تاجگذاری
تاج‌گُذاری مراسمی است که در آن رسماً اختیارات پادشاهی به یک فرد مشخص واگذار می‌شود. این واگذاری قدرت طی مراسم تاجگذاری، از طریق آیین‌هایی نمادین همچون بر سر گذاردن تاج یا نیم‌تاج انجام می‌پذیرد.
در بسیاری از تاج‌گذاری‌ها نمایندگان مذاهب اصلی کشور و بلندپایگان کشوری و لشکری و همچنین فرستادگان قدرت‌های خارجی نیز حضور دارند.
تاجگذاری وارث بلافصل ویرایش
رسم تاج گذاری برای وارثان نیز ظاهراً از امپراتوری روم سرچشمه می‌گیرد. بسیاری از امپراتورها تصمیم گرفتند که فرزندان خود را به جای اینکه آنها را به عنوان سزار (وارث ظاهری) بگذارند، مستقیماً به آگوستوس (امپراتور) ارتقا دهند. این امپراتورهای مشترک از قدرت واقعی استفاده نمی‌کردند و اغلب از شمارش امپراتورها حذف می‌شوند، زیرا تاجگذاری آنها فقط برای حل و فصل جانشینی عمل می‌کرد. اولین تاج گذاری شناخته شده یک امپراتور در سال ۳۶۷ اتفاق افتاد، زمانی که والنتینیان یکم پسر ۸ ساله خود گراتیان را تاجگذاری کرد.[۱] پس از سلطنت لئون یکم، وارثان ظاهری -هم فرمانروایان اسمی با عنوان آگوستوس و بعدها باسیلیوس) توسط پاتریارک کنستانتینوپل تاجگذاری کردند، مانند پسر ۶ ساله او لئون دوم در سال ۴۷۳.[۲]
در طول قرون وسطی، پادشاهان فرانسه از دودمان کاپت تصمیم گرفتند که برای اجتناب از اختلافات جانشینی، وارث بلافصل خود را در طول زندگی خود تاجگذاری کنند.[۳][۴] این روش بعدها توسط پادشاهان انگلستان از آنژوین، پادشاهان مجارستان و سایر پادشاهان اروپایی پذیرفته شد. از لحظه تاجگذاری، وارثان به عنوان پادشاهان کوچک (به لاتین: rex junior) در نظر گرفته می‌شدند، اما آنها قدرت کمی داشتند و از نظر تاریخی در صورت فوت پدران خود در شمارش پادشاهان قرار نمی گرفتند. اشراف این رسم را دوست نداشتند، زیرا شانس آنها را برای بهره‌مندی از اختلاف احتمالی جانشینی کاهش میداد.[۵]
آخرین وارث ظاهری تاج و تخت فرانسه که در زمان حیات پدرش تاجگذاری کرد، فیلیپ دوم آینده بود. تنها وارث تاجگذاری آشکار تاج و تخت انگلستان هنری پادشاه جوان بود که ابتدا به تنهایی و سپس با همسرش، مارگارت فرانسوی تاجگذاری کرد. شایان ذکر است که استیون، پادشاه انگلستان در زمان حیات خود تلاش کرد تا پسرش یوستاس چهارم بولونی را تاج گذاری کند، اما با مخالفت جدی پاپ مواجه شد، زیرا کلیسا نمی‌خواست مداخله گر در اختلافات داخلی انگلستان پس از مرگ هنری یکم باشد.[۶]این رویه در نهایت توسط همه پادشاهی‌هایی که آن را پذیرفته بودند، کنار گذاشتند، زیرا قواعد اولیه گرایی قوی‌تر شد. آخرین تاجگذاری یک وارث ظاهری، به استثنای تاجگذاری چارلز، شاهزاده ولز در سال ۱۹۶۹، تاجگذاری امپراتور آینده فردیناند یکم، امپراتور اتریش-مجارستان پادشاه مجارستان در سال ۱۸۳۰ به عنوان پادشاه جوان بود.[۷]
نگارخانه ویرایش
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
مراسم تاجگذاری شاه سلیمان در اول فروردین سال ۱۰۴۷ ه.ش (دهم شوال ۱۰۷۸ه.ق)
-
.jpg)
جستارهای وابسته ویرایش
منابع ویرایش
- ↑ Brightman, F. E. (April 1901). "Byzantine Imperial Coronations". The Journal of Theological Studies. 2 (7): 359–392. doi:10.1093/jts/os-II.7.359. JSTOR 23949289.
- ↑ Boak, A. E. R. (1919). "Imperial Coronation Ceremonies of the Fifth and Sixth Centuries". Harvard Studies in Classical Philology. 30: 37–47. doi:10.2307/310612. JSTOR 310612.
- ↑ Bartlett, Robert (2003). England Under the Norman and Angevin Kings, 1075–1225. USA: Oxford University Press. ISBN 0-19-925101-0.
- ↑ Staunton, Michael (2001). The Lives of Thomas Becket. Manchester University Press. ISBN 0-7190-5455-9. Retrieved 23 June 2009.
- ↑ Sedlar, Jean W. (1994). East Central Europe in the Middle Ages, 1000–1500. USA: University of Washington Press. ISBN 0-295-97290-4.
- ↑ King, Edmund (2010). King Stephen. New Haven and London: Yale University Press. pp. 369–371.
- ↑ Taylor, Alan John Percivale (1976). The Habsburg Monarchy, 1809–1918 (Paperback ed.). USA: University of Chicago Press. ISBN 0-226-79145-9. Archived from the original on 12 September 2009. Retrieved 23 June 2009.
Wikipedia contributors, "Coronation," Wikipedia, The Free Encyclopedia, (accessed July 22, 2008).
| در ویکیانبار پروندههایی دربارهٔ تاجگذاری موجود است. |