زبان گیلکی: تفاوت میان نسخه‌ها

مردم گیلک زبان با گویش‌های مختلف سخن می‌گویند که ریشه در [[زبان‌های ایران]] باستان دارد. در بین گویش‌های مختلف زبان گیلکی از نظر فونتیک (بیان صوت و آوا) و صرف افعال اختلاف جزئی دیده می‌شود که ناشی از تحول تدریجی و ویژگی فرهنگی اقلیمی هر منطقه‌است.

منوچهر ستوده گویش‌های زبان گیلکی رایج در گیلان را به بخش‌های زیر تقسیم کرده‌است:<ref>دکتر منوچهر ستوده، سال۱۳۳۲، فرهنگ گیلکی، ص۱۷–۱۸</ref><ref name="gilan.isna.ir">{{یادکرد وب |نویسنده = |نشانی=http://gilan.isna.ir/Default.aspx?NSID=5&SSLID=46&NID=75762 |عنوان=مرگ تدریجی یک زبان | ناشر =خبرگزاری ایسنا |تاریخ =۸ مهر ۱۳۹۳ |تاریخ بازبینی=}}</ref>

# [[گالشی]] (دیلمی) گونهٔ دیگری از گویش‌های گیلکی است که مردم نواحی کوهستانی شرق گیلان و غرب مازندران به آن سخن می‌گویند.

# [[گویش الموتی]] تعیین جایگاه گویش الموتی نسبت به دیگر گویش‌های شمال غربی، کار دشواری است، به طوری که برخی آن را گونه‌ای از گیلکی<ref>{{یادکرد وب|عنوان=ALAMŪT – Encyclopaedia Iranica|نشانی=https://iranicaonline.org/articles/alamut-valley-alborz-northeast-of-qazvin-|وبگاه=iranicaonline.org|بازبینی=2020-12-27}}</ref> و برخی آن را مازندرانی (طبری) و برخی دیگر نیز آن را تاتی می‌نامند.