گداخت جان که شود کار دل تمام و نشد

غزلی با مطلع «گداخت جان که شود کار دل تمام و نشد»، غزل شمارهٔ ۱۶۸ از دیوانِ حافظ در تصحیحِ محمد قزوینی و قاسم غنی است.

گداخت جان که شود
زبان	فارسی
شاعر	حافظ
شمار ابیات	۹
بحر	مجتث مُثَمَّن مَخبون محذوف مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن
متن
گداخت جان که شود کار دل تمام و نشد بسوختیم درین آرزوی خام و نشد بلابه گفت شبی میر مجلس تو شوم شدم برغبت خویشش کمین غلام و نشد پیام داد که خواهم نشست با رندان بشد برندی و دردی کشیم نام و نشد رواست در بر اگر می‌طپد کبوتر دل که دید در ره خود تاب و پیچ دام و نشد بدان هوس که بمستی ببوسم آن لب لعل چه خون که در دلم افتاد همچو جام و نشد بکوی عشق منه بی‌دلیل راه قدم که من بخویش نمودم صد اهتمام و نشد فغان که در طلب گنج نامهٔ مقصود شدم خراب جهانی ز غم تمام و نشد دریغ و درد که در جستجوی گنج حضور بسی شدم بگدائی برِ کرام و نشد هزار حیله برانگیخت حافظ از سر فکر در آن هوس که شود آن نگار رام و نشد ۲ ۴ ۶ ۸ نسخهٔ مبنا: تصحیحِ محمّد قزوینی و قاسم غنی
⇒ ⇐

در اجراها

قوامی در برنامهٔ شمارهٔ ۴۵ از مجموعهٔ گل‌های تازه این غزل را به همراه غزل دردم از یار است و درمان نیز هم، در دستگاهِ سه‌گاه اجرا کرده‌است.

منابع

• دادجو، درّه (۱۳۹۷). «خوشخوانی‌های دیوان حافظ». در بهاءالدین خرمشاهی. دانشنامهٔ حافظ و حافظ‌پژوهی. ج. ۲. تهران: نخستان پارسی. شابک ۹۷۸-۶۰۰-۹۹۷۶۴-۴-۷.
• حافظ شیرازی، شمس‌الدین محمد بن بهاءالدین محمد. قزوینی، محمد؛ غنی، قاسم، ویراستاران. دیوان حافظ. تهران: سینا.