روزنامه‌نگاری ادبی
روزنامه‌نگار ادبی به روزنامه‌نگاری گفته می‌شود که با دانش ادبی خود صفحه یا صفحه‌های ادبیات را در مطبوعات اداره می‌کند.[۱]
تاریخچه در ایران ویرایش
اولین نشریه ادبی در ایران با عنوان روزنامه‌ی ملت سنیه ایران در تاریخ نهم خرداد ۱۲۴۵ با مدیریت و سردبیری علیقلی میرزا اعتضادالسلطنه منتشر شد. اما بعد از سه شماره عنوان این نشریه به روزنامه‌ی ملتی تغییر کرد و تا ۲۶ شهریور ۱۲۴۹ نیز منتشر شد.[۲]
در این نشریه ادبی زندگی‌نامه شاعران و نمونه شعر و حکایت منتشر می‌شد. آخوندزاده به شیوه انتشار و مدیریت این نشریه انتقاد داشت. چاپ داستان و شعر در مطبوعات عهد ناصری و مظفری رواج یافت.[۲]
از مجله دانشکده به مدیریت محمدتقی بهار که در ۱۲ شماره در سال‌های ۱۲۹۷ و ۱۲۹۸ در تهران منتشر می‌شد و همین‌طور مجله بهار به مدیریت یوسف اعتصام‌الملک که در سال‌های ۱۲۸۹ و ۱۲۹۰ در تهران منتشر می‌شد به عنوان دو مجله پیشرو و اولین مجله‌های ادبی به معنای امروزی یاد می‌شود.[۲]
صفحه‌های ادبیات ویرایش
شاعران و نویسندگان در دوره‌های قاجار و پهلوی سعی می‌کردند مجله‌های ادبی با سلایق فکری و عقیدتی خود راه‌اندازی کنند. اما تلاش آنها باعث شد صفحه‌های ادبیات به مجلات و روزنامه‌های غیرادبی نیز باز شود و رشد شمارگان مطبوعات افزایش یابد.[۳] صفحه‌های ادبیات در مجلات ادبی و غیرادبی در ایران غالباً تحت‌تأثیر مجلات خارجی بوده‌است.[۳]
روزنامه‌نگاری ادبی ویرایش
کسانی روزنامه‌نگاری را یک ژانر ادبی مانند شعر و داستان و نمایشنامه می‌دانند. گابریل گارسیامارکز از جمله کسانی بود که روزنامه‌نگاری را یک ژانر ادبی می‌دانست.[۴]
نویسندگان روزنامه‌نگار ویرایش
بسیاری از نویسندگان در ابتدا روزنامه‌نگار بوده‌اند. هرچند همه آنها روزنامه‌نگار ادبی نبوده‌اند. نمونه معروف آن ارنست همینگوی است.
منابع ویرایش
- ↑ ادبیات در مطبوعات
- ↑ ۲٫۰ ۲٫۱ ۲٫۲ «مطبوعات ادبی؛ گفتگو با سیدفرید قاسمی». بایگانی‌شده از اصلی در ۹ ژوئن ۲۰۱۶. دریافت‌شده در ۲۱ اوت ۲۰۱۵.
- ↑ ۳٫۰ ۳٫۱ «ادبی‌نویسان در مطبوعات ایرانی». بایگانی‌شده از اصلی در ۹ ژوئن ۲۰۱۶. دریافت‌شده در ۲۱ اوت ۲۰۱۵.
- ↑ روزنامه‌نگاری گابریل گارسیا مارکز[پیوند مرده]