نیوه‌مانگ: تفاوت میان نسخه‌ها

| فیلمبرداری= [[نایجل بلاک]]

'''نیوه مانگ''' یک فیلم سینمایی محصول [[ایران]]، [[اتریش]] و [[فرانسه]]، ساخته سال ۲۰۰۶ میلادی به کارگردانی [[بهمن قبادی]] است. «[[نیوه‌مانگ (فیلم)|نیوه مانگ]]» پس از فیلم‌های «[[زمانی برای مستی اسب‌ها (فیلم)|زمانی برای مستی اسب‌ها]]» (1378۱۳۷۸)، «[[آوازهای سرزمین مادری‌ام]]» (1381۱۳۸۱) و «[[لاک‌پشت‌ها هم پرواز می‌کنند]]» (1382۱۳۸۲) چهارمین ساختهٔ [[بهمن قبادی]] است. این فیلم در جشنواره‌های متعدد بین‌المللی از جمله [[جشنواره فیلم سن‌سباستین]] شرکت کرده و جوایز معتبری را کسب نموده استنموده‌است.

«مامو»، نوازنده پیر و سرشناس [[کردستان]]، همراه فرزندانش سفری را برای اجرای کنسرت در [[عراق]] پس از [[صدام]] آغاز می‌کند. در این سفر، کاکو مرد میان سالی که خود را ارادت مند مامو می‌داند، به عنوان راننده و با اتوبوسی که از دوستش قرض گرفته است،گرفته‌است، او را همراهی می‌کند. مامو یکی یکی فرزندانش را که در نواحی مختلف زندگی می‌کنند جمع می‌کند، اما آخرین پسرش پیش از سوارشدن به اتوبوس از پدر می‌خواهد دقایقی از ماشین پیاده شود. پسر به مامو می‌گوید که «پیر» روستا گفته که بهتر است مامو به این سفر نرود زیرا هنگامی که ماه کامل شود برای او اتفاقی خواهد افتاد. مامو می‌گوید به هر طریق که باشد این سفر را ادامه خواهد داد زیرا سال‌هاست جلوی کارش گرفته شده استشده‌است. مامو به سراغ زن خواننده‌ای به نام هشو (به معنای خوشهٔ انگور) می‌رود که سال‌هاست همراه ۱۳۳۴زن دیگر در تبعید زندگی می‌کند اما هشو صدای پیشینش را همراه با اعتماد به نفس از دست داده استداده‌است. آن‌ها در مسیر عبور از مرز با حوادث و موانع متفاوتی روبه رو می‌شوند.

استاد مامو موسیقی دان یا نوازنده‌ای سالخورده استسالخورده‌است که همهٔ کردهای هنردوست، مانند کاکو او را بزرگ‌ترین استاد زنده موسیقی کردی می‌دانند و برایش احترامی بی حد قایل هستند. او طبعاً به خاطر سیاست‌های هنری رایج در جمهوری اسلامی از زندگی فعال هنری باز مانده استمانده‌است.

در [[عراق]] رژیم [[صدام حسین]] سقوط کرده استکرده‌است. کردهای کشور پس از تحمل ده‌ها سال اسارت و بی داد، سرانجام در مناطق خود به آزادی دست یافته اندیافته‌اند و پس از ۳۷ سال اختناق بی رحمانه توانسته اندتوانسته‌اند با هویت قومی خود یگانه شوند. این رویداد تاریخی نه تنها برای [[کردهای عراق]] بلکه برای تمام کردهای منطقه که در کشورهای [[عراق]] و [[ایران]] و [[ترکیه]] و [[سوریه]] پراکنده هستند، خبری فرخنده استفرخنده‌است.

استاد مامو که از شوق آزادی کردهای [[عراق]] سر از پا نمی‌شناسد، در واپسین روزهای زندگی آرزویی جز این ندارد که برای هم تباران خود در آن سوی مرزهای [[ایران]] کنسرتی اجرا کند که «فریاد آزادی خلق» باشد.

استاد مامو که می‌داند کنسرت او بدون صدای زن جلوه و رونقی نخواهد داشت، به سراغ خواننده‌ای قدیمی به نام هشو می‌رود که «صدای آسمانی» او زبانزد همگان است. (با بازی [[هدیه تهرانی]] که به رغم گریم همچنان جوان و گیراست!)

خانم خواننده در روستایی کمابیش «رؤیایی» مسکن دارد که انبوهی از زنان زیبارو با حرکات دل-فریب و جامه‌های رنگین آن را تسخیر کرده اندکرده‌اند. جاگیری پیکرها و میزانسن صحنه یادآور نمایش‌های آیینی [[بهرام بیضایی]] در سینما و تئاتر است.

با وجود مقاومت فراوان زن خواننده، استاد مامو سرانجام موفق می‌شود او را نیز از کنج نومیدی و انزوا بیرون بکشد و با گروه خود همراه کند. و این البته در [[ایران]] امروز آغاز گرفتاری است. زنی تنها در میان یک دوجین مرد غریبه به [[عراق]] سفر می‌کند آن هم برای آواز خوانی!

استاد مامو پیوسته با موجی از خیال یا «تجلی» رو به روست که به گونه‌ای فشرده و نمادین سرنوشت او و قومش را به یادش می‌آورند. ترجیع بند یا موتیف مرکزی این رؤیاها تابوتی است که روی زمین لخت سرگردان است. مامو که مرگ خود را نزدیک می‌بیند، بارها خود را خفته در تابوتی می‌بیند که زنی مرموز به دشواری آن را به دنبال خود می‌کشد.

از این پس مرز رؤیا و واقعیت، گذشته و آینده و نماد و اسطوره و همه چیزهای متعالی، به همراه شیرازه نه چندان محکم فیلم، به هم می‌ریزد.

فیلم «نیمهٔ ماه» در جشنواره‌های سینمایی بسیاری شرکت کرده و مورد ستایش قرار گرفته استگرفته‌است.