ابن زقاعه
ابواسحاق، ابراهیم بن محمّد غزی شهرت‌یافته به ابنِ زُقّاعه/ ابن سُقّاعه و ملقب به برهان‌الدین (۱۳۲۳، غزه - ۱۴۱۴، قاهره) (نسب کامل: ابراهیم بن محمّد بن بهادر بن احمد، قرشی نوفلی غزی) فقیه شافعی، صوفی، نویسنده، ادیب و شاعر عربی فلسطینی در سدهٔ هشتم هجری/چهاردهم میلادی بود که زندگی‌نامه‌اش را همراه شگفتی‌های بسیار نوشته‌اند و به علوم گوناگون پرداخت. نزد برزگان مصر نفوذ داشت و او را همراه بالاترین قاضیان می‌نشاندند.[۱]
ابن زُقّاعه | |
|---|---|
| زادهٔ | ۱۳۲۳م/ ۷۲۴ق |
| درگذشت | ۱۴۱۴م / ۸۱۶ق |
| پیشه(ها) | فقیه، صوفی، نویسنده، ادیب و شاعر |
زندگی
ویرایشدر ۱۳۲۳م/ ۷۲۴ق در غزه زاده شد. ابتدا خیاط بود و نخستین آموزش او در علم حدیث بوده است، سپس قرائات هفتگانه، فقه و تصوف را خواند. پس از این آموزش‌ها، به ادبیات، شعر و دیگر دانش‌ها گرایش پیدا کرد. در گیاه‌شناسی، اخترشناسی و پزشکی پژوهش‌ها نمود.[۲]
آثار
ویرایش- الرسائل
- دوحة الورد فی معرفة النرد
- تعریب التعجیم فی حرف الجیم
- لوامع الانوار فی سیرة البرابر
- الوجود
- دیوان
منابع
ویرایش- ↑ زرکلی، خیرالدین (۲۰۰۲). «ابن زقاعة». [[الأعلام]] (PDF). ج. ۱. بیروت: دارالعلم للملایین. ص. ۶۴. دریافت‌شده در ۲۷ نوامبر ۲۰۱۶. تداخل پیوند خارجی و ویکی‌پیوند (کمک)
- ↑ مقیمی، قهار (۱۹۸۹). «ابن زقاعه». [[دائرةالمعارف بزرگ اسلامی]]. ج. ۳. تهران: مرکز دائرةالمعارف بزرگ اسلامی. ص. ۶۲۳. دریافت‌شده در ۲۷ نوامبر ۲۰۱۶. تداخل پیوند خارجی و ویکی‌پیوند (کمک)