کاربر:Arpourabedin/صفحه تمرین: تفاوت میان نسخه‌ها

در این مطلب می‌خواهم هم در مورد فضاهای کار اشتراکی و جزئیات آن بنویسم و هم در مورد مفهوم «اعتیاد به کار» توضیح دهم و در آخر هم نظرم را دربارهدربارهٔ اینکه چرا در فضای کار اشتراکی، راندمان و احساس رضایت افراد از زندگی بیشتر است را مطرح خواهم کرد.

به طوربه‌طور معمول هر فضای کار اشتراکی برای اعضای جامعه خودش، علاوه بر میز، صندلی و اینترنت امکانات دیگری را هم فراهم می‌کند. امکاناتی مثل یخچال، مایکروفر، چایی و وسایل بازی از جمله امکاناتی هستند که اعضای یک فضای کار مشترک می‌توانند با پرداخت حق عضویت از آنها به‌صورت اشتراکی بهره‌برداری کنند.

اگر شما به‌صورت انفرادی کار می‌کنید یا تیمی کمتر از ۶ نفر دارید؛ برای اجاره دفتر کار دردسرهای زیادی پیش رو خواهید داشت. پیدا کردن مکان و بستن قرارداد اجاره تازه اول دردسرهای شماست! از فردای روزی که دفتر را اجاره کنید تازه بدبختی هایتانبدبختی‌هایتان شروع می‌شود!

دردسر اول این است که باید برای دفتر خالی، مبلمان اداری بخرید و زیرساخت دفتر را برای کار آماده کنید. اینترنت، پرینتر، یخچال، مایکروفر و ...… تنها بخشی از اقلام مورد نیاز شماست که هزینه‌های خرید آن‌ها هم کم نخواهد بود.

بعد از خرید و اسباب کشی و استقرار هر روز باید بخش بزرگی از وقت و انرژی خود را صرف تمیزکاری و نگهداری از محیط کنید. استخدام نیروی خدماتی علاوه بر اینکه برای شما هزینه‌هزینه نامعقولی دارد، یک دردسر جدید هم در پی خواهد داشت و آن هم مسئله‌ای به نام جذب و نگهداشت نیروی خدماتی است. اگر تا به حال تجربه چنین فرآیندی را داشته باشید به‌خوبی می‌دانید که مشکلات این فرآیندفرایند بسیار بیشتر از چیزی است که در نگاه اول تصور می‌کنید.

خلاصه که اجاره دفتر برای تیم‌های کوچک دردسرهای زیادی دارد که به هیچ عنوان توصیه نمی‌کنم. اگر انفرادی کار می‌کنید یا فریلنسر هستید این نکته را هم در نظر بگیرید که روزانه حداقل هشت ساعت تنها بودن در دراز مدت اگر شما را نکشد؛ به طوربه‌طور حتم دچار اختلالات شخصیتی خواهد کرد. :)

اگر چند روز پشت سر هم تعطیل باشید یا چند روز پروژه نداشته باشید کلافه می‌شوید؟ از زیر سنگ هم شده برای خود یک کار فراهم می‌کنید؟ احساس ناراحتی و پوچی می‌کنید؟ آیا همیشه یک عالم کار دارید و آرزو می‌کنید که ای کاش هر روز ۲۵ ساعت و هر هفته ۸ روز داشت تا بتوانید به کارهای خود برسید؟ آیا برای اینکه به تفریح بروید یا مسافرت کنید خیلی وقت است که فرصت پیدا نکرده‌اید؟

اگر جواب شما به این سوال‌هاسؤال‌ها مثبت باشد، باید به شما بگویم که خوشبختانه یا متأسفانه شما یک «معتاد به کار» هستید.

اعتیاد به کارِ من، ریشه در فرهنگ و طبقهٔ اجتماعی من دارد. در فرهنگ و طبقهٔ اجتماعی که من در آن رشد کرده‌ام؛ بین «سختکوشی» و «ارزش» ترادف عمیقی وجود دارد. اینقدر نظام ارزشگذاری این فرهنگ «سختکوشی» را تمجید می‌کند که نهایتانهایتاً به من به افراط در تلاش و سختکوشی سوق پیدا کرده‌ام و از مرض تعادل رد شده‌ام و به مرض اختلال رسیده‌ام.

از طرفی من با کار زیاد می‌توانم بسیاری از اضطراب‌های ذهنم را تسکین دهم. کار زیاد علاوه‌علاوه بر اینکه احتمال تامینتأمین مالی و رفع نیازهای اولیه بقا را در ذهن من بیشتر می‌کند؛ این امکان را برای من فراهم می‌کند که ذهنم را از سوالات بی‌جواب به سمت مسائل قابل حل‌تری سوق دهم.

اختلاف طبقاتی، نبود عدالت در توزیع منابع، مشکلات اقتصادی، شوک‌های فرهنگی، عدم تامینتأمین نیازهای اولیه روحی و جسمی، احساس ترد شدگی اجتماعی و شکست‌های عاطفی از جمله مسائلی هستند که من برای فرار از آنها به کار کردن افراطی و اعتیاد به کار رو می‌آورم.

فضای کار اشتراکی از صبح خروس‌خوان تا بوق سگ باز است! آشپزخانه و اتاق بازی هم دارد. حتی لازم نیست برای دیدار دوستان از ساختمان خارج شوید. نگران نباشید. همه دوستان شما همینجاهمین‌جا هستند! اگر هم نباشند به بهانه‌های مختلف چند روز در ماه به شما سر خواهند زد. اگر دوستی هم قصد دیدار با شما را داشت می‌توانید به جاب رفتن به کافی شاپ به داخل فضای کار اشتراکی دعوتش کنید! چی از این بهتر؟!

فضای کار اشتراکی برای یک معتاد به کار مثل بهشت می‌ماند! اگر خودتان هم کاری نداشته باشید؛ بالاخره یک نفر پیدا می‌شود که برای شما کاری بتراشد. یا وقت شما را با معاشرت و گفتگو پر کند.