کاربر:Mohamadhosein.a/صفحه تمرین: تفاوت میان نسخه‌ها

محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۵۴۴:
 
==تاریخچه صعود==
'برده داری در روم باستان جایگاهی برجسته در جامعه و اقتصاد داشت. برده ها افزون بر کارِ دستی ، بسیاری از خدمات خانگی را انجام می دادند و احتمالا در کارهای با چیره دستی بالا نیز به کار گرفته میشدند.
'''آکسیلیا''' نیروهای غیرشهروندی متصل به [[لژیون رومی|لژیون‌های]] شهروند پس از «سازماندهی دوبارهٔ [[ارتش روم|ارتش امپراتوری روم]] از سال ۳۰ پیش از میلاد از سوی [[آگوستوس]]» بودند.
 
حسابداران و پزشکان بیشتر برده بودند. برده های یونانی به ویژه ممکن است تحصیلات عالی میداشتند.
در سدهٔ دوم ، آکسیلیا دربردارندهٔ [[پیاده‌نظام|پیاده‌نظامی]] به اندازهٔ [[پیاده‌نظام]] [[لژیون رومی|لژیون‌ها]] بود و افزون بر این، نزدیک به همهٔ [[سواره‌نظام]] ارتش روم (به ویژه سواره‌نظام سبک و تیراندازان سبک) را در اختیار داشت همچنین نیروهای کارآزموده‌تری در خدمتش بودند.
 
برده های ساده یا کسانی که بردگی کیفرشان بوده، در کشتزارها ، معادن و کارخانه ها کار می کردند.
آکسیلیا عمدتاً از مردم آزاد استانی بهره برده می‌بُرد که دارای تابعیت رومی نبودند و نزدیک به همهٔ جمعیت را در سده‌های ۱ و ۳ تشکیل می‌دادند. (نزدیک ۹۰% در سال‌های نخستین سدهٔ یکم)
 
برده ها برپایه قوانین روم دارائی شمرده می شدند و هیچ شخصیت حقوقی نداشتند. بیشتر برده ها هرگز آزاد نمی شدند.
وارونِ [[لژیون رومی|لژیون‌ها]] که تنها شهروندان رومی را می‌پذیرفتند ، نیروهای آکسیلیا را می‌توانستند از سرزمین‌های بیرون از چیرگی روم به کار بگیرند.
 
وارونِ شهروندان رومی ، بردگان می توانستند با کیفر بدنی ، بهره کشی جنسی (روسپی ها بیشتر برده بودند) ، شکنجه و اعدام خودسرانه رویارو شوند.
پشت‌گرمی به نیروهای گوناگون غیرایتالیایی ، به ویژه [[سواره‌نظام]] ، هنگامی افزایش یافت که [[جمهوری روم]] آنها را به گونه‌ای فزاینده برای پشتیبانیِ [[لژیون رومی|لژیون‌های]] خود پس از سال ۲۰۰ پیش از میلاد به کار گرفت.
 
یکی از کاربردهای اصلی بردگان ، بکارگیری شان در گسترش نظامی روم در دوران جمهوری بود.
در دورهٔ [[دودمان ژولیو کلودین|جولیو کلودین]] (۳۰ پیش از میلاد-۶۸ میلادی) آکسیلیا از سربازان ناهمگون به یک سپاه پایدار با ساختار، سازوبرگ، شرایط و خدمات استاندارد دیگرگون گشت.
 
بکارگیری سربازان دشمن پیشین به عنوان برده شاید به ناچار به یک سری شورش های مسلحانه گروهی می انجامید از جمله جنگ های سرولی ، که واپسین آنها از سوی اسپارتاکوس رهبری شد.
در پایان دوره، ناهمسانی قابل‌توجهی میان [[لژیون رومی|لژیون‌ها]] و کمکیان (آکسیلیا) از دید آموزش و در نتیجه، توانایی رزمی نبود.
 
در دوران پکس رومانا در سده های نخستین امپراتوری روم (سده های ۱ تا ۲ پس از میلاد) ، بر پاسداری از آرامش پافشاری میشد و نبود گشایشهای سرزمینی تازه، خط قاچاق انسان را خشک کرد.
هنگ‌های کمکی (آکسیلیا) بیشتر در استان‌هایی به غیر از استان‌هایی که در آغاز پرورش یافته‌بودند، مستقر بودند تا به امنیت و پیشبرد روند رومی شدنِ استان‌ها کمک کنند.
 
برای حفظ نیروی کار ، تنگناهای قانونی بیشتری برای پیشگیری از آزادی بردگان وضع شد.
نام نظامی بسیاری از یگان‌های آکسیلیا تا سدهٔ چهارم پابرجا بود ، ولی در آن زمان یگان‌های یادشده از دید اندازه ، ساختار و چندوچون با نمونه‌های پیشین ناهمسان گشتند.
 
برده هایی که میگریختند شکار و بازگردانده می شدند (بیشتر برای پاداش).
 
نمونه های فراوانی نیز بود که مردم تنگدست در هنگام سختی فرزندان خود را به عنوان برده به همسایگان توانگرتر می فروختند..
 
== بن‌مایه ==