سوخت رآکتورهای هسته‌ای باید به گونه‌ای باشد که متحمل شکافت حاصله از [[نوترون]] بشود. پنج نوکلئید شکافت پذیر وجود دارند که در حال حاضر در رآکتورها بکاربه کار می‌روند: <chem>^{239}_Pu,^{238}_U,^{235}_U,^{233}_U,^{232}_Th</chem>. برخی از این نوکلئیدها برای شکافت حاصله از نوترون‌های حرارتی و برخی نیز برای شکافت حاصل از نوترون‌های سریع می‌باشند.<ref>{{یادکرد وب|نویسنده=|کد زبان=fa|تاریخ=|وبگاه=شبکه ملی مدارس ایران رشد|نشانی=http://daneshnameh.roshd.ir/mavara/mavara-index.php?page=ساختمان+راکتور+هسته‌ای&SSOReturnPage=Check&Rand=0|عنوان=ساختمان رآکتور هسته‌ای|بازبینی=2017-10-12}}</ref> تفاوت بین سوخت یک خاصیت در دسته‌بندی رآکتورها است.
در کنار قابلیت شکافت، سوخت بکاربه کار رفته در رآکتور هسته‌ای باید بتواند نیازهای دیگری را نیز تأمین کند. سوخت باید از نظر مکانیکی قوی، از نظر شیمیایی پایدار و در مقابل تخریب تشعشعی مقاوم باشد، تا تحت تغییرات فیزیکی و شیمیایی محیط رآکتور قرار نگیرد. [[رسانش گرمایی|هدایت حرارتی]] ماده باید بالا باشد به‌طوری که بتواند حرارت را خیلی راحت جابجا کند. همچنین امکان بدستبه دست آوردن، ساخت راحت، هزینه نسبتاً پایین و خطرناک نبودن از نظر شیمیایی از دیگر فایده‌هایویژگی های ضروری سوخت استهستند.
