زهی خجسته زمانی که یار بازآید

غزلی با مطلع «زهی خجسته زمانی که یار بازآید»، غزل شمارهٔ ۲۳۵ از دیوانِ حافظ در تصحیحِ محمد قزوینی و قاسم غنی است.

زهی خجسته زمانی
غزلِ شمارهٔ ۲۳۵ دیوانِ حافظ (تصحیحِ قزوینی و غنی)
زبانفارسی
شاعرحافظ[۱]
شمار ابیات۷
بحرمُجتَثّ مثمن مخبون محذوف
مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن
متن

زهی خجسته زمانی که یار بازآید
بکام غمزدگان غمگسار بازآید
به پیش خیل خیالش کشیدم ابلق چشم
بدان امید که آن شهسوار بازآید
اگر نه در خم چوگان او رود سر من
ز سر نگویم و سر خود چه کار بازآید
مقیم بر سر راهش نشسته‌ام چون گرد
بدان هوس که بدین رهگذار بازآید
دلی که با سر زلفین او قراری داد
گمان مبر که بدان دل قرار بازآید
چه جورها که کشیدند بلبلان از دی
ببوی آنکه دگر نوبهار بازآید
ز نقش بند قضا هست امید آن حافظ
که همچو سرو بدستم نگار بازآید




۲



۴



۶


نسخهٔ مبنا: تصحیحِ محمّد قزوینی و قاسم غنی

مفهوم و درون‌مایه

ویرایش

در اجراها

ویرایش

ترجمه‌ها

ویرایش

در دیگر آثار هنری

ویرایش

در نسخه‌ای مصور از دیوان حافظ کتابخانهٔ کاخ گلستان (شمارهٔ ۳۶۳) به‌سال ۹۶۳ ه‍.ق/۱۵۵۶ م و کتابت‌شده توسط حسن کاتب در شیراز است، نگاره‌ای با با عنوان «شکارگاه» بر مبنای این غزل و بیت «در انتظار خدنگش همی برد دل صید / خیال آنکه به رسم شکار باز آید» موجود است.[۲]

پانویس

ویرایش

منابع

ویرایش
  • آذرنوش، آذرتاش؛ اینجنیتو، دومینیکو؛ باقری، بهادر؛ بلوکباشی، علی؛ بیات، علی؛ پاکتچی، احمد؛ خرمشاهی، بهاءالدین؛ دادبه، اصغر؛ ساجدی، طهمورث؛ سجادی، صادق؛ سمسار، محمدحسن؛ شمس، اسماعیل؛ عبدالله، صفر؛ کردمافی، سعید؛ کیوانی، مجدالدین؛ مسعودی آرانی، عبدالله؛ میثمی، حسین؛ میرانصاری، علی؛ نکوروح، حسن؛ هاشم‌پور سبحانی، توفیق؛ بخش هنر و معماری (۱۳۹۰). «حافظ». در سید محمدکاظم موسوی بجنوردی. دائرةالمعارف بزرگ اسلامی. ج. ۱۹. تهران: مرکز دائرةالمعارف بزرگ اسلامی. شابک ۹۷۸۶۰۰۶۳۲۶۰۴۷.
  • حافظ شیرازی، شمس‌الدین محمد بن بهاءالدین محمد. قزوینی، محمد؛ غنی، قاسم، ویراستاران. دیوان حافظ. تهران: سینا.