در نیمهٔ نخست سدهٔ بیستم عبدالرئوف فطرت، عضو گروه جدید توجه ویژه‌ای به شش‌مقام نشان داد. در سال 1927۱۹۲۷ کتابی با نام «موسیقی کلاسیک ازبکی و تاریخش» نوشت و شش‌مقام را به عنوان موسیقی بزرگ ازبکان معرفی کرد. در دههٔ 1930۱۹۳۰ در دوران حکومت [[استالین]]، از شش‌مقام به عنوان مقابله با موسیقی اروپایی پشتیبانی شد. ولی در 1951۱۹۵۱ فرمانی از سوی اتحادیهٔ آهنگ‌سازان ریاست جمهوری ازبکستان، مقام و توسعهٔ موسیقی را مانع شد. این فرمان از سوی کمیتهٔ ازبکستان تأیید گردید. در نیمهٔ دههٔ 1950،۱۹۵۰، مقام از نظر ایدئولوژیک احیا شد.
==شش‌مقام در تاجیکستان==
از شش‌مقام گاهی به عنوان «موسیقی حال تاجیکی» و «قرآن موسیقی ملت تاجیک» یاد شده است. تاجیکستان که در آغاز دههٔ 1920۱۹۲۰ بخش خودمختاری از ازبکستان بود به جمهوری مستقلی تبدیل شد. رهبران تاجیکستان تصمیم گرفتند که شش‌مقام را به عنوان بخشی از سنت بزرگ موسیقی خود معرفی نمایند. سال 1949۱۹۴۹ به ابتکار برخی از سرشناسان تاجیکستان مانند صدرالدین عینی و باباجان غفورف انجمن شش‌مقام شکل گرفت. بدین ترتیب شش‌مقام دو بخش شد: شش‌مقام تاجیکی که در دوشنبه انتشار می‌یافت و شش‌مقام ازبکی که در تاشکند منتشر می‌گردید. در کتاب‌های تاجیکی یادی از شش‌مقام ازبکی نمی‌شد و متقابلاً ازبک‌ها هم یادی از شش‌مقام تاجیکی نمی‌کردند.
در دههٔ 1980،۱۹۸۰، این بخش‌بندی ساختگی دچار تحول شد. هر دو کشور شروع به آموختن سبک‌های شش‌مقام یکدیگر کردند. این وضعیت تاکنون ادامه دارد، ولی موج ملی‌گرایی ازبکی ممکن است آن را تغییر دهد برای نمونه خوانندگاه رادیو [[بخارا]] که شهری دوزبانه (فارسی تاجیکی و ازبکی) می‌باشد تنها از ترانه‌های ازبکی در موسیقی شش‌مقام بهره می‌گیرند.
