پارکت، چوب‌فرش[۱] یا کف‌پوش چوبی، کف‌پوشی از جنس چوب است که برای داخل ساختمان استفاده می‌شود. بدین صورت که قطعات پارکت را به صورت‌های مختلف مانند جناغی، آجری، شطرنجی و سطری و … در کنار هم قرار می‌دهند تا کف ساختمان پوشیده شود. امروزه کف‌پوش‌های جدیدی با مواد ام دی اف و اچ دی اف نیز استفاده می‌شوند که لمینت یا لمینیت فلورینگ نام دارند و به اشتباه با نام پارکت در بازار عرضه می‌شود. این مواد جدید برای نصب موقتی مناسب بوده و فاقد ویژگی‌های بنیادی پارکت هستند. پارکت‌ها در ابعاد و اندازه‌های مختلف مانند ۴۹*۷ و ۱۰۰*۱۰ سانتیمتر وجود دارند، و طریقه نصب آن استفاده از چسب‌های مخصوص و پوشش‌های لاک و رنگ است، که هیچ فضایی را برای فعالیت موریانه و خوردگی باقی نمی‌گذارند. در ساختار پارکت از چوب استفاده شده، و نباید در مجاورت با رطوبت و آب باشد، و در صورتی‌که با پوشش‌هایی از جنس لاک، رنگ، روغن و… آغشته شود در کنار آب و رطوبت هم مقاوم است. هنگام نصب پارکت باید دقت داشت که زوائد کناری پارکت به‌طور کامل در هم قفل شوند.

کفپوش چوبی

پارکت بایستی از جنس چوب ساخته شده و باید به صورت‌های مختلف قابل اجرا بر روی کف ساختمان باشد. در گذشته بیشتر از مدل‌هایی که از چوب طبیعی با تکه‌های کوچک به صورت پازلی در کنار هم قرار می‌گرفت استفاده می‌شد. تعمیرکردن و ساب و لاک زدن پارکت به مکان استفاده شده و نظافت آن‌جا بستگی دارد.

جستارهای وابستهویرایش

منابعویرایش

  1. «چوب‌فرش» [عمومی] هم‌ارزِ «parquet»؛ منبع: گروه واژه‌گزینی. جواد میرشکاری، ویراستار. دفتر اول. فرهنگ واژه‌های مصوب فرهنگستان. تهران: انتشارات فرهنگستان زبان و ادب فارسی. شابک ۹۶۴-۷۵۳۱-۳۱-۱ (ذیل سرواژهٔ چوب‌فرش)