|
== گزارش عفو بین‌الملل از شکنجه ==
[[پرونده:Sit-in in Behbahan 2019-11-15.jpg|بندانگشتی|در بهبهان]]
در ۱۲ شهریور ۱۳۹۹، [[عفو بین‌الملل|سازمان عفو بین‌الملل]]، گزارشی به نام «'''ویرانگران انسانیت، بازداشت‌های گسترده، ناپدید کردن و شکنجه در پی اعتراضات آبان ۹۸ در ایران'''» منتشر کرد که از شیوهشیوه‌های برخورد [[جمهوری اسلامی]] با معترضان و شکنجه‌های غیرانسانی آنها را تشریح می‌کند. این گزارش دادهبر واساس بامصاحبه‌ها، استنادپیغام‌های بهنوشتاری مصاحبه‌هایا شنیداری و اطلاعاتهمچنین دریافتیویدئوهای متعددی از شماراظهارات صدها زیادینفر از معترضان،شهروندان شکنجه‌هایداخل غیرانسانیکشور شدیدشامل آنهامعترضان ازو سویشاهدان مأموراناعتراضات، جمهوریاعضای اسلامیخانواده‌ها، رادوستان تأییدیا کردآشنایان بازداشت‌شدگان، وکلا، کارکنان مراکز درمانی، [[روزنامه‌نگاران]] یا فعالان محلی و منابع مطلع در داخل زندان‌ها تنظیم شده‌است.<ref name=":37"/> به گفتهگفتهٔ اینعفو سازمان،بین‌الملل، تمامی مصاحبه‌ها به [[زبان فارسی]]، در ۶۹ مورد به صورت شفاهی و هفت مورد به صورت مکتوب، انجام شده‌است.<ref name=":37">{{یادکرد خبر|تاریخ=۱۲ شهریور ۱۳۹۹|عنوان=عفو بین‌الملل: معترضان آبان‌ماه به‌شدت و به شکل غیرانسانی شکنجه شده‌اند|ناشر=رادیو فردا|doi=|تاریخ بازدید=۱۲ شهریور ۱۳۹۹|نشانی=https://www.radiofarda.com/a/amnesty-international-torture-islamic-republic/30816705.html}}</ref>
عفو بین‌الملل می‌نویسد که بازجویان و مأموران زندان‌ها، بازداشت‌شدگان از جمله کودکان را با برهنه‌سازی اجباری و پاشیدن آب سرد بر بدن‌شان، نگه داشتن مستمر و طولانی‌مدت در معرض گرما یا سرمای شدید و بمباران آنها با نور تند و صداهای گوشخراش، کشیدن ناخن‌های انگشتان دست و پا، زدن [[اسپری فلفل]] به نقاط مختلف بدن از جمله [[دستگاه تناسلی]]، تزریق یا خوراندن اجباری مواد شیمیایی، وارد آوردن شوک الکتریکی به بیضه‌ها، [[القای حس غرق‌شدن|القای حس خفگی با آب]] و اعدام‌های نمایشی مورد شکنجه قرار داده‌اند.<ref name=":37"/> بنا بر این گزارش که اطلاعات آن «از طریق منابع دست اول» از جمله آسیب‌دیدگان، بستگان آنها و منابعی در داخل زندان‌ها به دست [[عفو بین‌الملل]] رسیده ضرب و جرح با مشت و لگد، چماق، شلنگ پلاستیکی، شلاق، باتوم و کابل، محروم کردن از آب و غذا، کشیدن کیسه روی سر و اجبار به نشستن در حالت‌های دردآور از جمله شکنجه‌های رایج در زندان‌های محل نگهداری معترضان بوده‌اند.<ref name=":37"/>
این سازمان می‌نویسد که در روزها، هفته‌ها و ماه‌های متعاقب آن، این سازمان پیغام‌های نوشتاری یا شنیداری و همچنین ویدئوهای متعددی از جانب صدها نفر از شهروندان داخل کشور، شامل معترضان و شاهدان اعتراضات، اعضای خانواده‌ها، دوستان یا آشنایان بازداشت‌شدگان، وکلا، کارکنان مراکز درمانی، [[روزنامه‌نگاران]] یا فعالان محلی و منابع مطلع در داخل زندان‌ها دریافت کرده که بخشی از اطلاعات این گزارش بر پایه آنها است.<ref name=":37"/>
به نوشتهبنابر این سازمان،گزارش اکثریت وسیعی ازاکثر کسانی که عفو بین‌الملل با آنها مصاحبه کرده تا هفته‌ها و ماه‌ها پس از وقوع اعتراضات در حالت شوک، [[ضربه روانی|ترومای روانی،روانی]] اضطرابو به[[اضطراب]] سربه‌سر می‌بردند. ▼عفو بین‌الملل می‌نویسد که بازجویان وابسته به تشکیلات اطلاعاتی و امنیتی و مأموران زندان‌ها بازداشت‌شدگان، از جمله کودکان، را به این شیوه‌ها مورد شکنجه قرار داده‌اند:<ref name=":37"/>
* برهنه کردن زندانیان و پاشیدن آب سرد بر بدن‌شان
* نگه داشتن بازداشت‌شدگان به‌طور مستمر و به مدت طولانی در معرض گرما یا سرمای شدید و بمباران آنها با نور تند و صداهای گوشخراش
* کشیدن ناخن‌های انگشتان دست و پا
* اسپری فلفل زدن به نقاط مختلف بدن
* تزریق یا خوراندن اجباری مواد شیمیایی
* شوک الکتریکی
* القای حس خفگی با آب
* اعدام‌های نمایشی
یافته‌های عفو بین‌الملل حاکی از وجود بازداشتگاه‌های مخفی و امنیتی، بی‌خبر نگاه داشتن خانواده‌ها، موارد ادامه‌دار [[ناپدید شدن قهری|ناپدید کردن قهری]]، [[زندان انفرادی|حبس انفرادی]] طولانی‌مدت، سلب دسترسی به خدمات درمانی و شرایط غیرانسانی در بازداشتگاه‌های معترضان است. این گزارش بازداشت‌های خودسرانه، [[شکنجه روانی|شکنجه‌های روانی]]، [[اعتراف اجباری|اعترافات اجباری]]، عدم وجود وکیل و فقدان روند دادرسی، تخریب چهرهٔ معترضان، عدم تحقیق و پاسخگویی و تجلیل از آمران و عاملان جرایم را از مشخصه‌های سرکوب‌های آبان ۹۸ دانسته‌است.<ref name=":37"/>
بنا بر این گزارش که اطلاعات آن «از طریق منابع دست اول» از جمله آسیب‌دیدگان و بستگان آسیب‌دیدگان و منابعی در داخل زندان‌ها، به دست [[عفو بین‌الملل]] رسیده:<ref name=":37"/>
* ضرب و جرح با مشت و لگد
* چماق
* شلنگ پلاستیکی
* باتوم و کابل
* زدن شلاق
* محروم کردن از آب و غذا
* کشیدن کیسه روی سر
* اجبار به نشستن در حالت‌های دردآور
عفو بین‌الملل در بخش‌هایبخش پایانی گزارش خود نوشته‌است که این سازمان «با توجه به شدت و وخامت موارد نقض حقوق بشر و مصونیت مستمر مسئولان از مجازات، که روال غالب در ایران بوده، بار دیگرخود، از کشورهای عضو شورای حقوق بشر [[سازمان ملل متحد|سازمان ملل]] می‌خواهددرخواست کرده که یک سازوکار تحقیقاتی مستقل ایجاد کنند تا روال‌های فراگیر و سازمان‌یافتهسازمان‌یافتهٔ نقض حقوق بشر در جریان اعتراضات آبان ماه ۱۳۹۸...۹۸ مورد بررسی قرار گیرد و بدینبه این ترتیبشکل زمینه‌هایزمینهٔ پاسخگو کردن مرتکبان و تضمین عدم تکرار چنین تخلفات و جرایمی فراهم شود. » عفو«درخواست بین‌الملل در ادامه نوشته‌است که «مُصِرانه از تمام کشورهای عضو سازمان ملل درخواستبرای می‌کندالزام تامقام‌های مقام‌هاایرانی وبه مسئولانتغییر ایرانی رارویه» بهاز تغییردیگر اینموارد رویهمندرج ملزمدر کنندانتهای این گزارش است.<ref name=":37"/> ▼از جمله شکنجه‌های رایج در زندان‌های محل نگهداری معترضان بوده‌است و:<ref name=":37"/>
* بازداشت [[کودک|کودکان]]
* ضرب و جرح
* برهنه‌سازی اجباری
* دشنام‌های جنسی
* پاشیدن اسپری فلفل به ناحیه [[دستگاه تناسلی]] و وارد آوردن شوک الکتریکی به بیضه‌ها
* آویزان کردن و نگه داشتن در وضعیت‌های دردناک
* تهدید به مرگ و اعدام نمایشی
* تزریق یا خوراندن اجباری مواد شیمیایی
بخشی از شکنجه‌های درج‌شده در این گزارش است.
▲به نوشته این سازمان، اکثریت وسیعی از کسانی که عفو بین‌الملل با آنها مصاحبه کرده تا هفته‌ها و ماه‌ها پس از وقوع اعتراضات در حالت شوک، ترومای روانی، اضطراب به سر می‌بردند.
به نوشته عفو بین‌الملل، [[جمهوری اسلامی]] برای سرکوب آن اقدام به قتل صدها نفر در خیابان‌ها و «دستگیری بیش از هفت هزار مرد، زن و کودک بین ۱۰ تا ۱۸ سال در ظرف چند روز» کرد. یافته‌های عفو بین‌الملل حاکی از:
* وجود بازداشتگاه‌های مخفی و امنیتی
* بی‌خبر نگاه داشتن خانواده‌ها
* موارد ادامه‌دار ناپدید کردن قهری
* حبس انفرادی طولانی‌مدت
* سلب دسترسی به خدمات درمانی
و شرایط غیرانسانی در بازداشتگاه‌های این معترضان است.<ref name=":37"/>
این گزارش همچنین می‌نویسد که:
* شکنجه‌های روانی
* اعترافات اجباری
* عدم وجود وکیل و فقدان روند دادرسی
* بازداشت‌های خودسرانه
* عدم تحقیق و پاسخگویی
* تخریب چهره معترضان
* تجلیل از آمران و عاملان جرایم
از مشخصه‌های سرکوب‌های آبان ماه است.
▲عفو بین‌الملل در بخش‌های پایانی گزارش خود نوشته‌است که این سازمان «با توجه به شدت و وخامت موارد نقض حقوق بشر و مصونیت مستمر مسئولان از مجازات، که روال غالب در ایران بوده، بار دیگر از کشورهای عضو شورای حقوق بشر [[سازمان ملل متحد|سازمان ملل]] می‌خواهد که یک سازوکار تحقیقاتی مستقل ایجاد کنند تا روال‌های فراگیر و سازمان‌یافته نقض حقوق بشر در جریان اعتراضات آبان ماه ۱۳۹۸... مورد بررسی قرار گیرد و بدین ترتیب زمینه‌های پاسخگو کردن مرتکبان و تضمین عدم تکرار چنین تخلفات و جرایمی فراهم شود.» عفو بین‌الملل در ادامه نوشته‌است که «مُصِرانه از تمام کشورهای عضو سازمان ملل درخواست می‌کند تا مقام‌ها و مسئولان ایرانی را» به تغییر این رویه ملزم کنند.<ref name=":37"/>
== استفاده از شیوهٔ ضداطلاعات ==
| 