نوا آوازی است با طمانینه و با وقار و نصیحت آمیز که با آهنگی ملایم و متوسط و نه چندان فرح بخش و نه زیاد دردناک و محزون بیان احساس می کند.در موقع خستگی و فراغت شنیدن آواز نوا بسیار مطبوع است و معمولا آن را آواز خواب گفته و در آخر مجالس انس و طرب می نواخته اند.
در حقیقت نوا ناصحی است صبور و با تجربه که با بیانی شگفت انگیز و ماهرانه نصایح دلپذیر خود را به مستمعین می دهد.به خصوص اگر اشعار مناسبی مانند اشعار حافظ بری خواندن نوا انتخاب شود مخصوصا در ناحیه بم با آوازی پخته و گرم تاثیری عجیب دارد و مستمع را بی اختیار مطیع و منقاد می کند.
نوا در حالت پند،صبوری می دهد در پرده از تالمات شکایت می کند.منتها شکایت این آواز مانند دشتی و سه گاه پرفان و نالان نیست و غم و اندوه را در حالی مستور و پنهان بیان می کند.پس نوا هم مانند شور نمونه کاملی است از احساسات عالی فیلسوفانه و صوفیانه و عارفانه اهالی مشرق زمین و نماینده ای است از حالات و کیفیات عرفا و فلاسفه و کسانی که به خوبی مزه ی زندگی را چشیده اند
== منابع ==
{{پانویس}}
* کتاب نظری به موسیقی ، روح الله خالقی ،انتشارات محور ،چاپ هفتم ISBN 964-6796-27-3
