توپخانه خودکششی: تفاوت میان نسخهها
محتوای حذفشده محتوای افزودهشده
جز ربات: حذف میانویکی موجود در ویکیداده: en, ar, de, it, kk, pt, ru, uk |
|||
خط ۱۶:
[[پرونده:Horse artillery rear.jpg|بندانگشتی|300px|چپ|توپخانه سوارهنظام نمونه ابتدایی توپخانههای خودکششی بود. مدلی از یک واحد نظامی سوئدی در قرن نوزدهم]]
{{اصلی|توپ خودکششی}}
نخستین توپ خودکششی انگلیسی یک تانک آزمایشی در ژانویه ۱۹۱۷ بود که از شاسی تانک و یک توپ ۶ اینچی (کالیبر ۲۰۳) استفاده میکرد. فرانسویها هم یک توپ ۲۲۰ میلیمتری را بر روی بدنه تانک سبک رنو افتی نصب کردند. پس از [[جنگ جهانی اول]] تردیدهایی در مورد سودمندی
به این ترتیب اکثر کشورها از جمله انگلستان و فرانسه [[جنگ جهانی دوم]] را بدون توپ خودکششی آغاز کردند اما تجربه جنگ بلافاصله تصورات را تغییر داد. بلافاصله نیاز به چنین توپهایی احساس شده و آنها وارد میدان نبرد شدند. این توپهای خودکششی شامل توپهای تهاجمی، ضد زره، [[توپ صحرایی|صحرایی]]، [[هویتزر]] و [[ضد هوایی]] میشدند که کشورهای مختلف از جمله انگلیس، آمریکا، آلمان و شوروی به آنها روی آوردند. در شوروی توپخانه خودکششی
از دهه ۱۹۶۰ وظیفهٔ شکار تانکها در بیشتر ارتشها به تانکها واگذار شد با این حال توپهای خودکششی همچنان در توپخانههای صحرایی استفاده میشوند چراکه قابلیت بالای حفاظتی و حرکت در خارج از جاده آنها مناسب جنگهای زرهی مدرن است. شورویها یک خانوادهٔ جامع از توپهای خودکششی را در دههٔ ۱۹۷۰ تولید کردند که شامل توپهای ۱۲۲ مم 2S1 و ۱۵۲ مم 2S5 میشد. توپ خودکششی آمریکایی ۱۵۵ مم [[ام۱۰۹]] نیز از اواسط دهه ۱۹۶۰ به مدت ۳۰ سال توپ اصلی کشورهای عضو [[ناتو]] بود. امروزه این توپها در حال جایگزینی با توپهای مدرنتری هستند که از قابلیتهای ناوبری خودکار، گلولهگذاری اتوماتیک، شلیک رگبار و قدرت حفاظتی بیشتر برخوردارند.
|