عهدنامه پاساروفچه: تفاوت میان نسخه‌ها

'''عهدنامهٔ پاساروفچه''' پس از جنگ عثمانی با [[جمهوری ونیز]] (۱۱۳۰ـ۱۱۲۶/ ۱۷۱۸ـ ۱۷۱۴) و اتریش (۱۱۲۸ـ ۱۱۳۰/ ۱۷۱۸ـ ۱۷۱۶)، در شهر [[پاساروفچه]] منعقد شد و بر طبق آن امپراتوری عثمانی سرزمین‌های بسیاری را از دست داد. در ۱۱۲۶/ ۱۷۱۴، سلطان احمد سوم به بهانهٔ تعدیات ونیزی‌ها در دریا به عثمانیان و نیز شوراندن اهالی [[مونته نگرو]] بر دولت عثمانی ، به جمهوری ونیز اعلان جنگ داد. پس از آن دولت عثمانی مورئا (بخش جنوبی [[یونان]]) را که طبق [[عهدنامه کارلوویتس]] (۱۱۱۱/۱۶۹۹) به [[ونیز]] تعلق داشت ، محاصره و تسخیر کرد و از امپراتوری اتریش خواست تا بیطرفی خود را در این جنگ اعلام کند. اما اتریشی‌ها به دلیل پیمان اتحاد با جمهوری ونیز و به بهانهٔ تخطی امپراتوری عثمانی از مواد عهدنامهٔ کارلوویتس ، وارد جنگ شدند. نیروهای اتریشی به فرماندهی شاهزاده اوژن در [[پترواردین]] نیروهای عثمانی را بسختی شکست دادند و در ۱۱۲۸/۱۷۱۶ [[طمشوار]] که آخرین سنگر دولت عثمانی در [[مجارستان]] بود به تسخیر شاهزاده اوژن درآمد. این رخداد سرآغاز ناکامی‌های پیاپی نیروهای عثمانی در بالکان بود. دولت عثمانی با از دست دادن بلگراد در همان سال ناگزیر به سازش شد. شاهزاده اوژن محل مذاکره را در پاساروفچه تعیین کرد و دولتهای انگلیس و هلند به عنوان میانجی در این مذاکره شرکت جستند. قرارداد صلح عاقبت در ۴ رمضان ۱۱۳۰/ ۲۱ ژوئیه ۱۷۱۸ برای مدت ۲۴ سال و در بیست ماده بسته شد. براساس این پیمان ، دولت عثمانی [[بلگراد]]، قسمتی از صربستان و طمشوار را به اتریش واگذار کرد. ونیزی‌ها قلاعی را که در [[آلبانی]] ، [[هرزگوین]] و [[دالماسی]] به دست آورده بودند، در اختیار گرفتند و مورئا همچنان در اختیار دولت عثمانی باقی ماند. در ۱۰ رمضان مطابق با ۲۷ ژوئیه همان سال نیز قراردادی تجاری و دریانوردی ، بر اساس [[پیمان کارلوویتس]] ، در بیست ماده میان عثمانی و اتریش به امضا رسید. در این قرارداد، تجارت در داخل خاک عثمانی برای اتباع اتریش آزاد شد و بازرگانان ایرانی اجازه یافتند که از خاک عثمانی با اتریش مناسبات تجاری برقرار کنند.▼

پس از امضای عهدنامهٔ پاساروفچه در زمان صدارت [[ابراهیم پاشا داماد]] (۱۱۴۲ـ۱۱۳۰)، دربار عثمانی در درگیری با دولت‌های اروپایی محتاط‌تر شد و بیشتر به برقراری آرامش و صلح و اصلاح امور داخلی همت گماشت. این عهدنامه نشان دهندة ضعف دولت عثمانی در حال زوال و پیشرفت نظامی دول اروپایی بود. بعلاوه ، دولت عثمانی با از دست دادن طمشوار بکلی از اروپای مرکزی جدا ماند و اتریش نسبت به ونیز از منافع بیشتری برخوردار شد.▼