پیمان منع گسترش جنگ‌افزارهای هسته‌ای
پیمان منع گسترش سلاحهای هسته‌ای، پیمان عدم اشاعه سلاحهای هسته‌ای، پیمان عدم اشاعه هسته‌ای، معاهده عدم اشاعه هسته‌ای، یا به اختصار ان‌پی‌تی (به انگلیسی: Non-Proliferation Treaty)، در دوران جنگ سرد، در ژانویه ۱۹۶۷ برابر با ۱۳۴۷ به صورت محدود بین چند کشور جهان منعقد شد. این پیمان کشورهای جهان را به دو طبقه برخوردار (کشورهای دارای سلاح هسته‌ای) و غیربرخوردار (کشورهای فاقد سلاح هسته‌ای) تقسیم می‌کند.[۱]
| پیمان‌نامه منع گسترش سلاحهای هسته‌ای | |||
|---|---|---|---|
| |||
کشورهای جهان برپایه شرکت در پیمان منع گسترش سلاحهای اتمی
| |||
| امضا شده | ۱ ژوئیه ۱۹۶۸ | ||
| مکان | نیویورک، ایالات متحده آمریکا | ||
| تاثیرگذاری | ۵ مارس ۱۹۷۰ | ||
| وضعیت | تصویب شده توسط اتحاد جماهیر شوروی، بریتانیا، ایالات متحده و ۴۰ دولت امضا کننده دیگر. | ||
| گروه‌ها | ۱۸۹ (فهرست کامل) امضا نکرده‌ها: هند، اسرائیل، پاکستان، سودان جنوبی | ||
| ضامن | دولت ایالات متحده آمریکا، بریتانیا و اتحاد جماهیر شوروی | ||
| زبان‌ها | انگلیسی، روسی، فرانسوی، اسپانیایی و چینی | ||
 Nuclear Non-Proliferation Treaty در ویکی‌نبشته
| |||
طبق تعریف کشورهای برخوردار، شامل کشورهایی هستند که تا پیش از اول ژانویه ۱۹۶۷ برابر با ۱۱ دی ۱۳۴۷ سلاح هسته‌ای یا دیگر وسایل منفجره هسته‌ای را تولید و منفجر کرده باشند طبق این تعریف چین، فرانسه، روسیه، انگلیس و آمریکا (اعضای دائمی شورای امنیت) به‌طور رسمی دارای سلاح هسته‌ای شدند.
تا کنون ۱۸۸ کشور جهان با امضای آن به پیمان‌نامه پیوسته‌اند. هند و پاکستان، و نیز اسرائیل این پیمان‌نامه را نپذیرفته‌اند. کره شمالی نیز پس از نقض پیمان در نهایت از این پیمان‌نامه خارج شد.
طبق این معاهده کشورهای دارای سلاح هسته‌ای نباید به‌طور مستقیم یا غیرمستقیم به کشورهای غیربرخوردار در راه تحصیل این سلاح کمک کنند و کشورهای غیربرخوردار متعهد می‌شوند تا در این راه تلاش نکنند، هر چند به موجب ماده ۴ برخوردارها متعهد شده‌اند که فناوری هسته‌ای صلح آمیز را در اختیار غیربرخوردارها قرار دهند.[۱]
محتویات
اهدافویرایش
جلوگیری از گسترش سلاحهای هسته‌ای و پیگیری مذاکرات خلع سلاح هسته‌ای یکی از اهداف مهم پیمان مزبور به‌شمار می‌رود. همچنین یاری‌رسانی به کشورهای غیر هسته‌ای در راه به‌کارگیری فناوری صلح آمیز هسته‌ای یکی دیگر از اهداف این پیمان بین‌المللی است.[۱][۲]
| پیمان‌نامه منع گسترش سلاحهای هسته‌ای | |
|---|---|
| آغاز پیمان | ۱ ژانویه ۱۹۶۸ در نیویورک |
| تعداد اعضا | ۱۸۹ کشور |
جستارهای وابستهویرایش
- پیمان منع جامع آزمایش هسته‌ای (CTBT)
- ابتکار جهانی مبارزه با تروریسم هسته‌ای (GICNT)
- فهرست کشورهای دارنده سلاح هسته‌ای
- پروتکل الحاقی به معاهده منع گسترش سلاحهای هسته‌ای
- پیمان پلیندابا
- پیمان سمیپالاتینسک
- پیمان راروتونگا
- پیمان بانکوک
- پیمان تلاتلولکو
- وضعیت عاری از سلاحهای هسته‌ای مغولستان
- پیمان فضایی ماورای جو
- پیمان کنترل تسلیحات در کف دریا
- گفتگوی محدودسازی جنگ‌افزار راهبردی (SALT)
- پیمان منع تسلیحات هسته‌ای
- سلاح کشتارجمعی (WMD)
منابعویرایش
- ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ ۱٫۲ «قانون پیمان بین‌المللی منع گسترش سلاحهای هسته ای». مرکز پژوهشهای مجلس شورای اسلامی ایران. دریافت‌شده در ۲۰۱۸-۰۵-۰۱.
- ↑ Gillis, Melissa (October 2017). Disarmament: A Basic Guide (PDF) (4 ed.). Office for Disarmament Affairs New York: United Nations. pp. pp 26-30. ISBN 978‐92‐1‐142323‐5 Check
|isbn=value: invalid character (help). Retrieved 1 May 2018.
پیوند به بیرونویرایش
| متن مربوطه در ویکی‌نبشته: پیمان منع گسترش سلاحهای هسته‌ای |
معاهده ان‌پی‌تی چیست؟ در یوتیوب (به فارسی)
 |
این یک مقالهٔ خرد پیرامون قانون است. با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید. |