زبان فارسی میانه: تفاوت میان نسخه‌ها
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
خط ۳۲:
در اواخر دوره ساسانی بویژه برای مقابله با ترویج عقاید [[مزدک]]ی متون اوستا به زبان فارسی میانه برگردانده شد. اگرچه تمامی بخش‌های قدیمی [[اوستا]] امروزه در دست نیست اما تا حد زیادی از آن‌ها باقی مانده. این متون فارسی میانه ترجمه مستقیم متون اوستایی نیستند بلکه ترجمه تفسیری آن‌ها بشمار می‌آیند. در دوره ساسانی شمار کسانی که [[زبان اوستایی]] را می‌فهمیدند چندان زیاد نبود چرا که زبان اوستایی در آن دوره زبانی مرده بشمار می‌رفت. متون پازند که بعدها ایجاد شد نگارش این تفاسیر و سایر کتاب‌های فارسی میانه به الفبای [[دین دبیره]] یا همان خط اوستایی هستند که از آنجا که آسانتر بود برای نگارش بکار گرفته‌شد.<ref>زبان پهلوی ادبیات و دستور آن. صفحه ۲۸</ref>
===سنگ‌نبشته‌های
به جز کتاب‌ها و آثاری که در الگوی زیر ذکر شده، پاره‌نوشته‌ها و سنگ‌نوشته‌های پراکنده‌ای نیز از پارسی میانه در نقاط گوناگون به جای مانده‌است.<ref>[http://www.ettelaat.com/new/index.asp?fname=2009\04\04-29\13-13-50.htm&storytitle=%D8%AF%D8%A7%D8%BA%D8%B3%D8%AA%D8%A7%D9%86%D8%8C%20%D8%AF%DB%8C%D8%A7%D8%B1%20%D8%A2%D8%B4%D9%86%D8%A7 روزنامهٔ اطلاعات]، شنبه ۱۹ اردیبهشت ۱۳۸۸، ۸ مه ۲۰۰۹، شماره ۲۴۴۶۳</ref> این سنگ‌نوشته‌ها شامل آثار مکتوب شاهان نخستین ساسانی و وزرا و ملازمان نزدیک آن‌ها می‌باشد. الفبای بکار گرفته شده در این آثار با الفبای کتابت اندکی تفاوت داشته و به [[خط پهلوی اشکانی]] نزدیک بوده‌است. این کتیبه‌ها بیشتر در [[فارس]], [[کرمانشاه]], [[کردستان عراق]] و [[آذربایجان]] و [[حمص]] [[سوریه]] واقع شده‌اند. همچنین در دوره اسلامی نیز کتیبه نویسی پهلوی رایج بود و در برخی مناطق شمال ایران کتیبه‌های اسلامی دارای خط پهلوی نیز بوده‌اند مانند [[برج لاجیم]].
| |||