آلایش هسته‌ای: تفاوت میان نسخه‌ها

تمام ترکیبات [[اورانیوم]] [[رادیواکتیو]] هستند. در کل، ترکیبات اورانیوم به‌سختی جذب روده و ریه می‌شوند و خطرات رادیولوژیکی آن باقی می‌ماند. [[فلز]] خالص اورانیوم نیز خطر آتش‌سوزی به همراه دارد. فرد ممکن است با تنفس غبار اورانیوم در هوا یا خوردن و آشامیدن آب و غذا در معرض این عنصر قرار بگیرد. البته بیشتر این عمل از طریق خوردن آب و غذا صورت می‌گیرد. جذب روزانه اورانیوم در غذا ۰٫۰۷ تا ۱٫۱ میکروگرم می‌باشد. مقدار اورانیوم در هوا معمولاً بسیار ناچیز است. افرادی که در کنار تأسیسات هسته‌ای دولت یا [[معدن اورانیوم|معادن استخراج اورانیوم]] زندگی می‌کنند، بیشتر در معرض این عنصر قرار می‌گیرند. اورانیوم ممکن است که درطریق تنفس یا [[بلع]] یا در موارد استثنایی از طریق شکافی روی پوست وارد بدن شود. اورانیوم توسط پوست جذب نمی‌شود و [[ذرات آلفا|ذرات آلفای]] ساطع شده از این عنصر نمی‌تواند به پوست نفوذ کند. بنابراین اورانیومی که خارج از بدن باشد، نمی‌تواند به اندازه اورانیوم داخل بدن مضر و خطرناک باشد. اگر اورانیوم به بدن وارد شود، ممکن است موجب سرطان شده یا به کلیه‌ها آسیب برساند.

به‌طور کلی در تماس با مواد [[رادیواکتیو]] ۲ نوع آلودگی وجود دارد:

# سطح پائین، که بیشتر در مصارف پزشکی نظیر [[رادیولوژی]]، [[پرتودرمانی]] و [[اشعه ایکس]] وجود دارد. در این سطح، به دلیل آن که [[مواد رادیواکتیو]]،رادیواکتیو، عمر کوتاهی دارند، خیلی سریع از بین می‌روند.