'''علاءالدین تکش''' فرزند [[ایل ارسلان]] بود که از ۵۶۸ تا ۵۹۶ ه . ق. (۱۱۷۲ تا ۱۲۰۰ میلادی) به عنوان شاه [[خوارزمشاهی]] حکومت کرد. بعد از مرگ ایل ارسلان بینارسلان، پسرانش [[جلال‌الدین سلطانشاه]] و علاءالدین تکشتکش، جهت جانشینی پدر به منازعه پرداختند. سرانجام در سال ۵۶۸ ه . ق. با استمداد تکش از [[قراختاییان]] در مقابل پرداخت خراج سالیانه‌ای، این منازع به نفع تکش خاتمه یافت. اما اختلاف بعد از آن هم ادامه داشت و هر دو برادر در [[خراسان]] به تاخت و تاز پرداختند. تکش برای رفع این اختلاف خانگی که این بار بر سر خراسان بین آنها پیش آمد، ناچار شد که میراث [[سلطان سنجر]] را به سلطانشاه برادرش واگذار کند. سرانجام سلطانشاه در سال ۵۸۹ درگذشت. تکش بعد از مرگ برادر خراسان را نیز به [[خوارزم]] ملحق کرد و بعد به [[ری]] لشکر کشید و در جنگ با [[طغرل]] آخرین شاه [[سلجوقیان عراق]] و با قتل او در سال ۵۹۰ ه . ق. قلمرو سلجوقیان عراق را هم تصرف کرد. به تصرف در آوردن تمام میراث سلجوقی توسط او خلیفهٔ [[بغداد]] را که او نیز خواستار قسمتی از این میراث بود ناخرسند کرد. عواقب این ناخرسندی بعد از مرگ علاءالدین تکش در سال ۵۹۶ ه . ق به پسرش [[سلطان محمد خوارزمشاه]] رسید.<ref>{{پک|زرین‌کوب|۱۳۹۰|ک=روزگاران|ص=۴۷۰}}</ref>
