ویکی‌پدیا

جزایر برادر شمالی و جنوبی (نیویورک)


جزایر برادر شمالی و جنوبی یک جفت جزیرهٔ کوچک هستند که در رودخانهٔ شرقی نیویورک، بین برانکس و جزیرهٔ ریکرز قرار دارند.

North and South Brother Islands
The remains of Riverside Hospital on North Brother Island, 2006
North and South Brother Islands در نیویورک سیتی واقع شده
North and South Brother Islands
North and South Brother Islands
North and South Brother Islands در نیویورک واقع شده
North and South Brother Islands
North and South Brother Islands
North and South Brother Islands در ایالات متحده آمریکا واقع شده
North and South Brother Islands
North and South Brother Islands
Map
جغرافیا
مکانEast River, New York City
مختصات۴۰°۴۷′۵۴″شمالی ۷۳°۵۳′۵۴″غربی / ۴۰٫۷۹۸۲۶۶°شمالی ۷۳٫۸۹۸۴۲۴°غربی / 40.798266; -73.898424
مجموع جزیره‌ها۲
کشور
United States
تقسیمات کشوری
StateNew York
CityNew York
BoroughThe Bronx

جزیرهٔ برادر شمالی، زمانی محل بیمارستان ریورساید بود که برای قرنطینهٔ بیماران استفاده می‌شد؛ اما اکنون خالی از سکنه است.[۱] این جزایر مدت‌ها تحت مالکیت خصوصی بودند، اما در ۲۰۰۷ میلادی، توسط دولت فدرال و بودجهٔ شرکت Trust for Public Land (سازمانی غیرانتفاعی با مأموریت ایجاد پارک‌های عمومی و محافظت از زمین‌ها برای مردم) خریداری شد. هر دو جزیره به شهر نیویورک سپرده شدند، اما در حال‌حاضر به عنوان پناهگاهی برای پرندگان آبی تعیین شده‌اند.[۲][۳]

بر اساس گزارش ادارهٔ بوستان‌ها و تفریح شهر نیویورک، که بر جزایر نظارت دارند، جزیرهٔ برادر شمالی حدود ۲۰ جریب (۸ هکتار) زمین،[۴] و جزیرهٔ برادر جنوبی حدود ۶ جریب (۲/۴ هکتار) زمین دارد.[۵]

دسترسی عمومی به جزیره ممنوع است، اما گاهی به محققان و روزنامه‌نگاران اجازهٔ ورود به جزیره داده می‌شود. یکی از کارکنان ادارهٔ بوستان‌ها، بازدیدکنندگان را مشایعت و محافظت می‌کند.[۶]

تاریخچه

ویرایش
 
اجساد کشتی بخار ژنرال اسلوکام در ساحل جزیره برادر شمالی، ۱۹۰۴

هر دو جزیره در ۱۶۱۴ میلادی، تحت مالکیت کمپانی هند غربی هلند قرار داشتند و در اصل (به هلندی: De Gesellen) نامیده می‌شدند که به انگلیسی، «برادران» ترجمه شده است.[۷] یک منبع بیان می‌کند که این جزایر، توسط دریانورد و کاشف هلندی آدریائن بلاک نام‌گذاری شده‌اند.[۸]

در اواخر دههٔ ۱۶۰۰، جزایر متعلق به بریتانیایی‌هایی بود که این منطقه را اشغال کرده بودند. در ۱۶۹۵ دولت، هر دو جزیره را به جیمز گراهام اعطا کرد. اما گراهام تلاشی برای توسعهٔ جزایر نکرد.[۹]

جزایر برادران شمالی و جنوبی، در ابتدا بخشی از شهرستان کویینز بودند. در ۸ ژوئن ۱۸۸۱، جزیرهٔ برادر شمالی به محلی که در آن زمان بخشی از کلان‌شهر نیویورک بود و بعدها به برانکس تبدیل شد، منتقل شد.[۱۰] در ۱۶ آوریل ۱۹۶۴ جزیرهٔ برادر جنوبی به برانکس منتقل شد.[۱۱]

جزیرهٔ برادر شمالی

ویرایش
 
جزیره برادر شمالی از منظر پارک بارتو پوینت (برانکس)

اگر در ۱۸۶۹ در شمال جزایر یک فانوس دریایی ساخته شد، اما این مکان تا سال ۱۸۸۵ خالی از سکنه بود. در اواسط دههٔ ۱۸۸۰ بیمارستان ریورساید از جزیرهٔ بلک‌ول (به انگلیسی: Blackwell's Island) که اکنون به عنوان جزیرهٔ روزولت شناخته می‌شود، به آنجا منتقل شد.[۸] بیمارستان ریورساید در دههٔ ۱۸۵۰ به عنوان مرکزی برای درمان آبله و ایزوله کردن قربانیان آن بیماری تأسیس شد. مأموریت آن در نهایت به سایر بیماری‌هایی که نیاز به قرنطینه داشتند، مانند حصبه و سل گسترش یافت. در طول همه‌گیری فلج اطفال سال ۱۹۱۶، ریورساید بیماران زیادی را درمان کرد.[۱۲]

مانند دروازه ساحلی، قدیمی‌ترین ساختمان در ۱۸۸۵ ساخته شد.[۱۳] و آخرین ساختمانی که تأسیس شد، اقامتگاه بیماران سل بود که در ۱۹۴۳ افتتاح شد. به دلیل سهولت دسترسی به واکسن سل و افزایش استفاده از آن پس از ۱۹۴۵، این اقامتگاه طی یک دهه منسوخ شد.[۱۳]

این جزیره محل غرق شدن کشتی بخار ژنرال اسلوکام بود که در ۱۵ ژوئن ۱۹۰۴ در آتش سوخت. ۱۰۲۱ نفر یا بر اثر آتش‌سوزی در کشتی یا غرق شدن، قبل از اینکه کشتی در سواحل جزیره بنشیند، جان باختند.[۱۴]

مری مالون، که به عنوان مری حصبه هم شناخته می‌شود، بیش از دو دهه در جزیره محبوس بود تا اینکه در نوامبر ۱۹۳۸ به علت سکته مغزی در آنجا درگذشت.[۱۵][۷] او اولین شخصی است که در ایالات متحده به عنوان حامل بیماری شناخته شد و به خاطر نقشش در همه‌گیری حصبه در شهر نیویورک در ۱۹۰۶، به «مری حصبه» معروف شد. محققان تخمین می‌زنند که مالون حداقل یکصد و بیست و دو نفر از جمله پنج کشته را آلوده کرده است.[۱۶]

بر اساس مقاله‌ای در مجلهٔ اسمیتسونیان، نیاز به بیمارستانی برای قرنطینه در یک مکان دورافتاده، در دههٔ ۱۹۳۰ کاهش یافته بود؛ زیرا پیشرفت‌های بهداشت عمومی، نیاز به قرنطینهٔ تعداد زیادی از افراد را کاهش داد.[۱۷]

پس از جنگ جهانی دوم، این جزیره جانبازان جنگی را که دانشجوی کالج‌های محلی بودند را در خود جای داد. پس ار کاهش کمبود مسکن در سراسر کشور، این جزیره دوباره تا دههٔ ۱۹۵۰ متروک شد. پس از آن، مرکزی برای درمان نوجوانان معتاد به مواد مخدر، در جزیره افتتاح شد. این مرکز ادعا کرد که برایس اولین بار، امکانات درمانی، توانبخشی و آموزشی را به مجرمان جوان مواد مخدر ارائه می‌دهد. معتادان به هروئین را در این مرکز، تا زمانی که پاک شوند، در اتاقی حبس می‌کردند. بسیاری از آن‌ها مدعی بودند که برخلاف میل خود بازداشت شده‌اند. فساد کارکنان و هزینه‌ها باعث شد این مرکز در ۱۹۶۳ برای همیشه تعطیل شود.[۱۳] گفته می‌شود این مرکز، الهام‌بخش نمایشنامهٔ آیا یک ببر کراوات می‌زند؟ بوده است که سال ۱۹۶۹ در برادوی اجرا شد و به شناخته شدن آل پاچینو کمک کرد.[۱۳][۱۸]

از اواسط دهه ۱۹۶۰، شهرداران نیویورک کاربردهای مختلفی را برای این جزیره در نظر گرفتند و به عنوان مثال، جان لیندسی شهردار وقت نیویورک، پیشنهاد فروش آن را داد و اد کاچ، دیگر شهردار نیویورک، فکر کرد می‌توان آن را به مسکنی برای بی‌خانمان‌ها تبدیل کرد. همچنین در نظر داشتند، زندان واقع شده در جزیرهٔ ریکرز را، در این جزیره گسترش بدهند.[۱۳]

اکنون این جزیره پناهگاهی برای حواصیل‌ها و دیگر پرندگان ساحلیِ در حال حرکت است.[۱۳][۱] همچنین در حال‌حاضر متروکه و برای بازدید از آن برای عموم ممنوع است. بیشتر ۲۵ ساختمان اصلی هنوز پابرجا هستند و مراحل مختلف فرسودگی را طی می‌کنند. از این رو، مجوزهای بازدید فقط برای «اهداف علمی قانع کننده» صادر می‌شوند. برخی از ساختمان‌ها در معرض خطر ریزش قرار دارند. همچنین جنگل انبوهی، ساختمان‌های ویران شدهٔ بیمارستان را از نظر پنهان نگه داشته است. در اکتبر ۲۰۱۴، مارک لوین، عضو شورای شهر نیویورک و رئیس کمیته پارک‌های شورای شهر، هیئتی را برای بازدید از جزیره رهبری کرد.[۱۹] و پس از آن، تمایل خود را برای باز کردن جزیره به صورت محدود اعلام کرد.[۲۰] در اکتبر ۲۰۱۶، مجله نیویورک گزارش داد که این شورا به دانشکدهٔ طراحی دانشگاه پنسیلوانیا، طرحی در مورد چگونگی تبدیل جزیره به پارک، با دسترسی کنترل شده توسط عموم، سفارش داده است.[۱۳]

در ۲۰۱۶، مدیر اجرایی خانه تاریخی تراست هشدار داد که به دلیل خرابی ساختمان‌ها و سوراخ‌های ایجاد شده در آن‌ها، خطرات زیادی وجود دارد. علاوه بر حل آن مشکلات، نیاز به وجود یک اسکله هم احساس می‌شد. به‌طور کلی، به نظر می‌رسد که هزینهٔ بسیار زیادی می‌طلبد و به همین‌خاطر، تابحال هیچ گام واقعی و مؤثری تاکنون برداشته نشده است.[۱۳][۲۱]

در ۲۰۱۷، جاش رابین، گزارشگر کانال NY1 اجازه یافت از جزیرهٔ شمالی بازدید کند. او گزارشی ویدیویی منتشر کرد که شامل برخی از ساختمان‌های متروکه بود.[۲۲] همچنین در ۲۰۱۷، شبکه تلویزیونی ساینس یک قسمت از سریال What on Earth را در این جزیره فیلمبرداری کرد. روزنامه‌نگار دیو موشر، خدمه را همراهی کرد و همچنین گزارش و عکس‌های ثابتی از ساختمان‌ها و محیط منتشر کرد. در این گزارش آمده است که جزیره هم «وهم‌آور» و هم «زیبا» است، اما افزود که بیشتر ساختمان‌ها ناامن هستند و پیچک سمی در همه‌جا مشکل‌ساز است.[۶]

جزیره‌ی برادر شمالی
  •  
    کایاک سوار در جزیره برادر شمالی، با خانه سرایدار در حال خراب در پس زمینه.
  •  
    خرابه های اسکله کشتی در جزیره برادر شمالی.
  •  
    کارخانه‌ی قدیمی در جزیره برادر شمالی.

جزیرهٔ برادر جنوبی

ویرایش

در اواسط قرن ۱۹؛ آلفرد وایت، که مسئول بهداشت عمومی شهر بود، از جزیرهٔ برادر جنوبی به عنوان اولین زباله‌دان شهر استفاده کرد. به طوری که برای پاکسازی شهر (فقط منهتن و جزایر آن)، زباله، کود، احشام و لاشه را به آنجا می‌فرستادند. با اینحال، این جزیره تنها حدود نیم مایل از برانکس و املاک روستایی ثروتمندان شهر، مانند ویلیام لیگت و جیکوب لوریلارد، که هر دو از تاجران تنباکو بودند، فاصله داشت. همچنین به اندازهٔ کافی به روستاهای ساحلی کویینز نزدیک بود که برای آن‌ها مضر باشد. سرانجام دادگاه عالی کویینز متقاعد شد که تخلیهٔ زباله در جزیره متوقف بشود.[۲۳]

جاکوب روپرت، مالک اولیهٔ نیویورک یانکیز، خانه‌ای تابستانی در جزیره داشت که در ۱۹۰۹ در آتش سوخت.[۷] از آن زمان تاکنون هیچ‌کس در جزیره زندگی نکرده است و هیچ سازه‌ای نیز وجود ندارد. راپرت تا اواخر دهه ۱۹۳۰ مالک این جزیره بود و در ۱۹۴۴ نیز توسط جان گروسا، رئیس شرکت «تأمین سقف شهری» خریداری شد. او گفت قصد دارد کلبه‌هایی برای کارمندان بسازد، اما هرگز ساخته نشدند.[۲۴]

 
قار برفی در حال نمایش پرهایش. این نوع حواصیل یکی از ساکنان جزیره برادر جنوبی است.

در ۱۹۷۵، شهردار نیویورک، جزیرهٔ برادر جنوبی را به قیمت ۱۰ دلار به همپتون اسکاورز (شرکت سرمایه‌گذاری در لانگ‌آیلند) فروخت.[۷] این شرکت هرسال مالیات املاک را می‌پرداخت، اما جزیره را توسعه نداد.

در نوامبر ۲۰۰۷، جزیره در یک معاملهٔ پیچیده خریداری شد که طی آن، دو میلیون دلار کمک مالی فدرال از برنامهٔ حفاظت از زمین ساحلی و رودخانهٔ اداره ملی اقیانوسی و جوی به انجمن حفاظت حیات وحش و شرکت توسعهٔ جامع POINT اختصاص یافت. سرانجام شرکت Trust for Public Land به نمایندگی از آن سازمان‌ها جزیره را تصاحب کرد و آن را به عنوان «پناهگاه حیات وحش» به ادارهٔ بوستان‌ها و تفریح شهر نیویورک اهدا کرد.[۵][۷] جزیرهٔ برادر جنوبی، سیزدهمین جزیره‌ای بود که تحت صلاحیت ادارهٔ بوستان‌ها قرار گرفت.[۵]

حیات وحش

ویرایش

هر دو جزیره، بخشی از یک پناهگاه تعیین شده حیات وحش هستند.[۱۳][۱] از دههٔ ۱۹۸۰ تا اوایل دههٔ ۲۰۰۰، جزیرهٔ برادر شمالی، یکی از بزرگ‌ترین کلونی‌های تودرتوی حواصیل شب تاج‌سیاه در منطقه را پشتیبانی می‌کرد. با اینحال، تا ۲۰۰۸، این گونه، به دلایل نامعلوم جزیره را ترک کرد.[۲۵] پرستوهای خانگی از سازه‌های متروکه برای لانه‌سازی استفاده می‌کنند و می‌توان آن‌ها را در حال پرواز بر فراز جزیره دید.

در فرهنگ عامه

ویرایش

در ژوئن ۲۰۰۹، جزیرهٔ برادر شمالی، در قسمت هشت (مسلح و بی‌دفاع) زندگی پس از مردم شبکه تلویزیونی هیستوری نمایش داده شد. در این برنامه، از جزیره به عنوان نمونه‌ای استفاده شد که بعد از چهل و پنج سال بدون حضور انسان، چه اتفاقی برای سازه‌ها می‌افتد.[۲۶] در کمدی موقعیت براد سیتی، قسمت «دختران کارگر» جزیره به نمایش درآمد و در قیمت «روز تواینینگ» هم به آن اشاره شد.

همچنین در قسمت «جزیره» سریال تلویزیونی فراموش نشدنی، به نمایش درآمد و در رمان «تغییر» نوشتهٔ ویکتور لاوال در ۲۰۱۷، مکانی است که زنان و کودکان در آن زندگی می‌کنند.

جستارهای وابسته

ویرایش
  • فانوس جزیره برادر شمالی
  1. ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ ۱٫۲ Walsh, Kevin (May 10, 2019). "The Burning Decks". Splice Today. Retrieved May 10, 2019.
  2. ↑ "South Brother Island". Retrieved April 9, 2021.
  3. ↑ Chung, Jen (November 20, 2007). "Brothers Reunited: City Buys South Brother Island". Gothamist. Retrieved April 9, 2021.
  4. ↑ Staff (November 21, 2001) "Daily Plant: Over 2001 Acres Gained by October 2001" New York City Department of Parks and Recreation
  5. ↑ ۵٫۰ ۵٫۱ ۵٫۲ Staff (November 29, 2007) "The Daily Plant: South Brother Island Goes To The Birds" New York City Department of Parks and Recreation
  6. ↑ ۶٫۰ ۶٫۱ Mosher, Dave. "New York City owns a creepy island that almost no one is allowed to visit — here's what it's like, January 3, 2019". Business Insider. Retrieved April 9, 2021.
  7. ↑ ۷٫۰ ۷٫۱ ۷٫۲ ۷٫۳ ۷٫۴ Williams, Timothy (November 20, 2007). "City Claims Final Private Island in East River". The New York Times. Retrieved May 26, 2008.
  8. ↑ ۸٫۰ ۸٫۱ Burgess, Anika (June 6, 2015). "See the Abandoned and Inaccessible Island Where Typhoid Mary Died". Vanity Fair.
  9. ↑ The Other Islands of New York City: A History and Guide. ژوئن ۶, ۲۰۱۱. شابک ۹۷۸۰۸۸۱۵۰۹۴۵۸.
  10. ↑ Laws of the State of New York: Passed at the Session of the Legislature. ص. ۶۴۹.
  11. ↑ Laws of the State of New York. ص. ۱۶۰۶.
  12. ↑ "Long Island City. Long Island". www.davidrumsey.com (به انگلیسی). Retrieved 2024-07-12.
  13. ↑ ۱۳٫۰ ۱۳٫۱ ۱۳٫۲ ۱۳٫۳ ۱۳٫۴ ۱۳٫۵ ۱۳٫۶ ۱۳٫۷ ۱۳٫۸ Kirby, Jen (October 27, 2016). "NYC's North Brother Island, Abandoned for 50 Years, Might Finally Be Opened to (Legal) Visitors". Intelligencer. Retrieved December 29, 2019.
  14. ↑ Staff (June 16, 1904). "The General Slocum An Unlucky Craft. Has Had Collisions And Accidents By The Score. Has Run Ashore Many Times. She Was a Crack Harbor Boat Thirteen Years Ago. Capt. Van Schaick's Good Record". The New York Times. Retrieved February 28, 2010.
  15. ↑ "'Typhoid Mary' Dies of A Stroke at 68. Carrier of Disease, Blamed for 51 Cases and 3 Deaths, but She Was Held Immune". The New York Times. November 12, 1938. Retrieved February 28, 2010.
  16. ↑ Marineli, F.; Tsoucalas, G.; Karamanou, M.; Androutsos, G. (2013). "Mary Mallon (1869-1938) and the history of typhoid fever". Annals of Gastroenterology. 26 (2): 132–134. PMC 3959940. PMID 24714738.
  17. ↑ Nuwer, Rachel (May 14, 2014). "Exploring New York City's Abandoned Island, Where Nature Has Taken Over". Smithsonian.
  18. ↑ Kolomiets, Anastasia (July 21, 2017). "North Brother Island: New York City's abandoned quarantine island is completely overrun by nature". Abandoned Spaces.
  19. ↑ Foderaro, Lisa (October 15, 2014). "On an Island Under Vines, New York City Officials See a Future Park". The New York Times. Retrieved November 2, 2014.
  20. ↑ Chung, Jen (October 16, 2014). "A Rare, Legal Visit To 'Spellbinding' North Brother Island". Gothamist. Archived from the original on October 27, 2014. Retrieved November 2, 2014.
  21. ↑ Brown, Riley (13 Jan 2023). "The Mystery Behind This Uninhabited New York Island And The Future Of Its Tenuous Existence". Past Chronicles.
  22. ↑ "Peek Inside New York City's Long Abandoned North Brother Island". YouTube. Archived from the original on 2021-12-22. Retrieved April 9, 2021.
  23. ↑ «Photos: A Rare, Legal Visit To "Spellbinding" North Brother Island: Gothamist». web.archive.org. ۲۰۱۴-۱۰-۲۷. دریافت‌شده در ۲۰۲۴-۰۷-۱۲.
  24. ↑ Staff، Past Chronicles (۲۰۲۳-۰۱-۱۳). «The Mystery Behind This Uninhabited New York Island And The Future Of Its Tenuous Existence». Past Chronicles (به انگلیسی). دریافت‌شده در ۲۰۲۴-۰۷-۱۲.
  25. ↑ Craig, Elizabeth (December 22, 2009). "Audubon's Harbor Herons Project: 2009 Interim Nesting Survey Report" (PDF). New York City Audubon. Archived from the original (PDF) on February 1, 2014. Retrieved June 25, 2013.
  26. ↑ "Armed and Defenseless". History Channel. Archived from the original on October 28, 2009. Retrieved February 28, 2010.
برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=جزایر_برادر_شمالی_و_جنوبی_(نیویورک)&oldid=39873438»