تکلف‌گرایی: تفاوت میان نسخه‌ها

'''شیوه‌گرایی''' یا '''مَنِریسم''' {{ایتالیایی|Manierismo}} سبکی است که از سده هفدهم در [[هنر]] و [[ادبیات]] [[اروپا]] رایج شد و به تدریج، به کاربستِ تصنعی، افراطی و تظاهرآمیز شگردهای هر سبک هنری گفته می‌شد.<br />

البته دلالت خاص آن به [[نقاشی]]، [[پیکرسازی]] و [[معماری]] [[ایتالیا|ایتالیایی]] در فاصله زمانی میان اوج دوره [[رنسانس]] و [[باروک]] محدود می‌شود.<br />

شگردهای نقاشان شیوه‌گرا چون درازنمایی پیکرها، حرکتهای پر پیچ‌وتاب، اختلاف تناسب‌ها و مقیاس‌ها، رنگ‌های ناملایم، شلوغی وعدم تقارن ترکیب‌بندی با منطق زیبایی‌شناسی [[رنسانس]] تعارض داشته وبه همین سبب هنرمندان سده هفدهم به دستاوردهای منریست‌ها با تحقیر نگریستند و آن‌را مردود دانستند.<br />

 

تینتورتو، [[ال گرکو]]، پارمیجانینو، رُسو فیورنتینو، پنتُرمو، [[وازاری]]، بُرنتسینو، چلینی، بُلونیا، وُلترا و براداران تسوکاری از نقاشان وابسته به این جنبش هستند.<ref>پاکباز، رویین، [[دایره المعارف هنر]]، انتشارات فرهنگ معاصر، چاپ دوم، تهران ۱۳۷۹، ص ۵۴۳، ISBN 964-5545-41-2</ref>

 

== منابع ==