سازمان بین‌المللی کار: تفاوت میان نسخه‌ها

سازمان بین‌المللی کار در سال ۱۹۱۹ پس از پایان [[جنگ جهانی اول]] در زمانی که کنفرانس صلح در [[کاخ ورسای]] بر پا بود، شکل گرفت. نیاز به پیدایش چنین سازمانی در [[سده ۱۹ (میلادی)|قرن نوزدهم]] به وسیله دوتن از صنعتگران [[ولز]]ی و [[مردم فرانسوی|فرانسوی]] یعنی [[رابرت اوون]] و دانیل لگراند مورد تأکید و پیگیری قرار گرفته بود. پس از آنکه طرح مذکور در خلال همکاری‌های بین‌المللی جهت تدوین قانون کارگران در سال ۱۹۰۱ در باسل مورد توجه قرار گرفت. سازمان ILO با هدف تدوین مقررات و قوانین بین‌المللی در جهت بهینه‌سازی [[استاندارد بین‌المللی|استانداردهای بین‌المللی]] کار و حصول اطمینان از بکارگیری آن‌ها متولد شد. قانون ILO در بین ماه‌های ژانویه و آوریل ۱۹۱۹ به وسیله کمیسیون کار در کنفرانس بین‌المللی صلح تدوین شد. این کمیسیون ترکیبی بود از نمایندگان ۹ کشور [[بلژیک]]، [[کوبا]]، [[چکسلواکی]]، [[فرانسه]]، [[ایتالیا]]، [[ژاپن]]، [[لهستان]]، [[بریتانیا]]، و [[ایالات متحده آمریکا]] که رهبری کمیسیون را ساموئل گامپرس، [[فدراسیون کارگران آمریکا - کنگره سازمانهای صنعتی|رئیس فدراسیون کارگری آمریکا]] (AFL) بر عهده داشت. نتیجه این نشست بروز سازمان سه جانبه گرایی بود که تنها سازمانی بود که نمایندگان دولت، کارفرمایان و کارگران را در یک نقطه سامان می‌داد. قانون ILO فصل هشتم معاهده صلح ورسای است.

هر ساله ۲۸ آوریل (۸ اردیبهشت) به مناسبت روز جهانی ایمنی و سلامت شغلی شعاری توسط سازمان بین‌المللی کار (ILO) برای [[توسعه پایدار]] و الزامات مقاوله نامه های مصوب برای کشورهای عضو، به شرح ذیل اعلام می‌گردد: