سلطان حسن جلایر

معزالدین سلطان حسن بن اویس بن حسن بن حسین بن آغبوغا بن ایلکا بن جلایر سومین پادشاه از دودمان جلایریان (ایلکانیان) است.[۱][۲][۳]

سلطان حسن جلایر
شیخ حسن دوم جلایر
سومین پادشاه ایلکانی
سلطنت۱۳۷۴ میلادی
تاج‌گذاری۱۳۷۴ میلادی (۷۵۷ هجری) تبریز
پیشینسلطان اویس جلایر
جانشینسلطان حسین جلایر
زادهتبریز
درگذشته۱۳۷۴ میلادی (۷۷۶ هجری)
تبریز
آرامگاه
دمشقیهٔ تبریز
نام کامل
معزالدین سلطان حسن بن اویس بن حسن بن حسین بن آغبوغا بن ایلکا بن جلایر
دودمانجلایریان
پدرسلطان اویس جلایر

برادران و خواهران

ویرایش

سلطان حسن جلایر ۵ برادر به نام‌های احمد، اسماعیل، بایزید، حسین و شیخ علی و یک خواهر به نام دندی خاتون داشت که خواهرش به عقد شاه محمود مظفری درآمد. آرامگاه سلطان حسن و ۲ تن از برادرانش که پس از او بر تخت پادشاهی نشستند (سلطان حسین جلایر و سلطان احمد جلایر) در مقبرهٔ دمشقیهٔ تبریز است.[۴]

سلطنت کوتاه‌مدت

ویرایش

سلطان اویس جلایر دچار بیماری صعب‌العلاجی گشت و در شب ۹ اکتبر ۱۳۷۴ (۲ جمادی‌الاول ۷۷۶) درگذشت که حافظ ابرو در این باره می‌نویسد:[۲][۵]

قبل از آن تاریخ به سه ماه، آن پادشاه بر زمان فوت خود آگاه شد و وسایل کفن و تابوت و سایر ضروریات سفر آخرت را ترتیب کرده بود و چون آثار نزع بر ناصیهٔ او ظهور نمود، ارکان دولت به مرافقت قاضی شیخ علی و خواجه شیخ کججانی بر سر بالین وی حاضر شده، طلب وصیت نمودند. سلطان گفت ولایت عهد تعلق به حسین دارد و ایالت بغداد به شیخ حسن.

پس از درگذشت سلطان اویس —طبق وصیتی که کرده بود— فرزند دوم‌اش سلطان حسین جلایر به سلطنت رسید. بزرگان آذربایجان از ترس هرج و مرج و آشوب، پسر بزرگ‌تر سلطان اویس —یعنی سلطان حسن جلایر— را پس از ادعای سلطنت، به قتل رساندند.[۴]

پانویس

ویرایش
  1. «معزالدین سلطان اویس جلایر ایلکانی». شبکهٔ اینترنتی آفتاب. دریافت‌شده در ۲۳ ژوئن ۲۰۱۶.
  2. ۲٫۰ ۲٫۱ شهر من تبریز، صفحهٔ ۱۸۳
  3. «معنی آل جلایر». لغت‌نامهٔ دهخدا. دریافت‌شده در ۲۳ ژوئن ۲۰۱۶.
  4. ۴٫۰ ۴٫۱ «جلایریان یا ایلکانیان». دانشنامهٔ جهان اسلام. دریافت‌شده در ۲۳ ژوئن ۲۰۱۶.
  5. شهر من تبریز، صفحهٔ ۱۸۴

منابع

ویرایش
  • خاماچی، بهروز (۱۳۸۹شهر من تبریز، تبریز: انتشارات ندای شمس، شابک ۹۷۸-۹۶۴-۲۶۸۸-۰۳-۶
  • نادرمیرزا -شاهزادهٔ قاجار، تاریخ و جغرافی دارالسلطنه تبریز، دانشنامهٔ جهان اسلام
  • کارنگ، عبدالعلی (۱۳۷۴آثار باستانی آذربایجان، تهران: انجمن آثار و مفاخر فرهنگی