ویلیام مویر معتقد است که محمد با دشمنانش که حاضر به تسلیم نبودند هیچ نرمش و اعتدالی نشان نمی داد او برای استدلالش چندین مثال می زند :شادی کردن بر روی اجساد کشتگان قریش در جنگ بدر، اعدام اسیران قریشی در جنگ بدر به دلیل مشکوک بودن و یا دشمنی سیاسی، شکنجه کردن کنانة بن ربیعه و برادر زاده اش بعد از پیروزی خیبر برای اینکه محل اخفای جواهرات قبیله شان را افشا کنند و بعد هم به جرم اقرار نکردن دستور گردن زدنشان را داد و سپس دستور داد که همسر رهبر یهودیان را به خیمه ای ببرند. دارایی ۲ طایفه یهودی را ضبط کرد و آنها را از مدینه اخراج کرد. طایفه سوم یهودی ها را که نیز همسایه ی طوایف یاد شده بودند، دستور داد مردانشان را که چند صد نفر می شدند بکشند و زنان و کودکانشان را در بازار به فروش بگذارند<ref>نقل قول توسط ابن وراق، ص ۶۵۰</ref>
ابن وراق معتقد است بر خلاف پند هایی که محمد به قبایل عرب منبی بر رفع کدورت و کینه و حس انقام جویی ( به دلیل جنگ های طایفه و قبیله ای بینشان ) می داد، خود به آنها معتقد نبود و نسبت به دشمناش در مکه و یهودیان مدینه و رقبایش کینه می ورزید<ref>ابن وراق، ص ۶۴۹</ref> وی برای مثال حدیثی از صحیح بخاری به میان می آورد :
{{نقل قول|برخی از قبایل عکل به مدینه آمدند و اسلام آوردند ولی هوای مدینه بهشان نساخت و تصمیم به خروج از مدینه را گرفتند محمد به آنها دستور داد به محل اسکان شتر های صدقه ای بروند و برای بهبود، به عنوان دارو، از شیر و ادرار شتر ها بنوشند. آنها این کار را کردند و بهبودی حاصل شد . ولی پس از آن از اسلام برگشتند، چوپان شترها را کشتند و شترها را دزدیدند و با خود بردند . محمد گروهی از پیروانش را به دنبالشان فرستاد و در نتیجه آنها دستگیر و به مدینه آورده شدند محمد دستور داد دست و پایشان را قطع و چشمانشان را با آهن داغ شده، داغ کنند . در نتیجهء قطع دست و پا، خون از آنها جاری شد ولی چون محمد برای بند آوردن خونریزی اقدامی نکرد، آن قدر از آنها خون رفت تا جان دادند. }}<ref>Quoted in DOI,P.63-64, [http://www.usc.edu/dept/MSA/fundamentals/hadithsunnah/bukhari/082.sbt.html#008.082.794 bukhari:008.082.794] </ref> <ref>صحیح بخاری، جلد ۱، کتاب ۴، شماره ۲۳۴</ref>
