روابط ایران و هند: تفاوت میان نسخه‌ها

*بیا تا گل برافشانیم و می در ساغر اندازیم *فلک را سقف بشکافیم و طرحی نو دراندازیم

اگر غم لشکر انگیزد که خون عاشقان ریزد.*من و ساقی به هم سازیم و بنیادش براندازیم".

شاید یکی از بهترین توصیفها از نزدیکی فرهنگی دو ملت و علاقه مشترک به یکدیگر را«سوبرامانیان سوآمی»وزیر سابق هند و رئیس حزب جاناتا ارائه کرده است.وی پس از دیدار چند سال پیش خود از ایران می‌نویسد:"هند و ایران‌ دارای قرنها رابطه فرهنگی و تمدنی هستند و برخوردار از مشترکات فرهنگی بسیار.ایران‌ در گذشته از طریق زبان فارسی و نیز هنر،معماری و نظایر آن هند را تحت تأثیر خود قرار داده است.اما آن وجه مهمی را که در سفر اخیر خود به ایران تجربه کرده‌ام علاقه وافر مردم ایران نسبت به هند است.مردم عادی غالبا نسبت به هند اظهار دوستی می‌کنند که‌ ریشه این احساسات به پیوندهای پاک فرهنگی و تمدنی دو کشور بازمی‌گردد و ارتباطی‌ به سیاست خارجی ایران ندارد"(سوآمی 1831:15). اگر از روابط دیرینه دو ملت‌ بگذریم،روابط رسمی ایران و هند پس از استقلال هند سریعا برقرار می‌گردد.استعمار هند توسط انگلستان،آسیبهای فراوانی بر پیوندهای فرهنگی ایران و هند بر جای نهاد. اولین جرقه‌های آغاز روابط سیاسی را باید در سال 1947 جستجو کرد.در آن تاریخ‌ هیئت بلندپایه ایرانی در کنفرانس آسیایی که در دهلی نو برگزار شد،شرکت جست و علاقمندی خود را نسبت به کشور تازه استقلال‌یافته هند اعلام کرد.(سوآمی‌ 1831:25).در 24 اسفند1328 قرارداد دوستی و مودت بین دولت ایران و دولت تازه‌ استقلال‌یافته هند انعقاد یافت.این عهدنامه ضمن تأکید بر اصل صلح و دوستی، روشهای صلح‌جویانه را برای رفع اختلالات بین دو کشور پیش‌بینی کرده بود.همچنین‌ دو کشور موافقت کردند که کنسولگریهای چندی را در کشور طرف دیگر تأسیس کنند و قراردادهای لازم را در زمینه‌های بازرگانی،گمرکی،کشتیرانی،هواپیمایی،فرهنگی و استرداد مجرمین و معاضدت قضایی منعقد کنند.(گل بهروزان 2831:901).

از منابع موجود، چنین برمی‌آید که نام قدیم هند، «آریا وارتا» بوده است که به معنی سرزمین آریاست... اما این نام بیشتر به نواحی شمال هند اطلاق می‌شده است.