'''حسن بن ظئر'''، مکنی به '''ابی علی فارسی''' ، معروف به '''ظهیر'''. مردی فقیه و لغوی و نحوی[[نحو]]ی بود. آورده‌اند که ظهیر در کتاب‌ها و فتاویفتواهای خود می‌نوشت '''الحسن النعمانی''' او می‌گفت «من نعمانی و از اولاد [[نعمان بن منذر]]م و مولدم دهی است، مشهور به ''نعمانیه'' (بین [[بغداد]] و [[واسط]]) ، از آنجا به [[شیراز]] آمدم و به فارسی شهرت یافتم.» ظهیر مردی بود به فنون علوم و قرائت عشره و شواذ و تفسیر قرآن از ناسخ و منسوخ عالم و در فقه و خلاف و کلام و منطق و حساب و هیأت و طب مبرز و در لغت و نحو و عروض و قوافی و روایت اشعار عرب و ایام ایشان و اخبار پادشاهان عجم و عرب چیره دستچیره‌دست بود. ظهیر در سال ۵۹۸ هجری قمری در [[قاهره]] درگذشت. کتاب‌های احجه، اختلاف الصحابه و التابعین و فقهاء و الانصار (ناتمام مانده است.)، کتاب تفسیر کبیر و کتاب خطب و فصول و عظیه آثار او هستند.<ref>بزرگان نامی پارس، جلد اول، ص ۲۲۱</ref>
