جواد بدیع‌زاده: تفاوت میان نسخه‌ها
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
بدون خلاصۀ ویرایش |
جز ویرایش با ابرابزار |
||
خط ۲۵:
}}
'''سید جواد بدیع زاده''' [[خواننده]]، موسیقیدان و نواساز ایرانی در سال [[۱۲۸۱]] شمسی در [[تهران]] به دنیا آمد. پدرش «آقا سید رضا بدیع کاشانی» ملقب به «بدیع المتکلمین» روحانی مشروطه‌خواه بود که به سید اناری شهرت داشت. وی فرزندش را غالباً به مجالس وعظ و روضه‌خوانی خود
او تحصیلات ابتدایی را در [[مدرسه تدین]] و دوره متوسطه را در [[مدرسه آلیانس]] فرانسوی‌ها و سپس [[دارالفنون]] به پایان رساند و از سال [[۱۳۰۴]] تا [[۱۳۳۱]] در [[مجلس شورای ملی]] استخدام شد و به عنوان نماینده خدمت کرد.
بدیع‌زاده علاوه بر خوانندگی در امر آهنگسازی نیز شهرت دارد. در سال [[۱۳۰۴]] که کمپانی انگلیسی صفحه‌پرکنی «هیز مسترزویس» به قصد تهیه و ضبط صفحه از نواخته‌ها و خوانده‌های هنرمندان ایرانی نماینده خود را به ایران اعزام کرد و شعبهٔ خود را در تهران گشود، بدیع‌زاده به عنوان نخستین خواننده مرد، با معرفی و توصیه [[عبدالحسین خان شهنازی]]، انتخاب شد و اولین صفحه او با عنوان «جلوه گل» روانه بازار شد که شامل دو قطعه [[آواز]] و سه [[تصنیف]] از ساخته‌های خودش بود. از آن پس تا سال [[۱۳۱۴]] بدیع‌زاده ۲۴ [[تصنیف]] ساخت که همه روی صفحه ضبط
از میان آفریده‌های معروف او می‌توان از سرود «ایران، کشور داریوش» و ترانه‌های جلوه گل، داد دل، دل افسرده، هدیهٔ خاک، گل پرپر و «[[خزان عشق]]» یاد کرد. «خزان عشق» که تا زمان ما جاذبهٔ خود را حفظ کرده در سال [[۱۳۱۳]] در پیوند با متنی عاشقانه از «[[رهی معیری]]» ساخته
بدیع‌زاده با افتتاح [[رادیو]] به جمع هیات [[ارکستر]] آن زمان رادیو پیوست و در کنار هنرمندانی چون «[[حسین تهرانی]]»، «[[مرتضی نی‌داوود|مرتضی نی داوود]]»، «[[حبیب سماعی]]» و «استاد [[ابوالحسن صبا]]» آثار مشهوری را در حوزهٔ موسیقی ایرانی پدید آورد. بدیع‌زاده سال‌ها عضو [[شعر]] و [[موسیقی]] رادیو تهران بود.
جواد بدیع زاده، سرانجام در [[دی]] ماه سال [[۱۳۵۸]] در سن هفتاد و هشت سالگی، بر اثر دومین سکته مغزی، در [[تهران]] چشم از جهان فرو بست و در بهشت زهرا (قطعه: ۸ ردیف: ۲ شماره: ۲۶) به خاک سپرده شد. از او صفحات و نوارهای بسیاری بر جای
== پیوند به بیرون ==
| |||