقانی]]، [[نظامی قونوی|نظامی]]، [[فلکی شروانی]]، [[قوامی گنجوی|قومی گنجه‌ای]]، [[ذوالفقار شروانی]] و غیره همگی اشعار خود را به فارسی سروده‌اند. [[جمال الدین خلیل شروانی]] در قرن هفتم در [[نزهةالمجالس]] از پنجاه تن از شعرای [[گنجه]] و شَروان و [[بیلقان]] و [[باکو]] نام برده و شعر نقل کرده‌است. [[بدر شیروانی]] شاعر قرن نهم (متولد در [[شماخی|شَماخی]]، مرکز شَروان، در ۷۸۹ و متوفی در ۸۵۴)، از معاصرین [[سلطان خلیل شروان شاه]] نیز دیوانی در ۱۲۴۷۳ بیت دارد که به استثنای دو غزل آن که به یک گویش ایرانی به نام زبان کنار آب است، ۱ و حدود ۵۰ بیت آن که به ترکی است، بقیه تماماً به [[فارسی]] است.<ref name="صادقی، علی‌اشرف">صادقی، علی‌اشرف: مجله زبانشناسی، سال هجدهم، شمارهٔ اول (پیاپی ۳۵)، بهار و تابستان ۱۳۸۲، ص ۱–۱۲.</ref>