پیش‌نویس:اعجاز غزل

جلد کتاب اعجاز غزل

ادبیات ایران و زبان فارسی از شیرین ترین و شیوا ترین زبان هاییست که بارها به وسیله ی شاعران بزرگ خود، شیرینی خود را به کام مردم جهان چشانیده است.

غزل به عنوان یکی از زیباترین قالب های نظم‌،همواره جایگاه بالایی در نزد شاعران کهن و معاصر ایرانی داشته است.

اعجاز غزل(سروده ی محمد فردوسی مهر) ۶۵ غزل پارسی را در خود جای داده که در آذر ۱۴۰۲ به چاپ رسیده است.[۱]

این کتاب چکیده ای ناچیز از دریای ادبیات ایران است که بار کوچکی از سخن نظم را به دوش میکشد.

غزل های این کتاب اکثرا عاشقانه و تعدادی اجتماعی و در بحث نکوهش هر آنچه نیکو نیست،میباشد.

خواندن این کتاب انسان را کمی به حالت های فرای هشیاری ترغیب میکند؛چنان که دارد(مستیِ اشعارم و زیبا سخن/نیست دگر غیر از این ها سخن)

اختلاف، میان دیدگاه های انسانی به جهان هستی، همواره سبک ها و حالت های گوناگونی بوجود می آورد و اگر انسانی استعداد به نظم کشیدن دیدگاه خود را بیابد، دیدگاه انسانی منحصر به فرد(شاعر)به جهان اطراف را به صورت شعری زیبا، نشان ما میدهد.

و در پایان، به اظهار عجزی میپردازیم که شاعر در مقابل شاعران بزرگ پارسی گو در گفتن غم خود دارد و آنان را پدید آورنده ی شیوا ترین نظم ها میداند(چه بنالم ز درونم،چه بگویم از درد/که ز آن خواجه ی شیراز، سخن آسان است/ای توانگر، مفروش اینهمه نخوت که تو را/سر و زر در کنفِ همتِ درویشان است)

غزلی از کتاب:

آنچه که از خار نیامد وجود

مهر و محبّت به گلی ساده بود

گر حرکت بود به آبی کِدِر

مقصدِ آن بود زلالیِ رود

از غمِ دوریِ عزیزانِ خاک

دیده پر از خون و سفیدش کبود

عمرِ تلف گشته نیامد عقب

آبِ فرو رفته نیاید به رود

جسم ، پس از سختیِ عالم خمید

خانه پس از لرز ، نباشد عمود

تا که بخوانند غزل های من

یک غزل از اوج نیاید فرود

بر غمِ خود شعر اثر میدهد

زین جهت از شعر بخوانم سرود

چون که دلی تنگ به من غالب است

سر چه غزل ها ز غمم میسُرود

کوروش از این واژه چه ها میکند

بر قلمش در همه وقتی ، درود