سید عباس مجتهد گراشی: تفاوت میان نسخه‌ها

{{جعبه اطلاعات مراجع تقلید|عنوان=سید عباس مجتهد گراشی|تاریخ وفات=۲۶ صفر ۱۳۴۹ هـ.ق ({{سن|۱۲۶۹|۰|۰|۱۳۴۹|۰۲|۰۲۶|از تاریخ=قمری}})|فعالیت‌های علمی=تدریس در حوزه‌های علمیه|تالیفات=''محاسن‌الاخلاق''{{سخ}}''رسالهٔ عملیه''|شاگردان=[[سردار کابلی]]{{سخ}}[[سید شهاب‌الدین مرعشی نجفی]]|استادان=[[میرزای شیرازی]]{{سخ}}[[آخوند خراسانی]]{{سخ}}[[سید محمدکاظم طباطبایی یزدی]]{{سخ}}[[سید مرتضی کشمیری]]|مدفن=قبرستان قبرآقا، کرمانشاه، [[ایران]]|شهر وفات=[[کرمانشاه]]، [[کشور شاهنشاهی ایران]]|محل زندگی=[[نجف]]، [[گراش]]، [[کرمانشاه]]|تصویر=پرونده:سید عباس مجتهد گراشی.jpg|محل تحصیل=[[حوزهٔ علمیهٔ نجف]]|شهر تولد=[[گراش]]، [[ایالت فارس]]، [[ممالک محروسهٔ ایران]]|تاریخ تولد=۱۲۶۹ هـ.ق|نسب=موسوی|لقب=آغا عباس گپ{{یاد|به [[زبان اچمی]]}} {{کوچک|(آقا عباس بزرگ)}}|نام کامل=سید عباس معصومی گراشی|تحصیلات=اجتهاد|اندازه تصویر=200px}}'''سید عباس مجتهد گراشی''' یا '''سید عباس معصومی گراشی''' (۱۲۶۹ هـ.ق - ۱۳۴۹ هـ.ق) از [[مجتهد|مجتهدین]] [[شیعه]] و از شاگردان [[میرزای شیرازی]] است.

سید عباس مجتهد گراشی به سال ۱۲۶۹ هـ.ق در گراش و در خانواده و خاندانی با پیش‌زمینهٔ تحصیلات دینی زاده شد.<ref>{{پک|فیضی|۱۳۸۶|ک=گلشن ابرار|ص=۹۳|ف=مجتهد مبارز|ج=۶}}</ref> پدرش، سید محمد، وکالت میرزای شیرازی را در لار را برعهده داشت و از شاگردان او به شمار می‌رفت. پسرعمویش سید حسین هم نویسندهٔ کتاب مفتاح‌التفاسیر بود. فرزندش سید محمود نیز بعدها در قم تحصیل کرد و در کرمانشاه به تدریس پرداخت.<ref>{{پک|تهرانی|۱۳۶۲|ک=میرزای شیرازی|ص=۱۵۱}}</ref> تبار او در نهایت به موسی کاظم می‌رسد و از این رو، نسبش «موسوی» بود.<ref>{{پک|فیضی|۱۳۸۶|ک=گلشن ابرار|ص=۹۳|ف=مجتهد مبارز|ج=۶}}</ref> سید عباس دوران کودکی خود را در گراش طی کرد و سواد اولیهٔ خواندن و نوشتن را همان‌جا در هشت‌سالگی و در بستر خانواده‌اش آموخت.<ref>{{پک/بن|افق|ک=افق حوزه|ف=سید عباس معصومی گراشی}}</ref> در دوازده‌سالگی، به همراه پدرش به عراق و شهرهای سامرا و نجف سفر کرد و با میرزای شیرازی دیدار نمود. پدرش، سید محمد، در این دیدار نظر میرزای شیرازی را نسبت به تحصیل سید عباس در حوزهٔ دین جویا شد و جواب مثبت گرفت. در نتیجه، سید عباس وارد حوزه شد و تحصیلاتش را زیر نظر میرزای شیرازی آغاز کرد.<ref>{{پک|فیضی|۱۳۸۶|ک=گلشن ابرار|ص=۹۵|ف=مجتهد مبارز|ج=۶}}</ref>

سید عباس چهل سال در نجف، سامرا و دیگر شهرهای عراق زندگی کرد و نزد اساتیدی چون میرزای شیرازی، آخوند خراسانی و میرزا حبیب‌الله رشتی به تحصیل پرداخت.<ref>{{پک|فیضی|۱۳۸۶|ک=گلشن ابرار|ص=۹۵|ف=مجتهد مبارز|ج=۶}}</ref> سید شهاب‌الدین مرعشی نجفی در نوشته‌ای به شاگردی معصومی نزد سید محمدکاظم طباطبایی یزدی نیز اشاره می‌کند و می‌گوید معصومی اصول را از خراسانی و فقه را از یزدی فراگرفت. او در ادامه، خودش را یکی از کسانی برمی‌شمرد که اجازهٔ روایت، حرز یمانی (دعای سیفی) و دیگر اوراد و اذکار را از معصومی گرفته‌اند.<ref>{{پک|فیضی|۱۳۸۶|ک=گلشن ابرار|ص=۹۷|ف=مجتهد مبارز|ج=۶}}</ref> آقابزرگ تهرانی در کتابش با عنوان ''هدیة الرازی إلی الإمام المجدد الشیرازی''، به شاگردی سید عباس مجتهد نزد میرازی شیرازی اشاره کرده‌استکرده و شرح کوتاهی از زندگی او را نگاشته‌است.<ref>{{پک|فیضیتهرانی|۱۳۸۶۱۳۶۲|ک=گلشنمیرزای ابرارشیرازی|ص=۹۵|ف=مجتهد مبارز|ج=۶۱۵۱}}</ref> کریم فیضی معتقد است که معصومی به مسائل بالای سیر و سلوک معنوی نیز تسلط داشته و صاحب علم و آگاهی بوده‌است.<ref>{{پک|فیضی|۱۳۸۶|ک=گلشن ابرار|ص=۹۷|ف=مجتهد مبارز|ج=۶}}</ref> او در مدت اقامتش در عراق، با سید مرتضی کشمیری معاشرت داشت. دربارهٔ این همنشینی و معاشرت، سید عبدالحسین دستغیب داستانی را نقل می‌کند:<ref>{{پک|فیضیدستغیب|۱۳۸۶۱۳۹۵|ک=گلشنداستان‌های ابرارشگفت|ص=۹۵|ف=مجتهد مبارز|ج=۶۱۳۳-۱۳۴}}</ref>

سید عباس معصومی پس از دریافت درجهٔ اجتهاد و پایان تحصیلاتش، در سال ۱۳۲۰ هـ.ق از نجف به زادگاهش گراش برگشت.<ref>{{پک|فیضی|۱۳۸۶|ک=گلشن ابرار|ص=۹۷|ف=مجتهد مبارز|ج=۶}}</ref> او در این دوران به عنوان مرجع مذهبی منطقه، مخاطب بیانیه‌ای از سوی میرزا محمدتقی شیرازی قرار گرفت که ناظر به وضعیت سرزمین‌های اسلامی در آستانهٔ جنگ جهانی اول بود و مردم را به همدلی و اتحاد دعوت می‌کرد. سید عباس در پاسخ، عمل به آن حکم را برای عامهٔ مردم لازم دانست.<ref>{{پک|فیضی|۱۳۸۶|ک=گلشن ابرار|ص=۹۹-۱۰۱|ف=مجتهد مبارز|ج=۶}}</ref> سید عباس قصد داشت برای همیشه در گراش بماند،با امامخالفت بهو دلیل مخالفتتهدید برخی از افراد بانفوذ محلی و تهدید وی، مجبور به ترک وطنروبرو شد. این ماجرا با واکنش روحانیون و مراجع وقت همراه بود و افرادی چون شیخ فضل‌الله نوری، [[محمدجعفر محلاتی]]، [[آخوند خراسانی]] و [[مرتضی عراقی]]، تلگراف‌هایی در حمایت از سید عباس صادر کردند. از آن جا که سید عباس در نجف دارای مقامی علمی و نفوذی معنوی بود و شخصیت شناخته‌شده‌ای بین بزرگان دینی داشت، این تلگراف‌ها عموماً در جهت پاسداشت جایگاه و شخصیت وی صادر می‌شدند. هرچند این حمایت‌ها تأثیر چندانی نداشت و سید عباس که قصد داشت برای همیشه در گراش بماند، مجبور شد گراشپس از چهار سال اقامت در گراش، آن‌جا را ترک کند. او مدتی در لار زندگی کرد و بعد از آن عازم مشهد شد. پس از آن چند مدت در نجف ساکن شد و در نهایت به دعوت سید ابوالحسن خراسانی و در زمان مرجعیت او، در کنگاور و کرمانشاه ساکن شد. غلامرضا کیوان سمیعی در کتاب ''زندگانی سردار کابلی'' به دیدارش با سید عباس در کرمانشاه اشاره می‌کند و می‌گوید به علت خردسالی، امکان استفاده از حضور او برایش مقدور نبوده‌است.<ref>{{پک|فیضی|۱۳۸۶|ک=گلشن ابرار|ص=۹۷-۹۹|ف=مجتهد مبارز|ج=۶}}</ref><ref>{{پک|وثوقی|عابدی‌راد|تقوی|رحمانی|۱۳۸۵|ک=تاریخ مفصل لارستان|ص=۱۷۱۳|ج=۲|ش=دوم}}</ref>

سید عباس پس از کوچ به [[کرمانشاه]]، شروع به تدریس و اقامهٔ جماعت در این شهر کرد و مدتی بعد در سال۲۶ صفر ۱۳۴۹ هـ.ق درگذشت و در قبرستانی با نام قبرآقا دفن شد. محمدعلی سلطانی در ''تاریخ تشیع در کرمانشاه''، تاریخ درگذشت سید عباس را «اردیبهشت‌ماه سال ۱۳۰۹ هـ.ش» ثبت کرده‌است.<ref>{{پک|تهرانی|۱۳۶۲|ک=میرزای شیرازی|ص=۱۵۱}}</ref><ref>{{پک|فیضی|۱۳۸۶|ک=گلشن ابرار|ص=۱۰۱|ف=مجتهد مبارز|ج=۶}}</ref>

* {{یادکرد ژورنال|عنوان=فرزانگان: حضرت آیت‌الله سید عباس معصومی گراشی|ژورنال=افق حوزه|مکان=قم|ناشر=مرکز مدیریت حوزه‌های علمیه|دوره=۱|شماره=۲۱۷|سال=۹ بهمن ۱۳۸۷|صفحه=۴|پیوند=http://www.ofoghhawzah.com/uploads/Ofogh217_125885.rar|دسترسی پیوندشناسه={{شناسه یادکرد|افق}}}}