زبان سکایی باستان: تفاوت میان نسخه‌ها

'''زبان سکایی باستان''' در معنی عام این اصطلاحات به گویش‌های ایرانی قبایل متعدد [[سکاها]] اطلاق می شود. '''[[سکاها]]''' از هزارهٔ اول پیش از میلاد[[مسیح]] تا هزارهٔ اول میلادی، منطقهٔ وسیعی را از کناره‌های [[دریای سیاه]] تا مرزهای [[چین]] در تصرف داشتند. این قبایل در نوشته‌های [[فارسی باستان]] -saka، در منابع [[یونانی]] skuthai نامیده شده‌اند. با این همه، در چنین معنای وسیعی، کلمهٔ سکا، در زمان و مکان، معنای بیش از حد مبهم و نامشخصی پیدا می‌کند به همین جهت زبان قبایل سکائی غربی را که در دورهٔ باستان در مناطق شمال [[دریای سیاه]] وجود داشته و اسم‌های خاص و نام‌های قبایل آن‌ها در نوشته‌های یونانی باقی مانده معمولاً sythian و sythique می‌نامند.

از زبان قدیم آنها نوشته‌ای بر جای نمانده‌است، اما از زبان [[سکاها|سکاهای]]ی مغرب که در کنارهٔ دریای سیاه و جنوب [[روسیه]] زندگی می‌کرده‌اند تعدادی واژه در کتاب‌های [[یونانی]] و [[لاتین]] باقی مانده‌است. چند نمونه از واژه‌های سکایی غربی عبارتند از:

کشف نسخ خطی سکایی در واحه‌های [[ترکستان]] شرقی گواه این نکته است که حتا بعد از مهاجرت‌های بیشمار قبایل سکایی-تخاری و هفتالی(خیونی) به طرف غرب، یعنی [[بلخ]]، [[ماوراالنهر]] و [[سیستان]]، بخشی از مردمانی که به زبان‌های شرقی گفتگو می‌کردند تا پایان هزارهٔ اول میلادی در این سرزمین باقی مانده‌بودند. بعد از این تاریخ گویش‌های ترکی به طور نهایی جای این گویش‌های ایرانی را گرفت.