تاج‌الدین احمد گنجوی مشهور به پورخطیب، ابن خطیب شاعر پارسی‌گوی سده ۶ق است. بیشتر شهرت پورخطیب گنجوی مرهون ازدواج و آمیختگی زندگی او با مهستی گنجوی است. داستان این دلدادگی را جوهری زرگر به نظم آورده‌است. جوهری در این منظومه رباعیات و قطعاتی را که پورخطیب و مهستی دربارهٔ یکدیگر می‌سرودند، به صورت مشاعره گردآوری کرده، و سپس در باب هر یک، حکایتی آورده‌است. پورخطیب احتمالاً در خانواده ای اهل شعر و ادب تربیت یافته و خطیب گنجوی از شاعران سده ۶ق، به احتمال زیاد پدر او بوده‌است.[۱]

اشعار

ویرایش

مشاعره‌هایی از او و مهستی گنجوی به جا مانده که آقا بزرگ تهرانی از آن‌ها به عنوان دیوان تاج‌الدین احمد گنجوی یاد کرده‌است.[۲] یک نسخه خطی سده ۹ق از این مجموعه، آمیخته با حکایت‌های منثور یافت شده که حاوی ۱۸۵ رباعی به نام پورخطیب و ۱۱۰رباعی به نام مهستی و ۶۵ رباعی از دیگران، همراه با چند قطعه و یک لغز است.[۳] تعدادی دیگر از اشعار او نیز، در کتاب نزهة المجالس نوشته حاج خلیل شروانی ذکر شده‌است.[۴]

منابع

ویرایش
  1. https://www.cgie.org.ir/fa/article/229468/پور-خطیب-گنجه-ای
  2. http://lib.eshia.ir/71602/9/165
  3. امیرخیزی، اسماعیل، تحقیقات درباره مهستی گنجوی، ج۱، ص۴۶۲-۴۶۳، آینده، ۱۳۰۶ش، شم‌ ۱۸.
  4. شروانی، خلیل، نزهة المجالس، ص ۸۲ به کوشش محمدامین ریاحی