اسدالله اسد بهادر

اسدالله اسد بهادر (زاده ۱۲۵۵ کاشان - درگذشته ۱۳۲۴ تهران) دیپلمات ایرانی و از رجال انتهای دوره قاجار و دوره پهلوی بود، که در فاصله سالهای ۱۲۹۰ تا ۱۳۱۸ عهده‌دار مناصبی چون سفیر ایران در روسیه، فرانسه و سوئد بود. وی از نزدیکترین دوستان تیمورتاش بشمار می‌آمد.

اسدالله اسد بهادر
سفیر ایران در روسیه
دوره مسئولیت ۱۲۹۰ – ۱۲۹۷
پس از	اسحاق مفخم‌الدوله
پیش از	مرتضی ممتازالملک
سفیر ایران در سوئد
دوره مسئولیت ۱۲۹۸ – ۱۲۹۹
پیش از	غفار جلال علاء
سفیر ایران در فرانسه
دوره مسئولیت ۱۳۰۵ – ۱۳۰۶
پس از	عبدالصمد ممتازالسلطنه
پیش از	حسین علاء
سفیر ایران در سوئد
دوره مسئولیت ۱۳۱۳ – ۱۳۱۸
پس از	غفار جلال علاء
پیش از	عبدالحسین مسعود انصاری
اطلاعات شخصی
زاده	۱۲۵۵ کاشان
درگذشته	۱۳۲۴ تهران
ملیت	ایران
پیشه	دیپلمات

زندگی‌نامه

پدرش محمدعلی خان کاشی مردی ثروتمند بود، که در جوانی به قفقاز رفت و خانوادهٔ خود را به همراه برد و اسداللَّه دورهٔ ابتدایی و متوسطه را در مدارس تفلیس گذرانید. آنگاه برای ادامهٔ تحصیل عازم پطرزبورگ شد و در مدرسهٔ کودکاده، علوم نظامی تحصیل نمود و درجهٔ علمی گرفت و زبان‌های روسی و فرانسه را به خوبی فرا گرفت، سپس عازم ایران شد.

مدتی در دربار مظفرالدین شاه سمت آجودان حضوری و مترجمی داشت، سپس به استخدام در وزارت امور خارجه درآمد و مأمور روسیه گردید. قریب ده سال در سمت‌های نایب دوم، نایب اول، مستشار و کارداری در سفارت ایران در روسیه فعالیت کرد. بعد به کارداری و وزیرمختاری ایران در کشورهای اسکاندیناوی مأموریت یافت. آنگاه وزیر مختار ایران در سوئد و بعد در لهستان گردید. مدت‌ها نیز وزیر مختار ایران در پاریس بود. مأموریت او در سوئد و لهستان چند بار تجدید شد تا سرانجام رئیس تشریفات وزارت امور خارجه گردید. در ۱۳۱۷ که عروسی محمدرضا پهلوی و فوزیه پیش آمد، برای انجام مراسم تشریفات و برگزاری جشن‌ها و میهمانی‌ها، برای ریاست تشریفات دربار، شخصی لازم بود، که به تمام آداب و سنن اروپایی آشنایی داشته باشد، لذا از بین اعضای وزارت امور خارجه اسد بهادر انتخاب گردید. وی تا سال ۱۳۲۴ شاغل بود، سپس بازنشسته شد و پس از چندی درگذشت.

منابع

• باقر عاقلی (۱۳۸۰)، شرح حال رجال سیاسی و نظامی معاصر ایران - اسدالله اسد بهادر، تهران: نشر گفتار، شابک ۹۶۴-۵۵۷۰-۶۰-۳
• «اسدالله اسد بهادر». دانشنامه آریانیکا.
• «میرزا اسدالله خان اسدبهادر (یمین خاقان)». مؤسسه مطالعات تاریخ معاصر ایران.