مکانیک سماوی: تفاوت میان نسخه‌ها
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
جزبدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۳:
==تاریخچه==
مدل تحلیلی مکانیک آسمانی مدرن، بیش از ۳۰۰ سال پیش با Principia نوشته [[اسحاق نیوتن]] از سال [[۱۶۸۷ (میلادی)|۱۶۸۷]] آغاز شده است. اما نام «مکانیک سماوی» جدیدتر از آن است. نیوتن نوشت که این زمینه از [[فیزیک]] باید «مکانیک منطقی» نامیده شود . اصطلاح «[[دینامیک]]» کمی بعد با [[گوتفرید لایبنیتس]] به وجود آمد، و بیش از یک [[قرن]] بعد از نیوتن، [[پیر سیمون لاپلاس]] اصطلاح «مکانیک سماوی» را معرفی کرد. با این وجود، مطالعاتی که در زمینهٔ پرداختن به مسائل سیاره‌ای و موقعیت‌های آنها برای مورخین شناخته شده است، بر می گردد به [[۳۰۰۰]] سال پیش یا بیشتر، زمان [[ستاره‌شناس]]ان [[بابل]]ی.
نویسندگان کلاسیک یونانی به صورت گسترده در مورد حرکات سماوی اندیشه می‌کردند، که این تفکرات به ارائه مدل هندسی حرکت سیارات و ساز و کارهای آنها منجر شد. این مدل، [[نظریهٔ زمین‌مرکزی]] بود که حرکات ترکیبی یکنواخت دایره‌واری را توضیح داد که به مرکزیت زمین بودند. شخصیت غیر معمول در میان ستاره‌شناسان یونانی، [[آریستارکوس ساموس]] بود که مدل مترقی‌تر [[خورشیدمرکزی]] را ارائه داد و در تلاش برای اندازه گیری فاصله زمین از خورشید بود.
تنها حامی شناخته شده آریستارکوس، [[سلئوکوس]]، یک ستاره شناس بابلی بود که در مورد اثبات نظریهٔ خورشید مرکزی در قرن دوم قبل از میلاد سخن گفته است. این گفته‌ها ممکن است دربرگیرنده پدیده جزر و مد باشند، چرا که او به درستی نظر میدهد که جزر و مد توسط جاذبه ماه است و اشاره می کند که ارتفاع جزر و مد بستگی به موقعیت ماه نسبت به خورشید دارد.
===بطلمیوس===
[[کلودیوس بطلمیوس]] یک [[اخترشناس]] و [[طالع‌بین]] در اوایل امپراتوری روم بود که چندین کتاب در مورد ستاره شناسی نوشت. مهمترین اینها [[المجسطی]] بود که برای ۱۴۰۰ سال، مهمترین کتاب برای پیش بینی هندسی نجومی باقی ماند. بطلمیوس بهترین اصول نجومی را از اسلاف یونانی خود، به خصوص [[هیپارکوس]] ، انتخاب نمود و به نظر می رسد که آنها را به طور مستقیم یا غیر مستقیم با داده ها و پارامترهای به دست آمده از بابل ترکیب کرد. گرچه بطلمیوس تا حد زیادی دقت موقعیت‌های پیش‌بینی شده از سیارات را بهبود داد و اگر چه مدل او بسیار دقیق بود، به آن بیشتر در ساخت سازه هندسی تکیه می‌شود تا انگیزه‌های فیزیکی.
===در اوایل قرون وسطی===
[[ون درواردن]] مدل‌های سیاره‌ای توسعه یافته توسط [[آریابهاتا]] ستاره‌شناس [[هندی]] و [[ابومعشر بلخی]]، ستاره شناس [[ایرانی]] را به مدل خورشید مرکزی تعمیم داد؛ اما این دیدگاه به شدت توسط دیگران مورد مناقشه قرار گرفت. در قرن [[۹ (میلادی)|۹]] ۹ میلادی، فیزیکدان و ستاره شناس ایرانی، [[ابو جعفر محمد بن موسی]]، فرضیه‌ای را رائه کرد که بر طبق آن اجسام آسمانی و افلاک مشمول همان قوانین فیزیکی هستند که در زمین رخ میدهد، بر خلاف پیشینیان که معتقد بود که افلاک آسمانی به قوانین فیزیکی مخصوص به خود را دنبال می‌کنند که متفاوت از قوانین زمینی است.<ref>Saliba, George (1994a), "Early Arabic Critique of Ptolemaic Cosmology: A Ninth-Century Text on the Motion of the Celestial Spheres", Journal for the History of Astronomy 25: 115–141 [116] </ref>
او همچنین از یک نیروی جاذبه بین اجسام آسمانی سخن گفته است،<ref>Waheed, K. A. (1978), Islam and The Origins of Modern Science, Islamic Publication Ltd., Lahore, p. 27</ref>
===ابن هیثم===
در اوایل قرن ۱۱ ، [[ابن هیثم]] یک نظریه توسعه یافته از مدل [[زمین‌مرکزی]] [[اپی‌سیکلیک]] بطلمیوس برحسب حوزه های تو در توی آسمانی ارائه داد. او همچنین در فصل 15-16 از کتاب خود «نورشناسی»، کشف کرد که افلاک آسمانی از ماده جامد تشکیل نشده‌اند.<ref>Edward Rosen (1985), "The Dissolution of the Solid Celestial Spheres", Journal of the History of Ideas 46 (1), p. 13-31 [19-20, 21].</ref>
===یوهانس کپلر===
===اسحاق نیوتن===
===آلبرت اینشتین===
==منابع==
{{پانویس}}
* Wikipedia contributors, "Celestial mechanics," Wikipedia, The Free Encyclopedia, http://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Celestial_mechanics&oldid=398789122 (accessed January 29, 2011).
| |||