ضدکف

آنتیفوم، یک افزدونی شیمیایی است که باعث کاهش و مانع شکل گیری کفی است که در طی یک فرایند شیمیایی مایعات ایجاد شده است. در فرایندهای شیمیایی، کف‌ها، باعث ایجاد مشکلات جدی بسیاری می‌شوند. باعث ایجاد مشکلاتی روی سطح پوشاننده می‌شوند و مانع از این می‌شوند که از تمامی گنجایش ظرف حامل ماده، استفاده شود. آنتیفومها در مایع کف، غیر قابل حل هست و از ویژگیهای اصلی آن، این است که به آسانی و به سرعت روی سطح کف، گسترش می‌یابد. این مواد، معمولاً تمایل دارند که به سمت سطح بین آب و هوا حرکت کنند و کف را از بین ببرند که این عمل باعث ترکیدن حبابهای هوا و از بین رفتن سطح کف می‌شود. اولین آنتیفومها، هدفشان از بین بردن کف ظاهر شده روی سطح بود. نفت سفید، نفت کوره‌ای و دیگر محصولات نفتی برای از بین بردن کف استفاده می‌شدند. دیگر نفتهای گیاهی نیز در بعضی مواقع استفاده می‌شدند. الکلهای چرب، بسیار مؤثر بودند اما جزء آنتیفومهای گران‌قیمت بودند. آنها برای افزایش بهرهوری به محصولات نفتی اضافه شدند. در سالهای ۱۹۵۰، آزمایش‌های بر آنتیفومهای مبتنی بر سیلیکون آغاز شد. آنها بر اساس نفت سیلیکون بودند که در آب یا نفت سبک پراکنده می-شدند. نفتهای سیلیکونی به خوبی کار می‌کردند اما باعث ایجاد اختلالات سطح در بسیاری از کاربردها مانند رنگها و کاغذها می‌شدند. در سال ۱۹۶۳، اولین آنتیفومها با ذرات آب گریز در نفت سبک، ثبت اختراع شد. در اوایل دههٔ ۱۹۷۰، موم‌های آبگریز مانند ethylene bis stearamide که در نفت پراکنده می‌شدند، توسعه یافتند. این نوع از آنتیفومها، بسیار مؤثر بودند اما بحران نفتی ۱۹۷۳ باعث گران شدن آنها و منجر به فشار برای کاهش نفت شد. راه حل، اضافه کردن آب بود، آب اضافه شد و آنتیفومهای مبتنی بر آب ظاهر شد. توسعهی آنتیفومهای سیلیکونی، با استفاده از امولسیونهای مختلف و تغییر در روغن‌های سیلیکونی ادامه یافت. در اوایل ۱۹۹۰، آنتیفومهای ایمولسیون سیلیکون به علت این که باعث کمترین اختلالات در سطح می‌شد، در صنعت خمیر چوب، با موفقیت مورد استفاده قرار گرفت.