کسب‌وکار

کسب و کار یا بیزینس (به انگلیسی: Business)، لفظ عامیانه : کار و کاسبی ، یک سازمان است که برای فراهم کردن کالا، خدمات یا هر دو برای مشتری ایجاد شده‌است. کسب و کار در اقتصاد سرمایه‌داری حکم‌فرماست، بیشتر کسب و کارها که مالک آن‌ها بخش خصوصی است، برای این ایجاد شده‌اند که سود ساز باشند و دارایی صاحب‌شان را بیشتر کنند. کسب و کارها می‌توانند ناسودبر باشند یا مالک آن‌ها دولت باشد. از کسب و کاری که چندین فرد در دارایی آن شریک باشند، با عنوان شرکت یاد برده می‌شود، هر چند که این واژه تعریف دقیق‌تری نیز دارد. پترس و پلومن، از صاحب نظران این حوزه، بر این باورند که هر نوع خرید و فروش، کسب وکار نیست، بلکه کسب وکار هر نوع تبادل تکرار شونده و تجدید پذیر است.

معمولاً کسب و کار در شکل خصوصی آن نمود پیدا می‌کند که تلاش دارد بر سود بیشتر یا فروش بیشتر تمرکز کند و سهم بیشتری از بازار را به خود اختصاص دهد. اما در شکل دولتی آن بیشتر مشارکت تعداد بیشتری از افراد جامعه اهمیت دارد.

به‌طور خلاصه سه روش برای شروع یک کسب و کار وجود دارد:

1. راه اندازی کسب و کار از صفر
2. خرید کسب و کار موجود از شخص دیگر
3. نمایندگی یا فرانچایز (فرانشیز)

انواع ساختار کسب و کار

1. مالکیت یگانه(sole proprietorship):
   1. به‌طور پیش فرض مؤسس یک کسب و کار مالک تمامی آن است و مسئولیت تمامی بدهی‌ها و مالیات‌ها هم به عهدهٔ مالک است.
2. شرکت تضامنی(general partnership)
   1. اگر سود و زیان کسب و کار در میان عده ای از شرکای تجاری تقسیم شود به آن شرکت تضامنی گفته می‌شود. به‌طور پیش فرض همهٔ شرکا سهم یکسانی در مدیریتِ کسب و کار و سود و ضرر دارند. در صورت زیان سایر دارایی‌های شرکا (که در این تجارت سرمایه‌گذاری نشده‌است) نیز مورد خطر قرار می‌گیرد.
3. شرکت سهامی یا کورپوریشن(corporation)
   1. یک واحد حقوقی است که مدیریت آن توسط هیئت مدیره صورت می‌گیرد. سود داراییِ شرکت را «سهام» می‌نامند و مالکین سهامِ شرکت در صورت زیان بخشی از دارایی‌های سرمایه‌گذاری شدهٔ خود را از دست می‌دهند اما سایر دارایی‌های سهامداران (که در شرکت سرمایه‌گذاری نشده) تهدید نمی‌شود. دو نوع سهام برای این شرکت‌ها عرضه می‌شود
      1. سهامی عام(Common Stock): سهامداران عام (بسته به میزان سهام خود) مالک شرکت و سود آن هستند. به صورت پیش فرض سهامداران به ازای هر سهم مالک یک رای برای انتخاب اعضای هیئت مدیره می‌شوند و هیئت مدیره هم مسئول نظارت بر حسن ادارهٔ شرکت است. سود شرکت معمولاً به شکل سود سهام ارائه می‌شود. البته سود سهام در بازار بورس تضمین شده نیست و شرکت ممن است متضرر باشد و در این صورت سودی پرداخت نمی‌شود. سهامی عام ممکن است در کلاس‌های مختلفی ارائه شود تا به مالکین شرکت اجازه دهند تا نحوهٔ مدیریت و میزان سرمایه‌گذاری در شرکت را بر حسب نیاز خود مدیریت کنند.
         1. کلاس ۱: ۱ رای در ازای ۱ سهم (حالت پیش فرض)
         2. کلاس ۲:بدون حق رای
         3. کلاس ۳: ۱۰ رای در ازای هر سهم
      2. سهامی ممتاز(Preferred Stock):
         1. تین سهام یک سود معین را همواره پرداخت می‌کند مگر اینکه شرکت زیان ده شود
         2. سهامداران ممتاز نسبت به سهامداران عام برای مالکیت دارایی‌های شرکت در اولویت هستند.
         3. سهامداران عام سود سهام خود را زودتر دریافت می‌کنند.
4. مشارکت محدود (Limited partnership)
   1. نوعی شرکت است که در آن مدیران شرکت به دودستهٔ شرکای عمومی (General partners) و شرکای محدود (Limited partners) تقسیم می‌شوند. شرکای عمومی مسئولِ مدیریت کسب و کار هستند، در حالی که «شرکای محدود» صرفاً سرمایه گذاران منفعلی هستند که در مدیریت نقش چندانی ندارند. در این مدل از کسب و کار، شرکای عمومی مسئول تمام بدهی‌های تجارت هستند و در صورت نیاز سایر دارایی‌های آن‌ها نیز باید برای جبران زیان صرف شود. در حالی که شرکای محدود فقط سرمایه‌گذاری خود را از دست می‌دهند.
5. شرکت مسئولیت محدود(limited liability company)
   1. نوعی ابر شرکت است که در آن اعضای شرکت مالک آن هستند اما مدیریت شرکت به عهدهٔ یک یا چند مدیر است. در صورت زیان فقط سرمایهٔ اعضا مورد تهدید قرار می‌گیرد و خطری متوجه سایر دارایی‌های آن‌ها نیست.

جستارهای وابسته

• کسب و کار اجتماعی
• کسب و کار الکترونیک
• کسب و کار باز
• کسب و کار خانگی
• کسب و کار کوچک
• مدیریت کسب و کار

منابع

• مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Business». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۱۹ فوریه ۲۰۱۱ دانشگاه علم وصنعت.