روانشناسی نظامی
روانشناسی نظامی عبارت است از تحقیق ، طراحی و استفاده از تئوری های روانشناختی و داده های تجربی به سمت درک ، پیش بینی و مقابله با رفتارها در نیروهای دوستانه و دشمن و یا در جمعیت های غیرنظامی. تأکید ویژه ای بر رفتارهایی وجود دارد که ممکن است برای انجام اقدامات نظامی نامطلوب ، تهدید کننده یا بالقوه خطرناک باشند. روانشناسی نظامی از زیر شاخه های روانشناسی متعددی برای تشویق مقاومت در بین نیروهای نظامی و مقابله نیروهای دشمن برای پیروزی های نظامی استفاده می کند. [4] عوامل استرس زا و بیماریهای روانی که تحت روانشناسی نظامی مورد مطالعه قرار می گیرند ، مختص ارتش نیستند. با این حال ، سربازان اغلب با ترکیبات منحصر به فردی از عوامل استرس زا در مناطق جنگی و جنگ روبرو می شوند و ممکن است به اختلالات روانی مرتبط با استرس ادامه دهند. [2] نمونه های خاص مسائل مربوط به پرسنل نظامی شامل اختلال استرس پس از سانحه (PTSD) ، گناه ، مشکلات خانوادگی و شریک زندگی و کابوس ها و فلاش بک ها است. روانشناسی نظامی کاربردی به ویژه در امر مشاوره و درمان استرس و خستگی پرسنل نظامی و خانواده های آنها متمرکز است.[۱]
تمام تنش‌ها و بیماریهای روانشناختی که در روانشناسی نظامی به نظر می‌رسند فقط خاص ارتش نیست. اما به هرحال، سربازان تمایل دارند ترکیبی از آنها را با تنشهای کلی تداخل دهند. پس از آن روانشناسی نظامی با آگاهی از جنبه‌های نظامی و روانشناسی به بررسی این ترکیب منحصر به فرد از تنش‌ها می‌پردازد. این تنش‌ها شامل اختلال استرس پس از سانحه (PTSD)، گناه، مشکلات خانوادگی همسر سرباز، کابوس و بازگشت و تداعی گذشته، و بسیاری دیگر است. روانشناسی نظامی برای مشاوره دادن و درمان این استرس‌ها و خستگی پرسنل نظامی یا خانواده‌های آنها و همچنین درمان آسیب‌های روانشناختی به کار گرفته می‌شود. [۲][۳]
منابعویرایش
- ↑ psychology «ویکی‌پدیای انگلیسی» مقدار
|نشانی=را بررسی کنید (کمک). - ↑ Benedict Carey; Damien Cave; Lizette Alvarez; Erica Goode; Gretel C. Kovach (7 November 2009). "Painful Stories Take a Toll on Military Therapists". New York Times.
- ↑ Thompson, Mark (2010). "Invisible Wounds: Mental Health and the Military". Time. Time Magazine.
4.What is military psychology?". Proceedings for a symposium held on 3 September 1979 at the 87th Annual Convention of the American Psychological Association. New York City: Hdl.handle.net. September 1979