نبرد الیس: تفاوت میان نسخه‌ها

''' جنگ آلیساُلیس ''' {{به عربیانگلیسی|موقعةBattle ألّیْسof Ullais}} این جنگ به ('''نهر الدم)''' نیز مشهور است. در ماه ربیع‌أولصفر (در صحت این تاریخ جای تردید است.‌) [[۱۲|سال دوازدهم هجری]] ( [[۶۳۳ (میلادی)|۶۳۳]]) میلادی <ref>زرین کوب، ص ۳۰۰ </ref> و در زمان خلافت [[ابوبکر]]، بین سپاه ایران و اعراب در [[حمله اعراب به ایران]] در ''منطقهٔ الیس'' در [[عراق]] در ''ناحیهٔ البادیه'' در نزدیکی رود [[فرات]] اتفاق افتاد. در این جنگ افراد قبیلهٔ [[بکر بن وائل]] به دوقسمت تقسیم شدند، قسمتی به سپاهیان ایران کمک می‌کردند، و قسمت دوم به لشکر [[خالد بن ولید]] پیوستند.

پادشاه ساسانی پیامی به [[بهمن جاذویه]] که در (قسیاثا) بود، نوشته که در هر صورت با لشکرت به سوی ''آلیس'' حرکت کن، «بهمن جاذویه» همراه با [[بهمن جاپان]] به سوی الیس حرکت کردند، در نیمه راه مابین دو راهی «[[حیره]]» و «[[آبله]]» خبر بیماری پادشاه به بهمن رسید، ''بهمن جاذویه'' ناچاراً از سردار ''بهمن جاپان'' جدا شد و به [[تیسفون]] برگشت. جاپان راه ''آلیس'' را در پیش گرفت. در ناحیهٔ ''آلیس'' جنگ شدیدی مابین ایرانیان و مسیحیان اعراب که با ایرانیان هم‌پیمان بودند و لشکر مسلمانان به فرماندهی [[خالد بن ولید]] در گرفت، خالد ''بهمن جاپان'' را بکشت، با آنکه تعداد سپاهیان فارسی از مسلمانان بیشتر بودند، اما باز هم مسلمانان در این جنگ نیز پیروز شدند. همچنین سردار مسیحیان [[نصرانی]] عرب، [[عبدالأسود العجلی]] نیز کشته شد و باقی ماندهٔ لشکر عبدالأسود العجلی به اسارت خالد در آمدند. خالد نذر کرده بود که اگر در جنگ پیروز شد، تمام اسیران جنگی مسیحیان عرب را که به یاری سپاهیان پارسیان شتافته بودند، در رودخانه گردن بزند، سواران گروه گروه از آنها که همراه لشکر پارسیان جنگیده بودند می‌آوردند و خالد کسانی را معین کرده بود که گردنشان را در رود می‌زدند، چنانکه تمام آب رودخانه خونخون‌آلود آلود شده بود،شده‌بود، لذا نام این رود ''نهر الدم'' گذاشته شد. <ref>طبری، جلد چهارم، ص ۱۴۹۱ تا ۱۴۹۵</ref> بعد از جنگ الیس خالد به ''امغیشیا'' رفت که در واقع شهری بود در آن حدود و اُلیس قریه‌ای یا قلعه‌ای از مضافات آن بشمار می‌آمد. آنجا را خود مردم تقریباً خالی کرده بودند. با اینهمه غنیمت بسیار در آنجا بچنگ خالد و اعراب افتاد و خالد شهر را که خود تا حدی متروک مانده بود، ویران کرد و از آنجا آهنگ [[حیره]] نمود. پیش از حرکت چنانکه از روایت [[بلاذری]] بر می‌آید با مردم این حدود صلحی کرد، بر آنکه مسلمانان را یاری و راهنمایی کنند و در بین ایرانیان به سود اعراب جاسوسی نمایند. <ref>زرین کوب، ص ۳۰۰ </ref>