شرطی‌شدن کلاسیک: تفاوت میان نسخه‌ها
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
جزبدون خلاصۀ ویرایش |
|||
خط ۱:
{{در دست ویرایش ۲|ماه=سپتامبر|روز=۱۹|سال=۲۰۱۱|چند = ۲}}{{Nobots}}
'''شرطی‌شدن کلاسیک'''(نام‌های دیگر:'''شرطی‌شدن واکنشی'''، '''شرطی‌شدن نوع I''')یک نوع '''[[یادگیری]] همخوان یا تداعی''' است. در شرطی‌شدن کلاسیک جانور یاد می‌گیرد که بین یک محرک بی‌اثر، با یک پاداش یا تنبیه ارتباط برقرار کند.
[[پرونده:One of Pavlov's dogs.jpg|left|thumb|270px|برای اندازه‌گیری مقدار بزاق ترشح شده، فیستولی به مجرای بزاق سگ متصل شده و از طریق گونهٔ حیوان به خارج راه داده شده بود. تصویر از مدل نمایش داده شده در موزهٔ پاولف برداشته
اصطلاح شرطی‌شدن کلاسیک نخستین‌بار توسط [[ایوان پاولف]]، [[فیزیولوژی|فیزیولوژیست]] [[روسیه|روسی]]، پیشنهاد شد. مشاهده ابتدایی‌ای که پاولف را به سمت این نظریه سوق داد، این بود که [[بزاق]] دهان سگ‌ها صرفا با دیدن کسی که قبلا چندبار به آنها غذا داده‌است، ترشح می‌شود؛ حتی اگر شخص اکنون غذایی به همراه نداشته باشد.
خط ۳۴:
افتراق واکنش به تفاوت‌هاست؛ از طریق تقویت افتراقی افراد شرطی می‌شوند تا دو محرک را از هم تمیز دهند.
== پیش‌بینی‌پذیری و عوامل شناختی ==
== شرطی‌شدن کلاسیک در انسان ==
| |||