ضیاءالدین تبریزی
شاعر ایرانی
ضیاءالدین تبریزی با تخلص ضیایی (؟ - ۱۵۲۱م) شاعر فارسی‌زبان ایرانی بود.[۱][۲][۳]
| ضیاءالدین تبریزی | |
|---|---|
| زادهٔ | تبریز |
| درگذشت | ۱۵۲۱م/ ۹۲۷ق تبریز |
| پیشه | شاعر |
زندگی ویرایش
ضیاءالدین در سالی نامعلوم در تبریز زاده شد. زادگاهش متفاوت از تبریز نیز ذکر شده: اردوباد و اردبیل. پس از پایان تحصیلات در زادگاهش، در جوانی به خراسان و هرات کوچید و در خدمت امیر علی‌شیر نوایی به جایگاهی رسید. از برای خوش‌بیانی و هوش و حافظه‌اش شهرت یافت. همچنین برخی تذکره‌نویسان ذکر نموده‌اند که «او شاعری رند و عاشق‌پیشه» بود و در هرات به پسر خواجه میرک «تعلق خاطر پیدا کرد و این راز بر سر زبان‌ها افتاد».[۱]
ضیایی تبریزی در سال ۹۲۷ق/ ۱۵۲۱م در تبریز درگذشت؛ ماده‌تاریخ آن از نظمی تبریزی[۱]:
| ز تبریز، این دیار نیک‌نفسان | که دیدم از کلاغانش همایی | |
| عجب نبود که خیزد گاهگاهی | «ضیائی» یا که: امثال ضیایی | |
| سخن‌سخنجی که با طبعش نبودی | کسی را جرأت طبع‌آزمایی | |
| به نظم نعز او نازم که گوید: | حدیث آشنا و آشنایی | |
| دریغا، آن ادیب نکته‌پرور | ندید از آسمان جز بی‌وفایی | |
| برای سال تاریخ وفاتش | رقم زد کلک من:حیف از ضیایی |
جستارهای وابسته ویرایش
منابع ویرایش
- ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ ۱٫۲ نظمی تبریزی، علی (۱۹۷۶). دویست سخنور؛ تذکرةالشعرای منظوم و منثور. تابش. ص. ۲۰۵.
- ↑ سامی, شمس‌الدین (1311). قاموس الأعلام (به ترکی عثمانی). Vol. چهارم. p. ۲۹۸۲.
- ↑ آذر بیگدلی، لطفعلی بیگ (۱۳۳۷). آتشکده آذر. انتشارات علمي. ص. ۲۶.
