وزارت علوم، تحقیقات و فناوری: تفاوت میان نسخه‌ها
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
Parisajafari (بحث | مشارکت‌ها) برچسبها: افزودن القاب ویرایشگر دیداری وظیفه تازهوارد |
اصلاح پیوند |
||
خط ۳۹:
در حدود ۱۵۰ سال پیش (۱۸۵۲ میلادی) نخستین تلاش سازمان یافته برای ایجاد تحول در نهاد تعلیم و تربیت ایران با تأسیس دارلفنون به نتیجه رسید. از سال ۱۳۰۷ اندیشه ایجاد دانشگاه در کشور مطرح، و از سال ۱۳۱۰ مطالعات اولیه در این زمینه آغاز شد. در سال ۱۳۱۳ با تصویب قانون تأسیس دانشگاه، دانشگاه تهران تشکیل و برای آن تعدادی دانشکده منظور شد. تا قبل از پیروزی انقلاب اسلامی ۲۶ دانشگاه و تعدادی مدرسه عالی در ایران شکل گرفته بود.
خیزش عظیم مردم ایران در سال ۱۳۵۷ که به تغییر [[رژیم شاهنشاهی]] به [[نظام جمهوری اسلامی ایران|جمهوری اسلامی]] منجر شد با تحول عظیم و چشمگیری درآموزش عالی کشور همراه شد که در تاریخ ایران بینظیر بوده است. در تمامی استانها و شهرهای بزرگ کشور دانشگاه‌های جدیدی تأسیس شد که در مجموع تعداد دانشگاه‌های دولتی را به حدود ۱۲۰ عدد رساند. باید به این عدد، زنجیرهای از دانشگاه‌های غیردولتی در قالب دانشگاه آزاد اسلامی و دیگر دانشگاه‌های غیرانتفاعی را اضافه کرد. تحول جدی در جمعیت باسواد کشور و همچنین در تعداد دانشجویان شاغل به تحصیل در دانشگاه‌های کشور در سال‌های بعد از انقلاب رخ داده است که از شیب رشد دانشجویان در کل جهان نیز فراتر میباشد. حضور جدی و وسیع خانمها در دانشگاهها نیز حکایت از تغییر نگرش خانوادگی در میان این قشر اجتماع دارد که در طی قرون قبلی بی سابقه میباشد. از شاخصهای پرارزش و کیفی این دوره، ورود دانشگاهها به حوزه آموزش و پژوهش در مقاطع تحصیلات تکمیلی است. پس از راه اندازی دورههای کارشناسی ارشد و دکتری، چهره دانشگاهها از لحاظ کیفیت نیز متحول گردید.
از دیگر خصوصیات قابل ذکر و تأکید توسعه و گسترش علوم در این دوره، اختصاص نداشتن علم اندوزی به یک طبقه خاص و توزیع عاقلانه معارف بشری در میان جوانان و قاطبه توده های مردم کشور میباشد. توانمندی دیگر، نیل به سوی خوداتکایی علمی در چارچوب راه اندازی دوره های تحصیلات تکمیلی در بسیاری از دانشگاه‌های کشور و بالابردن کیفیت مراکز آموزش عالی از این طریق بوده است. اضافه میشود که این رشد و تحول به منزله ارتقا و خروج ایران از جرگه کشورهای [[جهان سوم]] نبوده و کشور ما، حتی در مقایسه با برخی از کشورهای همتراز از رشد نایافتگی علمی تاریخی رنج میبرد، بلکه توانسته است بخشی از عقب افتادگی حاصل از رخوت و بیتدبیری حاکمان قبل را جبران نماید.
| |||