فنا

فنا (عربی: فناء) در تصوف عبارت است از «درگذشت» یا «نابودی» (از خود). فنا به معنای «مردن قبل از مرگ است»، مفهومی که توسط مقدسین مشهور مسلمان مانند مولوی و بعداً توسط سلطان باهو برجسته شده‌است. فنا نشان‌دهنده شکسته شدن نفس فردی و شناختن وحدت اساسی خدا، خلقت و خود فرد است. اشخاصی که وارد این وضع روشنفکر شده اند از وحدت ذاتی (توحید) بین خدا و هر آنچه که وجود دارد، از جمله ذهن فرد، آگاهی می‌گیرند. این مفهوم با بقا، معیشت همراه است، که این وضعیت آگاهی خالص و ربوبیت در خداوند است.

منابع اولیه

دانشمندان مسلمان تأکید می‌کنند که مانند سایر آموزه‌های صوفیانه، فنا نیز صرفاً بر آموزه‌های اسلامی استوار است.

جستارهای وابسته

• بقا
• یقین